Vreemde eend in de filmische bijt. Dat was mijn eerste gedachte na het zien van de documentaire Zielinski uit 2011.
Een van de meest fascinerende eigenschappen van onze mensensoort is dat genialiteit en gekte vaak erg dicht bij elkaar liggen. Zo staat John Zielinski in de jaren tachtig bekend als geniale persfotograaf voor onder andere Life Magazine. Hij komt in de jaren zeventig dichtbij de gesloten en mysterieuze Amisch gemeenschap door het vertrouwen te winnen van deze christelijke beweging en schiet er waanzinnig mooie foto's die de hele wereld over gaan.
Als je de man tijdens de documentaire leert kennen ga je je voorstellen hoe dat contact tot stand is gekomen tussen de uitgesproken Zielinski en de gesloten individuen die een nog hechtere gemeenschap vormen in (vooral) de Amerikaanse staat Pennsylvania. De fotograaf heeft de openheid van een kind altijd weten te behouden. Die onbeveklektheid gecombineerd met een gezonde grote mond - the gift of gap noemen Engelstaligen dat mooi - moet ontwapenend hebben gewerkt in de gemeenschap waar men nog steeds een soort van oud Nederlands spreekt met elkaar.
Anyhow, zou mijn wijlen oma zeggen, de heer Zielinski komt op een gegeven moment in aanraking met de Franklin Cover Up zaak omdat hij in dezelfde omgeving van dit schandaal woonachtig is en besluit zich volledig op deze smerige zaak te storten. Het enthousiaste, geniale kind dat in de goedlachse Zielinski huist kan zichtbaar de gruwelijke praktijken van kidnapping van jongens en het schieten van snuff films door de plaatselijke- en landelijke elite geen plek geven. Of juist wel: een plek bovenaan zijn lijstje met prioriteiten.
De documentaire neemt de kijker mee op de kruistocht van de protagonist. Als een ware Don Quichot vechtend tegen windmolens die aan de smoezelige horizon hun wentelwieken kantelen in de storm van corruptie, kinderporno en gruwelijkheid tiert hij over het beeldscherm. Het vuur dat bij Zielinski innerlijk is aangewakkerd is er een waaraan zijn omgeving zich het liefst niet brand. Zij houden graag de zachtaardige, geniale fotograaf in gedachten die hij ooit was. De aftiteling van de documentaire werd verzorgd door de Amsterdamse Studio Pollmann. Daar kwam ik achter tijdens mijn mailcontact met de makers van de film. De eigenaar van de studio en de filmmaker ontmoetten elkaar op een bijeenkomst over Soul muziek in Memphis. Zo klein is de wereld geworden, voor creatieven maar ook helaas voor de gekken die handelen in snuff fims en kinderporno. Dus koop, kijk en deel deze documentaire , want als de wereld een spreekwoordelijke global village is, steun je zo uiteindelijk een lokaal initiatief.
