Hoe financiele belangen altijd hun stempel drukken op de inhoud van grote Hollywoodproducties.
Jelle Burgers is student filmwetenschappen en kan niet zonder zijn dagelijkse dosis film. Gaf als kind zijn eerste filmrecensie na het zien van in de vorm van een enorme huilbui omdat het beest dood was. Deelt graag zijn mening over film met alles en iedereen. Vindt Georgina Verbaan hilarisch.
Toevallig zapte ik laatst langs Tropic Thunder , een film van Ben Stiller die ik als acteur briljant vind. Helaas sloeg hij de plank met Tropic Thunder een beetje mis. Het enige dat ik wel leuk vond aan de film waren de neptrailers aan het begin. Vooral de parodie op Forrest Gump vond ik briljant gedaan; heel fout, maar des te grappiger. Na even zoeken op het internet kwam ik erachter dat het hier ging om Simple Jack, een verhaal over een gehandicapte jongen die het geluk vindt. Na even verder zoeken blijkt er een flinke controverse om deze neptrailer te zijn ontstaan in de VS. Belangenverenigingen die opkomen voor de gehandicapte medemens waren - niet geheel onbegrijpelijk - not amused. Dreamworks, natuurlijk niet gebaat bij boze reacties, zag zich direct gedwongen om consessies te doen. Dit incident legt direct bloot hoe financiele belangen altijd hun stempel drukken op de inhoud van grote Hollywoodproducties.
Er is op zich niets mis mee dat grote filmstudios rekening houden met de sentimenten van het publiek. Filmstudios danken hun bestaansrecht aan het publiek, dus of ze het nu leuk vinden of niet, soms zijn consessies nodig om het publiek aan te trekken. Maar het slaat wel eens te ver door. In het geval van leidde het zelfs tot een sterk staaltje geschiedvervalsing. Benjamin Martin, een patriot van het eerste uur en gespeeld door Mel Gibson, heeft een boerderij in het diepe zuiden van de VS in een tijd waarin slavernij de standaard is. Maar Martin kan natuurlijk geen slavenhouder zijn als hij tegelijkertijd een voorbeeldfiguur voor de het hele Amerikaanse volk moet zijn. Dus heeft Martin geen slaven. De donkere mensen die op zijn boerderij rondlopen, zijn in dienst en dus geen slaven. Dat is volslagen belachelijk en ongeloofwaardig. Maar ja, de film moet aanslaan bij een zo groot mogelijk publiek, dus je moet wat.
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen op de regel. Een subtiel voorbeeld is misschien wel , wat mij betreft één van de meest onderschatte films van de afgelopen jaren. is een welkome vernieuwing in het superheldengenre. Eindelijk geen mierzoete superhelden die altijd opkomen voor het “goede” en onbelangeloos strijden voor de belangen van anderen. Nee, de Watchmen zijn hufters, bezig met het verdedigen van hun eigen belangen zonder daarbij te veel rekening te houden met de schade die ze anderen toedoen. The Comedian bijvoorbeeld schiet zonder moeite een ongewapende vrouw neer die hij zelf heeft bezwangerd.
Een extremer voorbeeld is Happiness , een film waarin het onderwerp pedofilie aan bod komt. Happiness is uitgeroepen tot één van de meest gevaarlijke films aller tijden en zal zeker geen breed publiek kunnen bekoren. Desondanks vind ik het een sterke film, goed gemaakt en pijnlijk realistisch. Het strak gepolijste, politiek correcte karakter van de meeste Hollywoodfilms stuit mij tegen de borst omdat ik - en iedereen die in de echte wereld leeft - weet dat de wereld niet zo in elkaar zit. Films als Watchmen en Happiness laten een andere kant van het leven zien, een onaantrekkelijke kant die niet genegeerd moet worden.
