Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Zijn guilty pleasures echt zo schuldig?
Voor mij zijn vakanties de aangewezen momenten om mij onder te dompelen in wat in het Engels zo mooi guilty pleasures heten. Het gros van mijn filmconsumptie bestaat uit documentaires en art house films, zoals jullie in mijn bovenstaande korte bio kunnen lezen. In die bio lijkt het schuldig genieten te bestaan uit “behalve als er een Marvel of DC logo op staat”. Maar dat is een misvatting.
Mijn guilty pleasure bestaat uit het kijken naar documentaires die het genre van de complottheorie beslaan. Zoals anderen honderden uren besteden aan het kijken naar desperate huisvrouwen, maffiosi uit New Jersey, moordlustige detectives, geflipte vampieren en niet te vergeten iedere dag een of ander zeperig inkijkje in de levens van fictieve personages, kan ik niet genoeg krijgen van het kijken en luisteren naar en lezen over samenzweringstheorieën.
De eerste keer dat ik met dit genre in aanraking kwam was via de serie op wat toen nog volgens mij heette. De intro van de serie bezorgde mij al de kriebels. Presentator Robert Stack presenteerde het met een mysterieuze insteek die klonk als een oude man die aan een kampvuur een griezel verhaal vertelt. Vaak waren de onderwerpen verdwijningen van Amerikanen met een Opsporing Verzocht insteek. Ook leuk, spannend en fascinerend voor een jongen van twaalf maar niet te vergelijken met het gevoel dat afleveringen over UFO's, Big Foot of geestesverschijningen op mij hadden. De afleveringen over en staan mij ook nog helder voor de geest en zouden eigenlijk vooraf vaste kost moeten zijn vóór het kijken van de Hollywood producties over deze seriemoordenaars. Of zijn het slachtoffers van het door de CIA gerunde MKUltra project? Kijk,
Ieder mysterie schreeuwt namelijk om een oplossing, zaken die de mens niet 1,2,3 kan begrijpen moeten worden verklaard. Voor de geboorte van het internet stortten belangstellenden en onderzoekers zich al massaal op gebeurtenissen die vroegen om een uitleg. Het Watergate schandaal - een samenzwering belandt vaak in de heersende media als een schandaal – of, in eigen land, de Lockheed-affaire - ook een mooi woord voor een opgeloste samenzwering – hebben wij hieraan te danken. Maar moeder aller complottheorieën is natuurlijk de moord op John F. Kennedy. In 1983 bleek uit onderzoek onder Amerikanen dat tachtig procent van de ondervraagden niet geloofde dat Lee Harvey Oswald vanuit een bibliotheekgebouw in Dallas met een krakkemikkig geweer en één kogel die in de presidentiële limousine alle kanten opstuiterde en meerdere personen raakte voordat hij (de kogel dus) zonder een schrammetje op de operatietafel naast het hoofd van de president belandde, dat die Oswald de lonesome killer was geweest van JFK.
En zoals ik als kleuter smulde van de Griekse mythen en sagen die mijn oma mij voorlas, zo geniet ik heden ten dagen van de alternatieve kijk op de historie die complottheorieën ons bieden: De Britse royals zijn eigenlijk bloeddorstige reptielen (David Icke), de Illuminatie regeren onze planeet al eeuwen (Regeren vanuit het Duister van Jim Marss, Behold a Pale Horse van William Cooper, Bloodlines of the Illuminati van Fritz Springmeier). Websites en YouTube kanalen als vigilantcitizen.com en YouTube kanaal The industry exposed series (onder andere over occultisme in de muziekindustrie) staan voor uren en uren lang kijk- en griezelplezier.
Ik vind goed geconstrueerde verhalen met fictieve personages mooi. Maar verhalen waarin personages de hoofdrol vervullen die daadwerkelijk bestaan (hebben), die vind ik nog vele malen fascinerender...
