Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en fil Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.
Seth MacFarlane is de afgelopen jaren getransformeerd tot een van de meest besproken komedianten van Hollywood. Dus laten we eens kijken of hij werkelijk grappig is!
Ja, ik weet dat het extreem arrogant is om iets als niet of wel grappig te bestempelen. Tegelijkertijd wordt er ook van filmjournalisten en recensenten verwacht dat ze komedies op hun waarde schatten, dus vroeg of laat moet de vraag gewoon gesteld worden. In Seth MacFarlane’s geval heb ik gelukkig goed nieuws: ik vind hem grappig. Ik vind hem soms zelfs hilarisch. Een groot Family Guy -fan durf ik mezelf niet te noemen, maar als het opstaat blijf ik toch hangen en ik schiet minstens een paar keer per aflevering in de lach. Hetzelfde geldt voor de spin-offs American Dad en The Cleveland Show .
Toch hoort er ook een bijsluiter bij Seth, want net als de meeste komedianten heeft hij een paar lievelingetjes in z’n komedieroutine. Nu hij steeds meer shows en filmprojecten mag doen, beginnen sommigen inderdaad een beetje irritant te worden.
Allereerst is daar natuurlijk zijn onvoorwaardelijke liefde voor de jaren ’80. Oké, het is cultureel gezien een heel erg interessant tijdperk. Ik heb slechts een paar maanden van het decennium werkelijk meegemaakt, maar het heeft alsnog een diepe indruk achtergelaten op mijn jeugd, vooral op het gebied van media. De meeste referenties snap ik dan ook wel, maar MacFarlane-haters hebben gelijk dat de komediant op zijn slechtste momenten niet meer dan referenties maakt. Wat ik van de nieuwste Family Guy-seizoenen heb gezien, wordt er tegenwoordig wel meer moeite in de willekeurige sketches en dergelijke gestopt. Toch zou het Seth sieren als hij dat tijdperk eens links liet liggen. Ted kon prima zónder willekeurige Aliens-referentie. Want ja, die zit er natuurlijk in…
Een tweede gimmick waar MacFarlane nog weleens te vaak op terugvalt, is het gebruik van metahumor. Denk dan aan een sketch die de ‘fourth wall’ doorbreekt waardoor personages per ongeluk beseffen dat ze in een sitcom zitten. Een voorbeeld waar medecolumnist Laura totaal niet gecharmeerd van was, was het Oscar-liedje over vrouwenborsten. Dat William Shatner uit de toekomst Seth waarschuwde dat nummer niet te zingen, was de clou. De mensen in het publiek wisten er ook vanaf; de geïrriteerd kijkende Charlize Theron gaat zelfs meespelen in MacFarlane’s A Million Ways To Die In The West ! Ik hou persoonlijk heel erg van die humor, maar het gevaar dreigt dat, als je constant beweert dat je niet grappig bent… afijn, je snapt het probleem hopelijk.
Naast die irritatiepuntjes blijft het uiteindelijk van je persoonlijke smaak afhangen. MacFarlane baseert zijn humor op oude sitcoms en cabaret à la Mel Brooks. Ook die vormen van komedie kennen hun haters. Persoonlijk ben ik vooral blij dat MacFarlane z’n creatieve ei kwijt kan. De man werkt al aan grappige cartoons sinds de eerste tekenfilms van Cartoon Network en Family Guy werd tot twee keer toe gecanceld om vervolgens na ontelbare verzoeken weer terug te keren. Of Seth is gewoon heel erg goed in slijmen bij de juiste netwerkbazen of hij is gewoon een komisch talent die hooguit last heeft van overexposure.
