Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Het is goed om zo nu en dan iemand anders een film uit te laten zoeken. Zo kwam ik in contact met de meesterwerken van Cassavetes, zag Night of the Living Dead met live audio commentaar van een Schotse kunstenaar en belandde kortgeleden met 3D bril en al bij Gravity . De anderhalf uur zweefden voorbij en na afloop was ik nog geëmotioneerd ook. Nou ja, meer verbaasd en geïrriteerd maar dat zijn ook emoties. Als ik in een museum langs een kunstwerk loop en er een naar gevoel bij krijg, ben ik geneigd om wat langer te blijven staan en te onderzoeken waarom het werk mij op mijn zenuwen werkt. Want kunst kijken is verheven, leuk en staat interessant maar het gebeurt weinig dat een artistieke creatie me weet te raken.
Wat doet een film als Gravity met me, waarom was ik verbaasd en geïrriteerd? Verbaasd was ik allereerst om het feit dat er blijkbaar producers zijn in Hollywood die het voor elkaar krijgen om fondsen te verzamelen voor zo’n flinterdun script: het is crisis man! In de buitenwijken van L.A. hebben mensen niet te vreten en ergens in The Hills tekent een dame of kerel gewoon voor een paar miljoentjes die op het witte doek nog geen cent waard blijken te zijn. Mooie metafoor voor de financiële crisis. Verbaasd ook dat er momenten waren tijdens het kijken dat ik een band voelde met de karakters op het doek. Die Disney filmtrucs werken blijkbaar altijd, al moest ik op sommige momenten ook lachen terwijl dit waarschijnlijk niet de bedoeling van de makers was. De opborrelende irritatie had te maken met de schaamteloze propaganda die je in films waarin militaire operaties - NASA maakt onderdeel uit van defensie - centraal staan wel vaker tegenkomt.
Ik zou hier “spoiler alert” kunnen schrijven, maar doe jezelf een plezier en kijk deze film als hij in 2017 op Veronica komt en je op een zaterdagmiddag thuiszit met een kater, dan ben je deze column ook al lang weer vergeten. De irritatie dus. Een Russische spionage satelliet die de, voor Amerikanen klassieke boevenstaat, zélf heeft opgeblazen?! Zonder de Amerikanen een belletje te geven en waarvan het rondvliegende vuilnis de Hubble telescoop en het International Space Centre doorzeeft? Een Boedhabeeld en een rondvliegend ping pong batje in de Chinese vlucht capsule?! Een Indiase astronaut die zich als een puber gedraagt en een stuk Russische satelliet door zijn helm en hoofd geschoten krijgt? Het enige wat nog ontbrak was een Braziliaanse UFO gevuld met carnavalbezoekers, dan waren alle BRIC landen aan de beurt geweest. Kap nah joh , zeggen ze dan in Den Haag.
Maar buitenaards werd het nog wel even (waarom voelde ik dat van kilometers ver aankomen?) toen Mr. Clooney als geestverschijning Mrs. Bullock nog van wat handige tips voorzag tijdens de meest penibele situatie in de film. Maar, eind goed al goed, en de man van het stel dat voor mij zat had zich blijkbaar ook verbaasd: “Ik dacht dat ze die Clooney wel zou redden” waren zijn woorden toen hij opstond en de ellenlange aftiteling blokkeerde.
