Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder. Echt waar.
De voorpret is wat de halve avond maakt.
Dinsdagavond, kwart over negen. Ik haal mijn kluisje leeg, slinger een joviale groet naar mijn collega’s en stap naar buiten. Met een bioscoop aan de overkant haal ik half tien zonder enig probleem maar de voorpret is juist wat de halve avond maakt. De mix van ogenschijnlijk misplaatste bezoekers, de run op kaartjes aan de zelfbedieningsautomaat en de uitdaging om naar je stoel te komen zonder te horen welke film er draait. Sneak previews zijn een hele happening , lang voordat de laatste de zaal in komt.
Enkele minuten voor half tien sluit ik achteraan een rij van gemengd volk. Ik word verwelkomd door een weeïge lucht die doet denken aan de Abercrombie & Fitch winkel in Amsterdam, en het spelletje is begonnen. Op een afstand die het verbazingwekkend maakt dat ik ze ruik, staan drie jongens met acrobatische wenkbrauwen om zich heen te kijken. Ze fronsen zichzelf van onuitstaanbare arrogantie tot fracties van vermoeidheid, wat ik ze niet kwalijk neem met zo’n masculiene bezigheid. Schone kleren, haren in de lak; deze gasten gaan een avondje hard in het midden van rij vijftien. Twee mensen voor mij staat een stelletje dat zich opwindt over welke film het is. ‘Lekker naar de sniek’ is vaste koek. Ze speculeren er lustig op los en een enkeling die het waagt te verklappen kan zich beter uit de voeten maken. Het zijn kenners. Althans dat blijkt wanneer ze een stroom van exotische regisseursnamen en filmtitels op elkaar loslaten en op iedere suggestie enthousiast reageren. Het maakt ze blijkbaar niet veel uit, het wordt sowieso fantastisch. Met popcorn in overdaad op rij vier, ver van het geroezemoes en lekker ontspannen in je zondagskloffie. Ikzelf loop al een dag te zweten in hetzelfde shirt, dus begrijp het comfort van je eigen odeur meer dan goed.
Voordat ik door kan lopen naar de zaal ben ik verplicht me te identificeren bij een braaf uitziende medewerkster. Ietwat elitair tover ik mijn ledenpas tevoorschijn, en zie hoe haar blik heen en weer flitst van de pasfoto naar mijn ongeschoren toet. Mijn zelfverzekerde houding maakt al snel plaats voor de angst dat mijn papieren niet ‘in Ordnung’ zijn en ik verwacht het ergste. Uiteindelijk laat ze me door met een glimlach die straalt van een zelfbewuste goedheid waarna ik haar dankbaar en onderdanig passeer. Vooral niet omkijken.
Wanneer het zaallicht dimt en de eerste Grolsch-reclame voorbij komt kijk ik vanaf rij negen nog eens de zaal rond. De volkomen willekeurige samenstelling van bezoekers zal ontaarden in een natuurlijke selectie. De helft van hen zal halverwege de film alweer buiten staan om te balen van de weggegooide zeven euro vijftig. Wellicht de Abercrombies? Welnee, die hebben teveel moeite gestoken in opvallen in het donker. Zij weten welke film er draait. De Kenners dan? Zelfs een Scary Movie sequel kan bij hen op een welgemikte high five rekenen. Misschien het stelletje aan mijn rechterhand, die zo beteuterd hun Chinese Muur van tassen en jassen moest afbreken toen ik mijn kaartje aan ze liet zien. De trailers trekken aan me voorbij terwijl ik één voor één de potentiële weglopers afwerk. Dan verschijnt de titel van de hoofdfilm in beeld en het beslissende moment is daar..
Hè, kut.
Hè, kut.
