Er zijn uitzendingen die zelfs mijn grenzen van het fatsoen overschrijden.Help, Mijn Man is Klusser!is daar het beste voorbeeld van.In grote lijnen komt alles hierop neer: een lief huisvrouwtje zichzelf voor een camera staat te verbijten. Pruillip. Wat is er aan de hand: echtgenoot in kwestie (ook wel te noemen ‘manlief’, ‘hubbie’ en ‘meneer’) is de antichrist met een schroeftol. Ooit is hij begonnen aan een groots klusproject om zijn geliefde het droompaleis te geven dat ze eiste voor ze hem trouwde. Het probleem: het komt maar niet af. Kilometers snoeren en buizen en leidinkjes slingeren onafgewerkt langs muren en over vloeren. Kale betonnen vloeren zijn nog altijd niet bedekt met de geplande natuurstenen plavuizen. Geïmproviseerde douchecabines vullen de plaats waar de jacuzzi was gedacht. Dat klungelt zo wat weken, maanden, jaren door en dan is voor de vrouw des huizes de maat vol. ‘Want kijk,’ zo verklaart ze tegenover de begripvol knikkende presentator, ‘het is niet alleen dat ik zo graag wil koken op mijn elektrische wokkuil, maar ook dat het hier nu zo onveilig is voor de kinderen. Sem moet in bad tussen de onafgewerkte stopcontacten, en dat kan toch niet?’ Ze kijkt waterig.
Dit is altijd het punt waarop ik afhaak. Ik zou het ook niet waarderen als mijn kind bij iedere wasbeurt het risico liep om 220 volt te moeten incasseren. Maar bel ik dan een of andere tv-kwijlebal die mijn man op een belerend toontje wel eens even gaat vertellen dat hij faalt als klusser, echtgenoot en vader? Nee, je neemt je kuiken onder je arm en komt ‘wel weer eens terug als het af is.’Maar nee, veel beter is het natuurlijk om te regelen dat een televisiemeneer, geheel en al aan de kant van het weerloze vrouwtje, op klaarlichte dag jouw man op zijn werkplek overvalt om hem te vertellen dat zijn klusproject niet langer van hem is.
Vervolgens volgt ‘De Confrontatie’. Vrouwlief wordt meestal in haar natuurlijke habitat geplant, de keuken, en staat daar met een peinzende blik geheel spontaan in precies de goede lichtval te wachten op de thuiskomt van haar onverantwoordelijke klusman. Wanneer die dan eindelijk de arena betreedt, volgt er een laf kusje en een stilte waar het verwijt vanaf druipt: nu nog meer dan anders, omdat half in beeld de presentator zijn walging nog maar eens duidelijk uitdrukt met de verontwaardigde frons van zijn wenkbrauwen. Globaal script: ‘Ik weet dat je dit niet leuk vindt, maar…’, ‘Het kan zo echt niet langer, want…’ Standaard gevolgd door een hartstochtelijke omhelzing harerzijds, met wat gesnotter erbij.
Daarom, heren met een langdurig klusproject: controleer alle uitgaande e-mail. Houd de telefoon in de gaten en blokkeer communicatie met de rest van de wereld. Maar beter nog: koop een ‘snoezig’ gereedschapssetje met een roze hamer, tang en stanleymes. Leer je wederhelft hoe ze die hamer hanteert en maak haar thuis in de wereld van de accuboormachine. Leg met behulp van pictogrammetjes nog eens het verschil uit tussen recht en scheef. Illustreer dat je een spijker niet kunt schroeven, maar met grof geweld een schroef best kunt spijkeren. Laat haar vervolgens alleen proberen om loeizware platen van 2 bij 2 tegen het plafond te schroeven terwijl jij met jullie kind op de arm verwijtend staat toe te kijken. Dan mag ze snikken.
