William de Vries is filmmaker en filmverslaafd. Toen zijn ouders ontdekten dat een film op teevee het enige was wat de drukke kleuter rustig kon krijgen, waren zij het eerste gezin in hun buurt met een videorecorder en leeft hij sindsdien op een vast dieet van minimaal een film per dag. Behalve op zondag; dan kijkt hij er drie of vier.
Toen ik op zondag achttien april tegen het einde van de middag wakker werd en mijn keel als een geasfalteerde kaasrasp aanvoelde, had ik even het gevoel dat ik te oud was geworden. De zesentwintigste Night of Terror werd mij bijna teveel, en dat terwijl ik die in het verleden zelfs nog na het zien van zeven andere Fantastische Filmfestival voorstellingen er nog even achteraan plakte. Het was desalniettemin een geweldige ervaring en ik was blij dat ik deze keer weer naar vier films in de grote zaal van het Tuschinski mocht schreeuwen in plaats van twee films in een kleine zaal zoals vorig jaar.
Terwijl ik mijn koffie klaarmaakte en de overbuurvrouw door haar keukenraam met het avondeten bezig zag, vroeg ik mij af waarom er niet meer van dat soort speciale filmvertoningen waren. Kon het zijn dat ze er wel waren en ik er niet genoeg naar op zoek was? Je hebt dan misschien wel de Drive-In Première van Prince of Persia in de Arena, maar dat leek mij niet een door filmliefhebbers georganiseerd evenement, meer een manier om een Arena vol te krijgen met consumenten die woekerprijzen neer moeten leggen voor hun consumpties.
Ik dacht terug aan hoe ik samen met een paar honderd Fransen en toeristen op het grasveld van Palais de Chaillot met een fles wijn naar een groot filmscherm zat te turen waar Charade op werd geprojecteerd. Hoe mooi om achter Audrey Hepburn de Eiffeltoren te zien en dat je door een blik opzij te werpen het gevaarte in het echt kon zien staan. Kon het geen geweldig idee zijn om een filmdoek tegen het Koninklijk Paleis te bouwen en dan met zijn allen gezellig op de Dam te kijken naar Turks Fruit of Amsterdamned ? Gelukkig hebben we in het Vondelpark dankzij het Filmmuseum de jaarlijkse openluchtvoorstellingen die, als ons beruchte Nederlandse klimaat meewerkt, een aanrader zijn. Niks zo leuk als film in de zwoele zomerse openlucht met een biertje in de hand, maar ik wilde meer.
Hoe zat het met het indoor gebeuren? Zo heb ik tijdens het 14e AFFF in Paradiso op een hooibaal met een schort voor naar een door een dj van een live soundtrack voorziene screening van Texas Chainsaw Massacre zitten kijken; maar afgezien van de vele festivals die wij gelukkig hebben, vroeg ik mij af wat er nog meer viel te beleven. Ik dacht aan hoe ik in een lange rij voor het Ritz Alamo Drafthouse in Austin Texas stond te wachten op het om middernacht opengaan van de deuren, waarna iedereen gratis naar binnen werd gelaten tot de zaal vol zat om met zijn allen te genieten van Howling II , of hoe ik de avond daarop met een speciale singalong versie van Team America mee blèrde en de hele zaal daarna de straat opging om luidkeels de herkenningstune te zingen en langs de kroegen te lopen. Dit soort speciale voorstellingen hebben ze daar bijna elke dag van de week.
Ik wilde dat in Nederland ook; we zijn er gek genoeg voor, maar misschien net wat te klein, bedacht ik mij terwijl ik een slok van mijn oersterke bak koffie nam. De overbuurvrouw zwaaide naar mij, ik zwaaide terug met mijn walmende beker en vroeg mij tijdens het ondergaan van de zon af wat ik voor ontbijt klaar ging maken. Een sms-je van een Night of Terror collega melde dat hij volgend jaar weer van de partij zou zijn en ik wist op dat moment zeker dat ik met hem mee zou gaan, al zal het mij die keer wel eens fataal kunnen worden.
