Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder.
Echt waar.
Hoe Hollywood de logica begraaft en wij er stilzwijgend aan meedoen.
Logica. Sinds de oude Grieken, en dan met name Aristoteles, omvat genoemd concept de volgende hoofdbestanddelen: de leer van de bewering, de leer van de definitie, de leer van de gevolgtrekking en de leer van het wetenschappelijk bewijs. Het Organon (puik stukje aan logische geschriften van Aristoteles) kan je er erg veel meer over vertellen. Ik heb wel het idee dat menig lezer hier een notie heeft van de betekenis ervan. Wie strooit er nou niet eens in de zoveel tijd met een sarcastische ‘logííísch’? Ik in ieder geval wel, en vaak wanneer ik me weer eens vergaap aan het visueel spektakel dat Hollywood mij te bieden heeft. Als de Amerikanen namelijk ergens geen kaas van hebben gegeten, is het pure en onvervalste logica.
Mijn God, de nieuwe Transformers film is nog geen dag in de bioscoop of de stoorzender met de naam Michael Bay suist weer over het internet. De onvervalste koning van grote ego’s en overkill heeft het weer geflikt: een knap staaltje robot-on-robot met explosies en one-liners klaar om het bioscooppubliek te bekoren. Simpelweg genoeg spektakel in je dik gespekte productie pompen om vervolgens weg te komen met iedere onmogelijke situatie na de andere. Het is een ware kunst en het lijkt erop dat steeds meer Hollywoodfilms er een handje van hebben. Pacific Rim wist me te verbazen met een aldoor falend wapenarsenaal tot de idiote piloten ergens hoog boven de dampkring bedachten een zwaard uit te rollen. Oblivion vertelde een verhaal over een alwetende en almachtige machine welke zich vervolgens doodleuk laat opblazen door een opstandige kloon. Om maar niet te spreken over een middelmatige Marvel verfilming als Captain America waarin de olijke Kaptein de meest frivole stunts uithaalt. Bekend met de scene waar hij uit de achterkant van een truck komt en vervolgens met z’n glow in the dark schild over vijandig terrein huppelt en er geen enkele wachter te bekennen is? Yeah right .
Natuurlijk zitten films vol met dit soort momenten, in feite is het allemaal fictie. Maar de scheidingslijn tussen ‘aannemelijk’ en ‘ronduit belachelijk’ is er eentje die steeds meer vervaagd. Spektakel is fantastisch maar het geweldige aan films is naar mijn idee het gevoel dat je het meebeleeft. Als ik Shia LeBeouf in Revenge of the Fallen honderden meters naar beneden zie storten en hij overleeft dit, ben ik eruit. Donder maar op, zoek het maar uit met je overdosis testosteron. Wie het wil gooien op ‘het hoort bij dit soort films’ of ‘het is toch super vet’, mag zich van mij achter z’n oren krabben. Instortende gebouwen? Kom maar op. Robots tegen monsters? Yeah baby. De natuurkundige wetten omzeilen zodat je fragiele studentikoze hoofdrolspeler het vol blijft houden? Wees maar iets creatiever. Het moment waarop filmmakers de actie overmoedig in het verhaal stouwen om vervolgens met laffe uitwegen te komen omdat het plot het vraagt, haak ik af. Misschien ben ik de zeikerd hier, misschien ontbreekt het mij aan creatieve capaciteit om erin mee te gaan. Als ik de popcornvreter naast me mag geloven moet ik ’t allemaal niet zo serieus nemen en gewoon genieten van het vermaak. Meer verwachten van een film is toch niet logisch?
