Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Op de valreep nog een kleine terugblik op het afgelopen IFFR.
Recensies; ik lees ze eigenlijk alleen nadat ik een film heb gezien. Trailers bekijk ik nooit op internet en pik ik alleen mee als ze voor een film in de bioscoop draaien. Dat viel mij dan ook meteen op toen ik een aantal films op het IFFR bezocht: geen trailers van andere films voor de hoofdfilm. In Rotterdam zag ik, als vergelijkend warenonderzoek, twee films over kunstenaars.
The Exhibition viel op door de vele stiltes in de scènes. In deze lacunes zonder tekst krijgt de geest de ruimte om te filosoferen over waar men nu precies naar kijkt. Als er geen dialogen opgepikt hoeven te worden, merk ik dat ik de ruimte waar een scène in plaatsvindt beter in mij opneem. En dat is bij een film als The Exhibition absoluut geen straf. Het kunstenaars echtpaar D & H woont namelijk in een schitterend pand, ergens in een mooie wijk in Londen. Het interieur, vooral de werkkamer van de vrouwelijke protagonist, heeft een wand die als een soort Chinees scherm het bureau kan wegtoveren en de ruimte verandert in een fotostudio. Het pand staat natuurlijk vol met designmeubels en is eigenlijk de derde hoofdrolspeler - of beter: karakter - in de film.
In de documentaire About Sarah wordt kunstenares Sarah Lucas gevolgd. Als tijdgenote van Damien Hirst en Tracey Emin in de jaren negentig gebrandmerkt als the YBAs (Young British Artists), een groep kunstenaars die destijds de kunstwereld opschudde met hun baanbrekende werk. De hoogtijdagen van die roem zijn voor Sarah weliswaar achter de rug maar ze exposeert nog veelvuldig, onder meer op de Biënnale in Venetië vorig jaar. Een kijkje in het dagelijks leven, bezoekjes aan een ijzergieterij, gesprekken met haar galeriehoudster en een trip naar Mexico; Sarah drinkt en rookt zich door de film heen, met een gezonde dosis "English wit". De clichés blijken waar, wat een geruststelling... Twee kijkjes in het leven van kunstenaars, de een geschoten als speelfilm, de ander als documentaire, beiden goed genoeg om de aandacht vast te houden en te fascineren.
Goede pr-stunt van de mensen van het festival: zet in de kleine begeleidende tekst van de programmafolder dat een film één van Tarantino's favorieten is en de grote zaal in de Stadsschouwburg is gegarandeerd uitverkocht. Maar wat is een slechte film. De openingsscène zou een mooie videoclip kunnen zijn en de rest had niet geschoten hoeven worden. In dit geval: wel geschoten is ook soms mis.
Maar in het algehele evenwicht tussen het immer fluctuerende Yin & Yang die het leven nu eenmaal is, zijn slechte films nodig om te onderstrepen hoe goed andere zijn. Wat heb ik genoten van The Selfish Giant . Regisseuse Clio Barnard schoot waanzinnige plaatjes in een van de vele afzichtelijke ex-mijnwerkersstadjes in Groot-Brittannië. Als je familie je in de steek laat, ga je als kind op zoek naar lotgenootjes. Jongens waar je op kunt vertrouwen en die je begrijpen. Het leven als overlevingstocht voor de volwassenen en kinderen die allen slachtoffer zijn van de reus uit de titel. De zelfzuchtige reus als metafoor voor wat? Het grootkapitaal, het leven? Ga de film zien en beantwoord de vragen waarmee je uit de bioscoop stapt zelf maar.
