Chris Farley, Steven Seagal, Billy Zane, Bobby Sixkiller, David Hasselhoff, Lorenzo Lamas en Jim Varney. Een voor een helden van de wansmaak.
Jelle Burgers is student filmwetenschappen en kan niet zonder zijn dagelijkse dosis film. Gaf als kind zijn eerste filmrecensie na het zien van in de vorm van een enorme huilbui omdat het beest dood was. Deelt graag zijn mening over film met alles en iedereen. Vindt Georgina Verbaan hilarisch.
Zelden zo gelachen als bij films van deze anti-helden. Het mooie van anti-helden is wel dat iedereen er een heeft. Het mooiste zijn anti-helden in films die zo slecht zijn dat ze onbedoeld grappig zijn. Steven Seagal heeft hier een neusje voor. Als ongekroonde koning van de wansmaaken tevens algeheel specialist in alles, heeft Steven een reputatie hoog te houden. Zijn “beste” werk is het meest recente waarin hij met zijn dikke kop met totale willekeur hordes ninja's in de pan hakt. Alleen Steven kan kisten dragen onder een kimono, alleen Steven kan precies aangeven waar iemand vandaan komt op basis van niets dan een botstructuur.
Behalve de serieuze acteur is er ook de komiek die zo tenenkrommend slecht is dat het weer grappig wordt. Zo was daar obesitasbaas Chris Farley en zijn bespottelijke optredens in toppers als Beverly Hills Ninja en Black Sheep . Zelden heeft iemand zichzelf zo te kijk gezet als hij en zelden heb ik zo hard gelachen.
Steven Seagal
De legendarische Ernest -serie van Jim Varney had een zelfde effect. Deze serie is ontstaan als een uit de hand gelopen reclamespot en is een grote klap in het gezicht van elk publiek. De Ernest -films staan wat dat betreft toch wel op eenzame hoogte als de maatstaf waaraan elke wanvertoning zich dient te meten. Wat ik wel kan waarderen aan Chris Farley en Jim Varney was het feit dat ze zichzelf niet te serieus namen. Daar kunnen Steven Seagal en David Hasselhoff nog wat van leren. Ondanks het feit dat Hasselhoff ook gezien wordt als de belichaming van alles wat fout kan gaan in je carrière, heeft hij het volgens mij zelf nog niet zo door. Hier hebben bepaalde Nederlandse rioolacteurs ook wel eens last van. Zo kan ik mij de glorieuze uittocht van Ferri Somogyi nog herinneren. Meneer ging het maken in de States. Dit avontuur liep natuurlijk uit op een totale mislukking. Zijn schaamteloze terugkeer in GTST is dan wel weer een actie waarmee hij zijn anti-held status waarmaakt. Eigenlijk gold hetzelfde voor wijlen Antonie Kamerling. Ooit zag ik hem op tv bij Jensen! waar hij, samen met galbak Jensen zijn eigen carrière zat af te kraken. Dat vond ik een geniale reactie en dat is voor mij het verschil tussen een echte anti-held en een arrogante flapdrol als Steven Seagal.
