Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: hoe zit het met de dames?
Als je de titel van deze column leest, dan denk je wellicht dat ik ben veranderd in een demoon. Dat is - voor zover ik me bewust ben - niet waar, maar de horrorfilm The Conjuring heeft wel iets in me veranderd. Ten positieve zelfs. Ja, ik was dat vrouwtje dat schreeuwde dat horror dood was. Vind ik dat nog steeds? In veel gevallen wel. Maar, zo moet ik nu toegeven, ik heb me twee keer in een week tijd goed vermaakt met een horrorfilm. De eerste was Paranormal Activity: The Marked Ones . Een film waar ik niet direct zelf meteen naartoe zou gaan, ondanks dat ik enkele eerdere delen wel gezien heb.
Ik interviewde de regisseur van de film, dus ja, het is handig dat je dan wel hebt gezien wat zo’n man heeft gemaakt. Ik ging de bioscoop dus in om even te kijken of er nog iets van gemaakt was, of dat het toch weer een soort slappe found footage-film was geworden. Paranormal Activity 4 was immers verre van briljant. Gelukkig is The Marked Ones een spin-off en hoewel de film niet direct in mijn top 10 films zal voorkomen, is het er wel een die leuke facetten heeft. Niet alleen dat spelletje dat die jonge gasten steeds met elkaar spelen, terwijl ze van die typische dingen doen als met een wasmand van een trap afgaan, maar ook het spelletje dat de makers met de kijker spelen. Elk moment denk je dat er een monsterlijk moment komt, maar als dat niet gebeurt, dan word je te comfortabel en laat men je alsnog gigantisch schrikken. Nogmaals, niet briljant, maar wel vermakelijk.
Vlak voor ik met de regisseur van The Marked Ones belde, had ik met mijn vriend een gesprek over hoe teleurstellend het is om steeds weer te lezen en merken dat acteurs zelf amper films kijken. Hoe kan dat toch, als je houdt van dat medium en ongetwijfeld ook best vaak moet wachten op een set? Reden voor mij om aan deze regisseur te vragen welke (horror/thriller)film hij het beste vond in 2013. Of hij hem echt heeft gezien kan ik natuurlijk niet controleren, maar hij gaf aan dat The Conjuring hem gigantisch heeft laten schrikken. Hij noemde het zelfs een ‘masterclass in horrorfilm’.
Een groot compliment, zeker van iemand die zelf ook horrorfilm na horrorfilm produceert. Reden genoeg om toch maar weer eens naar een horrorfilm te gaan, want de film is natuurlijk niet onopvallend. Beide trailers zitten heel goed in elkaar en weten de film prima te verkopen. Ook de filmposter mag gerust een van de beste posters van 2013 worden genoemd. Maar ja, nadeel is wel dat ik nu met gemengde gevoelens die film bekeek. Enerzijds had ik een duiveltje op mijn schouder dat zei: “Ach, het is horror, hoe tof kan dat nou zijn?” Anderzijds had ik een engeltje op mijn andere schouder dat zei: “Denk aan de poster, aan de trailer, aan wat Christopher Landon zei!”
Tussen dat engeltje en dat duiveltje in zat mijn brein zich ook nog af te vragen of mensen het nou een goede film vonden, of een goede horrorfilm? Immers is dat laatste aanzienlijk makkelijker voor elkaar te boksen dan het eerste. Uiteindelijk heb ik de film gezien en moet ik tot de conclusie komen dat The Conjuring een goede horrorfilm is. Een hele goede.
Het feit dat het gebaseerd zou zijn op waargebeurde verhalen en dat het verhaal ook nog eens prima in elkaar zit, moge duidelijk zijn. Je ontkomt er bovendien haast niet aan jezelf een halve hartaanval te schrikken en dat is wat een goede horrorfilm natuurlijk sowieso moet hebben. Ik heb uiteindelijk het duiveltje van mijn schouder geveegd en het engeltje een schouderklopje gegeven. Misschien moet ik wat vaker luisteren naar wat anderen zeggen. Devil’s Due , wanneer gaan we?
