Dag 5 stond in het teken van Tigers uit Zuid-Oost Azië.
Terwijl in de Dagkrant Sandra den Hamer groot mag uitpakken over het nieuwe EYE Film Instituut, dat 5 april in een moderneye-catchendgebouw aan het IJ in Amsterdam zijn deuren opent, en ons alvast lekker maakt met een Martin Scorsese-retrospectief en een Stanley Kubrick expositie, zijn we in Rotterdam ongemerkt op de helft van het festival aangekomen. Geen tijd te verliezen dus!
Aan het eind van deze week worden de winnaars van de Tiger Awards bekend gemaakt, dus het is zaak er de komende dagen nog een aantal te bekijken. Vandaag begon dan ook met de Zuid-Koreaanse Tiger Romance Joe van Lee Kwang-Kuk. Net als de een paar dagen terug geziene KoreaanThe Day He Arrives (Hong Sang-Soo) is het een film over film. Niet toevallig is regisseur Lee Kwang-Kuk bij vier films van Hong Sang-Soo regie-assistent geweest. InRomance Joegaat het om een filmmaker die zonder inspiratie wanhopig op zoek is naar een verhaal om te verfilmen. Wat zich dan ontvouwt, is het beste te vergelijken met een Russische Baboesjka: in elk poppetje zit weer een poppetje met daarin weer een poppetje, enzovoort. Het levert een mooi samenspel van verhaallijnen op waar je goed bij de les moet blijven om het allemaal te volgen. Het knappe aan de film is dat de losse lijnen tot een echte eenheid worden samengesmeed. Zeker een kanshebber voor één van de drie Tiger Awards.
Dat kan niet worden gezegd van de tweede Tiger van vandaag:Return to Burma. Ondanks het feit dat de moed van filmmaker Midi Z te bewonderen is - hij woont en werkt tegenwoordig in Taiwan maar is voor de film opnieuw zijn geboorteland Burma ingegaan - levert het een wat flauwe film op. We zien een aantal los van elkaar staande scenes, waarin haast achteloos lijkende ontmoetingen te zien zijn. Maar door het ontbreken van een ontwikkeling en spanningsboog, blijft het vaak nietszeggend, waardoor de aandacht van de film regelmatig wegglijdt. Helaas maken dappere filmmakers niet persé gedurfde fil
Tot slot was het tijd om halverwege het festival eindelijk de openingsfilm te zien:38 Témoins(38 getuigen). De goede geluiden waren de film al vooruitgesneld en het is inderdaad een sterke film. Het uitgangspunt is een moord die vlak voor een apartementencomplex is gepleegd. Niemand zegt hier iets van te hebben gehoord of gezien. Totdat één bewoner het stilzwijgen doorbreekt en daarmee een niet meer te stoppen bal laat rollen. Lucas Belvaux heeft met deze film een intrigerende gedachte op tafel gegooid: hoe ver gaan mensen om met liegen hun geweten te sussen en waar begint en eindigt eigenbelang tegenover het belang van anderen?
Een gelaagde film die zonder pamflettistisch te zijn toch met moraal bezig is.
De moraal van dit verhaal? Morgen meer films op dag 6 van het IFFR!
