Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijdThe Shiningal te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.
Het is inmiddels vier jaar geleden dat Pixar mijn hart brak. In 2011 schreef ik over de magie van Pixar die zich in al haar films bevond. Toy Story, Finding Nemo, Ratatouille, WALL-E, Up ; Pixar kon bij mij niets verkeerd doen. Totdat het Pixar-onwaardige Cars langskwam, met daarachter nog een matige tweede deel geplakt. Mijn hoop was daarom gevestigd op Brave . Maar helaas, weer geen échte Pixar. Ook het vervolg op Monsters, Inc. bleek een film in de categorie “makkelijk geld verdienen”. Mijn liefde voor Pixar was daarmee voorgoed verdwenen. En toen was daar Inside Out.
Eigenlijk vond ik de trailer niet eens zo interessant en wilde ik deze nieuwe Pixar voorbij laten schieten, zoveel pijn had Pixar mij gedaan. Niet dat de films Cars, Brave of Monsters University slecht zijn, ze houden zich prima staande naast animatiefilms van andere studio’s als Dreamworks. Maar voor mij zijn ze Pixar niet waardig, die lat ligt namelijk veel hoger. Zet een WALL-E naast Cars en je ziet het verschil. Dat een studio die ik zo hoog in het vaandel had staan zich verlaagt tot het generieke, emotieloze Cars kon ik moeilijk slikken. Bij Inside Out kreeg ik hetzelfde gevoel, maar dat was voordat de recensies verschenen. Stuk voor stuk zijn ze lovend, waarbij de film geroemd wordt om zijn emotionele aanpak. Mijn interesse was gewekt en zo geschiedde het dat ik er op een stormachtige zondagmiddag op uittrok om de nieuwe Pixar te zien. Ik kon mijn kinderlijke enthousiasme moeilijk verbergen, zij het met gepaste terughoudendheid. Pixar heeft mij immers al eerder pijn gedaan.
Blijdschap, verdriet, net zoals de emoties die zich in de film letterlijk personifiëren werden deze gevoelens in mij aangeroepen. Vanaf het eerste moment voelde ik dat dit een échte Pixar was. Ik was vooral onder de indruk dat ondanks de bijzonder kleurrijke en uitbundige animatiestijl er op een enorm volwassen manier met een thema werd omgegaan die voor kinderen op een luchtige manier wordt gebracht, terwijl ouderen door de gelaagdheid er nog veel meer uithalen. Het simpele gegeven van een onschuldig en vrolijk meisje wiens wereld op haar kop wordt gezet door een verhuizing naar een vreemde stad wordt enorm sterk uitgebeeld door haar letterlijke emoties de hoofdrol te laten vertolken. We zien in feite het moment dat je je als kind begint te beseffen dat het leven niet alleen maar uit grappen en grollen bestaat, soms maak je dingen mee die buiten je bereik liggen en die je wereld compleet op de kop zetten. Hoe je daarmee omgaat, wat je daarbij voelt, dat laat Inside Out op bijzonder grappige en ontroerende wijze zien. Chapeaux, Pixar.
Is mijn vertrouwen in Pixar dan volledig hersteld? Dat zeker niet, maar Inside Out is een stap in de goede richting. Ook het aankomende The Good Dinosaur ziet eruit alsof we meer originele, ontroerende films van Pixar mogen verwachten. De vlam lijkt daarom opnieuw aangewakkerd, maar het is te hopen dat Pixar en ik niet in een knipperlichtrelatie verzanden.
