Vorige maand heb ik voor het eerst een MovieScene column laten schieten. Mijn deadline was midden augustus, toen Nederland nog massaal aan het zomervakantie vieren was. Dus het is niemand opgevallen tussen komkommer, Trumpmania en Zomergasten.
De reden dat ik een korte zomerstop heb genomen kwam niet door de zomer. Niet door het verstoken zijn van internet door een vakantie ver weg en ook niet door een druk programma dicht bij huis. De zomerstop was een stilte die eigenlijk nog steeds voortduurt. Een stilte ontstaan de dag voor mijn deadline van augustus, een stilte ontstaan na het kijken van de documentaire An Open Secret uit 2014.
Zoals vaste lezers weten ben ik al sinds mijn jeugd gefascineerd door alle zaken die buiten het alledaagse vallen. Ieder onderwerp dat niet binnen de kaders van 'het normale' past kan op mijn interesse rekenen; verschrikkelijke sneeuwmannen, UFO's, complottheorieën, geestverschijningen, hoe vreemder het onderwerp, hoe meer ik het verslind. Het griezelen op Youtube bij lijstjes met “de vijf meest overtuigende geestverschijningen” of “de vijf engste video's op het internet” vind ik vele malen interessanter dan SAW nummer zoveel op mijn beeldscherm toveren.
Probleem voor de amateur onderzoeker naar alternatieve geschiedenis is dat hij ook op zijn tijd een videootje, documentaire en foto tegenkomt die hij liever niet had gezien. In mijn eerdere columns schreef ik al over de documentaires Who Took Johnny en Zielinski waarin ontvoeringen en kindermisbruik de rode draad is. An Open Secret is het relaas van een aantal jongens die als kindsterren in aanraking zijn gekomen met wat in Hollywood (volgens de makers van de documentaire) als een open geheim wordt beschouwd. En dat geheim is dat bepaalde machtige mannen in de filmindustrie een oogje hebben op jonge jongens. Als filmmakers en managers komen zij in contact met deze jonge talenten, winnen het vertrouwen van de ouders en sleuren de gastjes mee op avonturen waar zij, gezien hun leeftijd, nog lang niet klaar voor zijn.
Iedereen die wel eens een goede film heeft gezien kan versuft en onder de indruk uit de bioscoop wandelen met bepaalde scenes nog op zijn netvlies. Die ebben meestal langzaam weg en de herinnering aan de indruk die een speelfilm op iemand heeft gemaakt wordt zo nu en dan wakkergeschud als de film ter sprake komt op een feestje of als je hem in de tv gids tegenkomt. Na het zien van An Open Secret was ik ook even stil. En onder de indruk. En verdrietig. De volgende dag was het gevoel niet weg. De week erna ook niet en nu eigenlijk nog steeds niet. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook in de zon liggen bakken, Ajax in de Arena tegen Roda gelijk zien spelen en hier en daar een tekst geschreven en een interview afgenomen. Maar de walging die ik in stilte ervaar als ik aan An Open Secret terugdenk is de reden dat ik vorige maand een columnpje heb overgeslagen. Ik kon alleen maar over de documentaire schrijven die ik de dag ervoor had gekeken maar kon nog even niet de vorm vinden.
Want zoeken in alternatieve geschiedenis levert ook wel eens een moment van walging op. Een klein stukje snuff film waarin iemand met een luchtdrukpistool in zijn gezicht wordt geschoten, een jongetje van dertien waarvan een hand wordt afgezaagd omdat hij heeft gestolen, dolfijnen die door Japanse vissers letterlijk in de pan worden gehakt. Het is de 'collateral damage' die weer wordt vergeten bij het luisteren naar wetenschappers als Michael Cremo en Lloyd Pye. Maar niets hakt er zo in als kindermisbruik. En dan hoef je niet eens – godzijdank – letterlijk de beelden van het misbruik te zien. Het zijn de randverschijnselen en getuigen waarvan je maag zich omdraait. Een agent van kindersterren die weer gewoon aan het werk is, een filmmaker die weer zijn handjes voor Marvel uit de mouwen steekt, een groep welzijnswerkers die verhalen opdiepen uit hun praktijk. Toch zou u An Open Secret moeten kijken, want dat geheim, dat moet écht snel de wereld uit.
