Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder.
Echt waar.
Het is weer tijd voor pit en durf in de Hollandse blockbusters.
De Nederlandse filmindustrie krijgt het al jaar en dag zwaar te verduren. Productie na productie wordt genadeloos neergesabeld door critici, en nadat we de enkeling die de dans ontspringt bejubelen en bekogelen met Gouden Kalveren, vergeten we die vervolgens en masse .
Het lijkt alsof we vast zitten in een vicieuze cirkel die gekenmerkt wordt door dertien-in-een-dozijn films, afgewisseld door een enkel pareltje. Cannes materiaal, vergelijkingen met Scorcese en op de shortlist van de Oscars terwijl het grote publiek van de idioterie van kleurloze Amsterdamse vrijgezellen geniet.
Valt een patroon nog te doorbreken nazoveel jaren uitzuig- en kopieerpraktijken waaruit steeds duidelijker blijkt dat we liever kiezen voor gemakzuchtig succes dan uitgesproken Hollandse cinema? Een veel gehoord commentaar is dat we een cultuurloos volkje zijn geworden. Gezien de omstandigheden in filmland lijkt zoiets meer waar dan ooit. Maar ligt het probleem dan bij ons als burgers, die schaamteloos worden geschetst als simpele proleten? Ontbreekt het ons aan pit en schemert dit door in de verhalen van de creatieve geesten onder ons? Gezien de onderontwikkelde boerenkinkels uit en de futloze zeiksnorren uit lijken we maar een naar volkje. Echter, zeldzame meesterwerken als en geven een prachtig beeld weer van een bewogen land met bevlogen mensen. Helaas valt laatstgenoemde in een gat van vergetelheid en stond eerstgenoemde om half elf in de ochtend geprogrammeerd bij de Pathé. Aan de kant geschoven als een overbodig stukje prent, in de grabbelbak van het tankstation tussen de vunzige blikken van Kathy Sixxx en El Capitain. Spijtig.
Ondertussen slinkt onze filmwereld steeds verder, kleiner en onbeduidender terwijl de landen om ons heen floreren door middel van slimme belastingplannen en aanlokkelijke fondsen. Tijd voor iets nieuws, moeten de grijsaards bij het Nederlands Filmfonds hebben bedacht. Er ging een frisse wind waaien, er kwam meer geld vrij voor nieuwe filmmakers en het aantrekken van buitenlands talent. Fantastisch! Zullen ze dan eindelijk de penetrante lucht van hun eigen vriendkringetje zat zijn waar de vaste handen altijd bedelend omhoog gaan? Afgelopen zomer werd het plan gepresenteerd, met daarin de verdeling van een flinke som geld. Vrijgemaakt om de juiste stimulans weer te geven aan de Nederlandse filmindustrie. Om te zien dat Dick Maas met zijn project Prooi dan een royale som van € 620.890,- weet op te strijken. Voor degene die het nog niet weten, de polderthriller draait om een leeuw die Amsterdam onveilig maakt. Eenzelfde soort scenario als ik onlangs geopperd kreeg door een kind uit groep acht waar ik een cursusje scenario schrijven mocht geven.
Schijnbaar is het werkelijk zo treurig gesteld met onze industrie dat uitgerangeerde types als Dick Maas nog altijd mogen teren op een studentikoos jaren tachtig succes. Waar blijven de gewaagde verhalen? De gedurfde Alex van Warmerdammers en de scherpe Jim Taihuttus? Zitten ze verstopt tussen de subsidie aanvragen die aldoor binnen komen bij het Nederlands Filmfonds? Vast niet, want hoewel de geldwolven doodleuk vermelden dat ze jong en vernieuwend talent stimuleren, stellen ze betreurenswaardig hoge eisen aan elke aanvraag. Ik ben voor een collectieve middelvinger, symbolisch opgestoken door de aanstormende grootmeesters die de kunst van het filmen laten zegevieren door middel van passie en gedrevenheid. Niet door de lauwe, slappe-fallus-vertellingen waar we allen onder lijden.
