Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder. Echt waar.
Wie zal zich bekommeren om waar een film ooit begon?
De blauwe vegen van mijn met inkt doordrenkte vingers sieren de pagina’s in mijn notitieblok. De afgeknaagde toppen van half lege pennen getuigen van urenlang neurotisch gepeins en nog altijd ben ik slechts enkele zinnen verder. Flarden van een verhaal dwalen langs elkaar heen, hopend op de structuur waar ik toch echt eens aan zal moeten beginnen. Daar zit je dan met je goede gedrag, pogend een script te schrijven van een ongekend kaliber terwijl je weet dat er nog zo’n lange weg te gaan is. En mocht de film er uiteindelijk komen, wie zal zich dan bekommeren om hoe het ooit tot leven kwam?
Op mijn achttiende was ik drie afwijzingen rijk; tweemaal van de HKU Theaterschool en eenmaal van de Nederlandse Filmacademie. Ik was te jong om deel te nemen aan de schrijversopleiding en met nog geen hand vol aan afgerond werk, kan ik me achteraf best vinden in het wantrouwen van mijn kunnen. Wist ik veel, ik wilde schrijven en zoals het iedere creatieveling betaamt, huisde in mij ook enige honger naar erkenning. Toch valt er weinig erkenning te vergaren als schrijver, want wie kijkt er nog op bij namen als Darabont of Zaillian als we kunnen kijken naar Winslet en Pitt? De geduldige taalliefhebbers zijn zorgvuldig verstopt tussen alles wat we zien, horen en ook voelen bij een film. Terwijl niemand het merkt.
Waarom voelen we ons toch zo verbonden met Schrader’s taxichauffeur in Taxi Driver ? Hoe weet McKenna medeleven te kweken voor een neonazistische moordenaar in American History X ? De ware kracht van een script zit in de basale menselijke behoeftes en emoties. Wanneer een moordenaar handelt uit een diepgeworteld verdriet zal deze er minder zwaar bestraft vanaf komen dan een bloeddorstige gek. Het is een vernuftig psychologisch spelletje dat de schrijver spelen moet, wil deze dat de kijker alle normen en waarden overboord gooit. Zou je werkelijk staan te springen als een ex-gevangene aan je deur stond met het plan om casino’s in Las Vegas leeg te halen? Of vind je Danny Ocean nu eenmaal zo’n sympathieke, ten onrechte benadeelde peer dat je hem de wereld gunt? De kracht van dit karakter zit hem niet alleen in Clooney’s kwieke Nespresso-loopje; de ongeziene geschreven tekst definieert een personage uit het niets. Er loopt ergens een met hersenspinsels volgepropte verteller rond die een creatie tot leven wist te roepen met niets meer dan letters.
Iedere film heeft een begin, een fundament waarin ieder aspect vastligt binnen de context van het verhaal. Dat ene boekwerk dat zowel de regisseur als de acteur, zowel de cameraman als de producent doet roepen: ‘Potverdorie, dit wordt het allerbeste ooit!’ Dat prille begin, dat wilde idee dat ontsprong aan het hoofd van een scriptschrijver en vervolgens een weg vond tot een gigantisch beeldscherm. We vergapen ons aan DiCaprio en Streep, Cameron en Jackson. Roemen de visionair en de veelzijdige, bejubelen het oog en de componist. Zoveel professies die zich weten te uiten door middel van een vertelling, die allen beginnen bij pagina één en eindigen op hun eigen plek. Niets minder dan fascinerend en ik kan enkel werken en stilletjes hopen ooit zoiets te doen. Schrijven is tijd zoek maken, tot niemand nog weet waar het verhaal werkelijk begon.
