Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Tegenover de markt die ik op zaterdag altijd bezoek om mijn wekelijkse portie verse groenten te kopen, zit het kantoor van een film- en tv productiehuis. Het pand heeft een winkelruit aan een redelijk drukke straat en vervult zijn functie als uithangbord dan ook al jaren met verve.
De laatste weken hangen er onder andere twee posters in het raam van de documentaire Nieuwe Helden , een van de films die op mijn lijstje staan voor de komende maand.Op dat lijstje staan ook Yves Saint Laurent en Viva la Libertà , naast een hoop tweede keuzes.
Ach ja, met een Cineville pas op zak bezoek je op een gegeven moment de bioscoop zoals vroeger de bibliotheek; je loopt er gewoon even binnen.
En filmmakers krijgen in ieder geval hun geld via de inkomsten van een bioscoopkaartje. Hoe dat precies zit wil ik altijd nog eens uitzoeken, ik ben heel benieuwd wat een bioscoopbezoeker nu oplevert met zo’n maandelijkse kortingspas. Maar dat er geld naar (vooral arthouse) filmmakers moet blijven stromen, lijkt mij duidelijk.
De eerste (of is het alweer tiende) aanzet om illegaal downloaden tegen te gaan in Nederland is de 17e april gezet toen het Europese Hof het downloaden van auteursrechtelijk materiaal heeft verboden door het downloaden van materiaal niet als thuiskopiëren te zien. De vraag of een Europees instituut over haar Brusselse grenzen mag regeren en zo de autonomie van haar leden mag schenden, is een lastig vraag. Een andere vraag is of het verbieden van illegaal downloaden überhaupt zin heeft. In mijn optiek is het een stuk effectiever om mensen te bewegen om hun muziek via bijvoorbeeld Spotify te beluisteren en hun films en TV-series via andere kanalen te bekijken, tegen een aantrekkelijke prijs. Een prijs waarvan men kan zien hoeveel er naar de makers gaat en hoeveel er aan het stokje van de multinationals blijft hangen die de troep én de pareltjes uitbrengen.
De afgelopen maand zijn mij drie pareltjes bijgebleven en bestond de troep uit twaalf afleveringen van een te recenseren serie, maar daarover in een ander artikel meer. De pareltjes dus: The Grand Budapest Hotel is een waar sprookje voor volwassenen. Een kleurrijke klucht met een sterrencast die van begin tot einde vermaakt. De decors, de humor, de knipogen naar communistische bolwerkjes tussen de dennenbossen ergens ver weg en het fantastische acteerwerk deden het erg goed in combinatie met een gin tonic in The Movies een aantal weken geleden.
Afgeschminkt en een paar jaartjes jonger ogend (want praktisch onsterfelijk) duikt actrice Tilda Swinton in een andere zaal in mijn herinnering op in een vampier film die sinds Interview with the vampire weer eens de moeite waard is om te kijken. Geniaal van maker Jim Jarmusch om een gedeelte van de film in Detroit te laten afspelen. De maatschappijkritiek stroomt als kwikzilver door de dialogen, zit verscholen in het interieur van Adam en ik hoop dat één op de tien bezoekers Nicola Tesla googled na het verlaten van de bioscoop.
Vijftien jaar na Fucking Åmål zet regisseur en schrijver Lukas Moodysson weer een heerlijke coming of age klassieker op het doek met Vi är bäst! ofwel We Are The Best! Nu ik dit zo intik, vraag ik me opeens af hoe 13-jarigen zich voelen als ze naar deze film kijken. Waarschijnlijk hetzelfde als toen ik ergens in de jaren ’90 Lucas op Veronica zag: een fetisj voor cheerleaders en een droom om naar de VS te verhuizen rijker, maar vooral toch ook vlinders in mijn buik....
