Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijdThe Shiningal te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.
Filmavond in huize de Jonge. Gelegenheid? Het overlijden van horroricoon Wes Craven. De vader van Freddy Krueger is niet meer en Craven is dan ook een groot gemis voor het horrorgenre. Niet iedereen denkt daar zo over, voor sommigen komt de naam Wes Craven niet eens bekend voor. Wanneer ‘Mr. Horror’ Jan Doense door Radio 1 uitgenodigd wordt om over Wes Craven te praten, kan hij rekenen op enige scepsis rondom de status van deze regisseur, ondanks dat Jan perfect verwoordt waarom Craven zo belangrijk was. Mart – “mag ik dat zeggen?” – Smeets geeft aan de films nooit gezien te hebben en noemt horrorfilms voor het gemak maar direct “complete onzinfilms”. Het genre wordt weer eens niet serieus genomen en alhoewel dat in sommige gevallen terecht is, gebeuren er ook hele mooie dingen binnen het genre.
Eerste film op het programma: Scream . De openingsscène is nog steeds één van de beste ooit gemaakt. Niet alleen binnen het horrorgenre, maar voor films in het algemeen. De manier waarop Craven een rustig filmavondje laat eindigen in een klein bloedbad is meesterlijk te noemen. Zo’n beetje elke emotie die een mens kent wordt binnen een klein kwartier aangeroepen. De scène begint met een tienermeisje die wat popcorn klaarzet om een horrorfilm te kijken en vervolgens gestoord wordt door iemand die het verkeerde nummer gedraaid lijkt te hebben. Er wordt wat heen en weer geflirt en lekker meta over horrorfilms gedaan, maar de stemming slaat direct om wanneer het meisje vraagt waarom de persoon aan de andere lijn haar naam wil weten. Antwoord? “Because I want to know who I’m looking at”. Het maakt niet uit hoe vaak ik de film zie, deze scène bezorgt mij keer op keer kippenvel. Het slot van de scène brengt de opening van de film tot een ultiem tragisch einde. Terwijl het gewonde meisje door de moordenaar wordt weggesleept komen haar ouders voor een geopende deur thuis. Moeder wil direct de politie bellen, maar hoort in plaats van een gesprekstoon haar dochter aan de andere kant van de lijn die duidelijk pijn lijdt. Wanneer moeder naar buiten stapt ziet ze het levenloze lichaam van haar dochter bebloed en al aan een boom hangen, waarop een schreeuw volgt waar elke ‘Scream Queen’ jaloers op mag zijn.
En dat is de kracht van niet alleen Wes Craven, maar heel het horrorgenre. Je hoeft over het algemeen geen moeite te doen om het verhaal of gegeven van een horrorfilm met een speld te doorprikken, maar daar draaien deze films (op wat uitzonderingen daargelaten) dan ook niet om. Wat horror doet meer dan welk ander genre ook is de grootste angsten die een mens heeft aanroepen, mits goed uitgevoerd resulteert dit in een ontzettend beklemmende ervaring. Ooit een nachtmerrie gehad waarbij je badend in het zweet wakker werd en vervolgens opgelucht dat het allemaal maar een droom was? Dat gevoel vind ik heerlijk en Wes Craven snapte dat. De tweede film op het programma was A Nightmare On Elm Street, een film die bij uitstek om dit gegeven draait. Alhoewel de film zeker niet perfect is en inmiddels wat gedateerd, weet Craven wel uit een simpel gegeven een legende op te bouwen die tot op de dag van vandaag bekendstaat onder de naam Freddy Krueger.
Het geeft niets als je niet van horror houdt, sterker nog het is helemaal niet vreemd als dit het geval is. Wie vindt het nou fijn om vrijwillig bang te worden gemaakt? Daarnaast staat het genre erom bekend in herhaling te vallen en worden veel mensen moe van al die seriemoordenaars, geesten en andere monsters die in deze films voor komen. Wes Craven constateerde hetzelfde en nam het genre met Scream daarom op bijzonder vermakelijke wijze op de hak, juist vanwege zijn liefde voor de horrorfilm. Regisseurs als Wes Craven zijn nodig om de kracht van horror te laten zien en zonder dit soort regisseurs had dit genre allang een stille dood gestorven. De mensen die het genre dit noodlot toewensen hebben deze films vaak niet eens gezien en noemen het daarom voor het gemak maar onzinfil Zet echter eens een The Shining (Stanley Kubrick) of een Let The Right One In op en je zult zien dat het genre veel veelzijdiger is dan wat men je vaak doet geloven. Wes Craven mag dan dood zijn, maar mede door zijn inspanningen is het genre nog springlevend en hebben regisseurs zoals James Wan ( Insidious, The Conjuring ) de kans om ons nog jarenlang van nachtmerries te voorzien.
