Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Dankzij magazines als Skoop - waarvan ik laatst twee jaargangen online kocht - lees hier de interessante column van Jan Roselaar over dit “Krities filmblad” - en boeken als Hollywood to Babylon stuitert mijn interesse en aandacht voor film soms alle kanten op. Zo keek ik laatst de film The Devil is a Woman uit 1935. In een van deze eerste talkies speelt een accentloze Marlene Dietrich een meesterverleidster die de hoofden van verschillende mannen op hol brengt. Mijn oma was destijds zevenentwintig en ik begrijp na het zien van de film waarom Dietrich één van haar heldinnen was. De Duitse schone heeft al rokend en drinkend de broek aan, terwijl de mannen als hersenloze idioten om haar heen draaien.
Het door Polanski geregisseerde Chinatown had ik ook al een tijdje in huis en maakt deel uit van een lijst klassiekers die ik nog nooit heb gezien ( Gone with the Wind, Dr. Strangelove, Schindlers List om er een paar te noemen) en waarvoor ik mij totaal niet schaam. Het ergste dat je kunt overkomen op een verjaardagsfeestje met intellectuelen - op zichzelf al erg, verjaardagsfeestjes voor mensen ouder dan veertien jaar - is te moeten toegeven dat je The Wizard of Oz nog nooit hebt gezien. Of Doctor Zhivago , of Dr. No of Brokeback Mountain . Dat zijn dus drie wereldberoemde doktoren die ik links heb laten liggen maar ik kom dan ook niet graag in ziekenhuizen. Waarom als een idioot allemaal films kijken om erbij te willen horen? Veel leuker om ze te laten liggen om zo nu en dan te kunnen genieten van een echt pareltje. Als ik aan China Town dacht, zag ik altijd een hele reeks filmstills aan mijn geestesoog voorbij trekken. Grappig hoe het brein werkt want deze beelden blijken een mengelmoes van achterflappen van videobanden en artikelen te zijn én scènes uit The Killing of a Chinese Bookie (1976).
Al met al kun je met oude dingen alle kanten op en verleidt het mij tot verdieping in mij onbekende zaken. Zo staat Nelly Frijda op de cover van Skoop #10 (1975) in een slonzige jurk met een sigaar in haar mond. Flodder dacht ik meteen. Maar elf jaar voor de creatie van Ma Flodder speelde zij al het personage Piet in Pim de la Parra’s Mijn nachten met Susan, Olga, Albert, Julie, Piet & Sandra. Vorige week wandelde ik in een klein straatje in Amsterdam Zuid langs een steeg die volgespoten was met graffiti. Aangezien er nogal wat oude verf én oude tags op de muur stonden, bleef ik een moment staan om te kijken en te ontcijferen. Een nette heer zag mij naar de letters turen en wandelde op mij af met de woorden: “Ik woon hier al jaren en de rest van de muren laten ze gelukkig met rust, alleen deze steeg spuiten ze helemaal vol”. Ik beaamde dat en, mijn net aangeschafte lp’s onder de arm klemmend, voegde er aan toe dat sommige van de tags nogal oud waren ook. “Ah dat kun jij zien?” reageerde de vriendelijke bewoner. “Maar dat verbaast mij niets, want jij houdt van oude dingen” knipoogde hij met zijn blik op het vinyl onder mijn arm bij ons afscheid.
