De groots opgezette dramaserie Rembrandt en Ik was onlangs op tv te zien. Maar leefde het ook?
Jaap Mees is sinds hij op zijn zevende jaar in de bioscoop zag in de ban van de magie van film. Hij belandde daarom op de Filmschool in Londen toen hij ouder was en schreef voor diverse sites in Engeland. Tegenwoordig is hij filmmaker en schrijft onder meer voor filmblad Skrien en MovieSense.
Onlangs bracht Eyeworks in samenwerking met de EO de groots opgezette vierdelige dramaserie Rembrandt en Ik uit. Eindelijk weer eens een Nederlandse kwaliteitsserie van niveau, dacht ik, met grote namen als regisseur Marleen Gorris ( Antonia ) en acteurs Dragan Bakema en vooral Michel Romeyn als respectievelijk de jonge en oudere Rembrandt van Rijn (1606-1669). Maar na vijf minuten van de eerste aflevering gezien te hebben, zinkt de moed me al in de schoenen: zo houterig en stijf, met klunzige dialogen en een statige mise-en-scène. Het ziet er allemaal wel erg mooi uit: de kostuums, de ateliers ,de locaties en de schilderijen; een groot compliment voor art director Florian Legters. Maar er is toch iets goed mis als de art director de ster van de serie is. Hoofdzonde: het LEEFT niet! Enkele dagen later zag ik Biutiful van Alejandro González Iñárritu en deze aangrijpende film leeft en vibreert juist van de kleinste bijrol van een halve minuut tot aan de voortreffelijke hoofdrol van Javier Bardem. Het is misschien wat vreemd om een oer-Hollandse serie te vergelijken met een film gemaakt door een warmbloedige en temperamentvolle Mexicaanse regisseur. Maar toch, het is allebei drama.
Alejandro González Iñárritu
Wat is nu het geheim van Iñárritu? In de extra’s op de DVD van de film 21 Grams van deze topregisseur zag ik dat de draaiperiode van zijn film begint met een typisch welkomsritueel. De hele cast en crew staat in een cirkel en iedereen heeft een rode roos in de hand en met het uitroepen van gelukswensen in het Spaans worden de rozenblaadjes geplukt en in de lucht gegooid. Als de film voltooid is, doet Iñárritu hetzelfde, alleen dan met witte rozen, waarna er dankwoorden geroepen worden. Dit kweekt de zo broodnodige samenhorigheid in de groep. Bovendien, en misschien nog veel belangrijker, las ik dat de Mexicaan voor elke rol, hoe klein dan ook, een uitvoerige biografie schrijft, zodat de personages zo volledig mogelijk tot leven komen. Ook wordt duidelijk van de 'Making Off' van 21 Grams dat Iñárritu erg goed met mensen en kinderen kan omgaan.
Terug naar Rembrandt en Ik . De serie heet zo, omdat iedere episode vanuit het perspectief van een verschillende naaste van Rembrandt wordt verteld. Jammer dat wij als kijkers niet wat meer te weten komen over de drijfveren en de unieke werkwijze van de grootste schilder uit de Gouden Eeuw. Opvallend is dat elke aflevering ook door een andere scenarioschrijver wordt geschreven. Het eerste deel gaat over de vriendschap tussen schilder Jan Lievens en Rembrandt en is geschreven door Philip Delmaar, in deel 2 over zijn vrouw Saskia is Moniek Kramer de scenariste en deel 3 gaat over Govert Flinck, de leerling van Rembrandt, geschreven door Ger Beukenkamp, een van Nederlands beste scenaristen. En in het laatste deel, over zijn dochter Cornelia, verzorgt Marleen Gorris zowel de regie als het scenario.
Sigrid ten Napel als Cornelia
Ik vond het wel opvallend dat de derde en vierde aflevering een stuk beter waren, vooral nadat Michiel Romeyn de oudere Rembrandt gaat vertolken. Dragan Bakema, die de jonge Rembrandt speelt, is een goede acteur, alhoewel minder expressief dan Romeyn, maar er wordt slechts één kant van hem getoond, namelijk de stoere en wat hautaine schilder. Afgezien van de weerbarstige en wat nukkige Rembrandt, die Michiel Romeyn op het lijf geschreven lijkt, zijn er nog enkele staaltjes van knap en geloofwaardig acteren. Rene van Zinnicq Bergmann, van wie ik nog nooit had gehoord, speelt op natuurlijke wijze de rol van Govert Flinck, de leerling die voortdurend wordt overtroffen door zijn meester. Het hoogtepunt van de hele serie is het genuanceerde spel van het jonge nieuwe talent Sigrid ten Napel, die Cornelia speelt, de dochter van Rembrandt. Zij is een elegante, knappe verschijning met mooi klein gehouden en zeer overtuigend spel. Ze doet nu eindexamen Gymnasium en gaat daarna naar de toneelschool in Maastricht. Ik weet zeker dat wij nog veel van Sigrid ten Napel gaan horen!
