Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: hoe zit het met de dames?
Don Jon, het is niet bepaald de prins op het witte paard. Ik heb me zelfs het grootste deel van de film aan hem geërgerd. Joseph Gordon-Levitt wist het typetje goed neer te zetten en hij is niet de eerste die mij van haat laat genieten. Nee, Richard Gere is er ook zo eentje. Poeh, wat had ik een hekel aan hem in Arbitrage . Alleen maar bezig met geld en zijn eigen hachje redden, terwijl hij zijn gezin compleet vergat. Hij ging er ook maar in door en door tot hij een heel web van leugens had gesponnen. Toch leek het er gedurende de film vorderde niet op dat deze man leerde van zijn fouten of berouw had. Hij bleef zijn eigen egoïstische zelf.
Ik heb dan ook erg genoten van de scene waarin zijn vrouw (gespeeld door heldin Susan Sarandon) hem eens lekker de waarheid vertelt: “Do you wanna be the richest guy in the cemetary?” Heerlijk! Helaas staat ze verder redelijk aan de zijlijn in deze film, waardoor er meer tijd is voor Richard Gere om te zorgen dat we zijn personage in en in slecht gaan vinden.
Shame vond ik ook erg moeilijk om naar te kijken. Niet alleen door de ontzettend rauwe manier van het in beeld brengen van seks of het lid van hoofdrolspeler Michael Fassbender, maar omdat ik hem onuitstaanbaar egoïstisch vond. Niet helemaal eerlijk van me, want hij speelt een nymfomaan, een geesteszieke man, maar ik vond hem echt een heel akelig figuur en ik had in het geval van Shame best moeite om naast zijn ellendige personage nog veel van de film te begrijpen of ervan te genieten.
Vroeger, toen ik nog een tiener was, had ik er moeite mee om bij een irritant hoofdpersoon nog positief te zijn over een film. Ik kon de leidende rol niet uitstaan en daardoor eigenlijk de hele film niet meer. Gelukkig ben ik blijkbaar toch iets volwassener geworden, want tegenwoordig kan ik die twee dingen prima uit elkaar houden.
Vroeger, toen ik nog een tiener was, had ik er moeite mee om bij een irritant hoofdpersoon nog positief te zijn over een film. Ik kon de leidende rol niet uitstaan en daardoor eigenlijk de hele film niet meer. Gelukkig ben ik blijkbaar toch iets volwassener geworden, want tegenwoordig kan ik die twee dingen prima uit elkaar houden.
Bij Shame is dat een iets grotere uitdaging gebleken dan bij Arbitrage en Don Jon , maar uiteindelijk kan ik van alle drie de films zeggen dat ik ervan genoten heb. Grappig, want eigenlijk heb ik van grote gedeeltes helemaal niet genoten, omdat ik zo gefixeerd was op mijn ergernis ten opzichte van die hoofdmannen. Heel verfrissend om niet gemakkelijk achterover te hangen bij het kijken van een film, maar gespannen op je tanden bijtend te zien of er nog een moment komt dat er een ‘epiphany’ komt of dat hij nooit zal veranderen en het dus niet bepaald een happy end wordt.
Ja, de mannen uit deze films zijn gevaarlijk, want je weet door hun egoïstische inslag nooit helemaal hoe het zal eindigen en dat vind ik een heel belangrijk aspect aan een film. Ik wil verrast worden en ik wil denken: hoe moet hij hier nou uitkomen? Hoewel het als vrouw niet goed is om warm te draaien voor foute mannen, stort ik me graag in een avontuur met zo’n ergerlijke egoïst.
