Jaap Mees is sinds hij op zijn zevende jaar Bambi in de bioscoop zag in de ban van de magie van film. Hij belandde daarom op de Filmschool in Londen toen hij ouder was en schreef voor diverse sites in Engeland. Tegenwoordig is hij filmmaker en schrijft hij nog steeds.
Wist U dat 60 tot 80% van de bezoekers aan een willekeurig museum uit toeristen bestaat? Dat hoorde ik op het seminar over artcasting waarbij een museum fungeert als producent van korte films, die worden vertoond op de eigen website en ook via een kunstkanaal op de (regionale) televisie en via Youtube. Dit seminar werd kort geleden in het Trouw gebouw in Amsterdam gehouden tijdens het Doku.arts festival. Uit ervaring weet ik dat het bij dit soort film industrie evenementen vaak preken voor eigen parochie is, alle sprekers praten in de pauze met elkaar en er is nauwelijks sprake van een echte dialoog tussen de kunstbestuurders aan de ene kant en de filmmakers en beeldend kunstenaars anderzijds.
Het is universeel en ik vrees van alle tijden dat de gevestigde orde in de kunst wereld elkaar de baantjes toeschuiven en een nogal incestueuse groep vormen. Ons kent ons. Maar toch is het soms interessant deze seminars bij te wonen, want zo blijf je op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en je weet nooit wie je daar ontmoet.
Vier big shots van vier belangrijke musea, de Tate Modern( Londen), het Centre Pompidou (Parijs), het Stedelijk Museum (Amsterdam) en Boijmans van Beuningen (Rotterdam), zijn de sprekers vandaag. Respectievelijk Jane Burton, Anne Michèle Ulrich, Margriet Schavemaker en Sjarel Ex. De vlotte gespreksleider is Hans Maarten van den Brink, directeur van het Mediafonds. Margriet Schavemakers, een knappe levendige vrouw, laat in een sneltreinvaart allerlei verschillende internationale kunst programma’s de revue passeren. Met name raadt zij aan de informatieve kunstserie Ways of Seeing van John Berger, die te zien is op You Tube. Het Stedelijk museum dat al een lange tijd verbouwd wordt, opent zijn deuren aan het eind van 2011, en gaat tijdelijk weer open op 28 Augustus 2010.
Het doel van artcasting is volgens Schavemakers: "om kunst uit de musea te halen, het meer toegankelijk te maken en open te staan voor de nieuwe media". Net als Sjarel Ex van Boijmans, een flamboyante, bezielde man, zegt zij open te staan voor ideeën van jonge, nieuwe en gepassioneerde filmmakers/artiesten. Sjarel Ex maakt een gedreven indruk. Boymans timmert aan de digitale weg met Boijmans Art tube en een tv programma Boijmans TV in samenwerking met RTV Rijnmond. Ex laat een frisse wind waaien door het museum en zegt dat Boijmans zijn best doet hun publiek te leren kennen, zodat zij die publieksgroep direct kunnen aan schrijven als er een bepaalde expositie of activiteit is die hen kan aanspreken. Deze persoonlijk aanpak is vrij uniek in museumland. Jane Burton van de Tate, een stoere vrouw met een modieuse bril, zegt dat zij het fijn vindt met jonge, kleine, bevlogen Independents te werken. Zij zegt dit ook omdat werken met gevestigde kunstenaars moeilijk is wegens de rechten en dit met de nieuwe garde wat eenvoudiger is te regelen. Zij is "er van overtuigd dat je met wilskracht en expertise veel kunt bereiken".
De Francaise Ulrich van Centre Pompidou, praat honderduit via een tolk, een ware ‘flux de paroles’. Ze heeft het over ‘un ocean d’images’. Een oceaan van beelden waar de moderne mens mee overspoeld wordt. Het is noodzakelijk om weer betekenis te vinden in die beelden. Wim Wenders die zich ook sterk maakt voor bezielde beelden zal het met haar eens zijn. Ze zegt dat de grote televisie kanalen totaal niet geïnteressserd zijn in programma’s over moderne kunst, daarom gaat Channel Centrepompidou.tv deze nu zelf produceren. Als uitsmijter van de dag kondigt Van den Brink een nieuw initiatief van het Mediafonds aan. Een serie van 100 korte portretten (ongeveer 15 minuten) over Hollandse Meesters, gemaakt door diverse Nederlandse filmmakers. Er circuleren al namen van Pieter Verhoeff, John Appel en Jan Eilander. Het zou mooi en verfrissend zijn als dit programma ook eens open zou staan voor nieuwe filmmakers, en niet alleen maar voor de gevestigde orde.
