Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaarheid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Zien hoe iemand aan een ernstige ziekte sterft, hoe een moordenaar zijn slachtoffer één voor één de nagels uittrekt of hoe een persoon zijn grote liefde verliest; het doet me weinig. Black Beauty, Marley & Me en The Lion King ? De tranen stromen bij het kijken over mijn wangen.
Scènes die mij op het netvlies gebrand staan, gaan namelijk eigenlijk altijd over dieren. Niet de schattige Willie Nelson uit Our Idiot Brother of de vrolijke dolfijn Winter uit The Dolphin’s Tale , maar akelige zaken zoals het hanengevecht in The Rum Diary en die niet te missen val van volbloedpaard Joey in War Horse .
Ik kreeg het echt even te kwaad toen ik in de bioscoop moest toezien hoe Joey zijn hoefjes uit zijn lijf rende door het slagveld, om vervolgens geheel gewikkeld in prikkeldraad ten val te komen. Ik ben dan ook erg blij dat ik een techniek heb ontwikkeld om niet met uitgelopen eyeliner de zaal te hoeven verlaten. Het fijne aan in 2012 naar de bioscoop gaan, is namelijk dat je bij films keihard kunt denken: ‘Dit is computer, dit is computer’.
.jpg&h=375&w=600)
En dat is dan ook precies wat ik riep toen ik in Pathé zat. Niet hardop gelukkig, maar ik liet mijn hersenen daar wel zo hard op concentreren, dat ze even vergaten wat mijn ogen zagen. Waarom ik niet gewoon wegkeek, dat weet ik ook niet. Misschien wilde de dierenbeschermer in mij toch zien of het wel echt ‘computer’ was.
Enige tijd geleden zag ik The Rum Diary en dat was andere koek. Alles in de hanengevechtscenes wijst erop dat er echte twee mannelijke kippen met elkaar in gevecht zijn geweest. Niks slimme koppen, creatieve breinen en machines, maar slechts twee vogels die hun oerinstincten volgen en een camera om dat vast te leggen.
Dat ik niet de enige was die zich zorgen maakte over het dierenleed dat met zoiets gepaard gaat, blijkt wel uit een zoektocht op Google. De website Toonaripost biedt bijvoorbeeld uitleg over het dierenwelzijn op de set. Ze schrijven dat de American Humane Association aanwezig was om te controleren of de gevechten niet te barbaars waren. De hanen zouden harnasjes aan hebben gehad en nu een prettig leventje leiden op een ranch in Canyon Country bij Los Angeles. Johnny Depp, die zelf liever zou hebben gezien dat er zelfs een haan sneuvelde in de gevechten, heeft in Vanity Fair gezegd dat er onzichtbare draad is gebruikt om te zorgen dat de hanen elkaar tijdens de opnames niet vermoordden.
Vind ik het nu minder erg om naar die scenes te kijken als ik de blu-ray bekijk? Ik ben bang van niet. Die arme hanen hebben immers alsnog de stress van het gevecht moeten verduren en dan ook nog al die mensen die ze ridderlijke pakjes aan moesten trekken.
Het zou dan misschien zonde zijn voor de rauwheid van de film om CGI te gebruiken, want je ziet het er altijd aan af. Maar toch had ik dat liever gezien. Op mij maakt het in ieder geval net zoveel indruk, want ondanks de techniek krijg ik steeds weer de kriebels als ik aan dat ene moment in War Horse denk.
Scènes die mij op het netvlies gebrand staan, gaan namelijk eigenlijk altijd over dieren. Niet de schattige Willie Nelson uit Our Idiot Brother of de vrolijke dolfijn Winter uit The Dolphin’s Tale , maar akelige zaken zoals het hanengevecht in The Rum Diary en die niet te missen val van volbloedpaard Joey in War Horse .
Ik kreeg het echt even te kwaad toen ik in de bioscoop moest toezien hoe Joey zijn hoefjes uit zijn lijf rende door het slagveld, om vervolgens geheel gewikkeld in prikkeldraad ten val te komen. Ik ben dan ook erg blij dat ik een techniek heb ontwikkeld om niet met uitgelopen eyeliner de zaal te hoeven verlaten. Het fijne aan in 2012 naar de bioscoop gaan, is namelijk dat je bij films keihard kunt denken: ‘Dit is computer, dit is computer’.
En dat is dan ook precies wat ik riep toen ik in Pathé zat. Niet hardop gelukkig, maar ik liet mijn hersenen daar wel zo hard op concentreren, dat ze even vergaten wat mijn ogen zagen. Waarom ik niet gewoon wegkeek, dat weet ik ook niet. Misschien wilde de dierenbeschermer in mij toch zien of het wel echt ‘computer’ was.
Enige tijd geleden zag ik The Rum Diary en dat was andere koek. Alles in de hanengevechtscenes wijst erop dat er echte twee mannelijke kippen met elkaar in gevecht zijn geweest. Niks slimme koppen, creatieve breinen en machines, maar slechts twee vogels die hun oerinstincten volgen en een camera om dat vast te leggen.
Dat ik niet de enige was die zich zorgen maakte over het dierenleed dat met zoiets gepaard gaat, blijkt wel uit een zoektocht op Google. De website Toonaripost biedt bijvoorbeeld uitleg over het dierenwelzijn op de set. Ze schrijven dat de American Humane Association aanwezig was om te controleren of de gevechten niet te barbaars waren. De hanen zouden harnasjes aan hebben gehad en nu een prettig leventje leiden op een ranch in Canyon Country bij Los Angeles. Johnny Depp, die zelf liever zou hebben gezien dat er zelfs een haan sneuvelde in de gevechten, heeft in Vanity Fair gezegd dat er onzichtbare draad is gebruikt om te zorgen dat de hanen elkaar tijdens de opnames niet vermoordden.
Vind ik het nu minder erg om naar die scenes te kijken als ik de blu-ray bekijk? Ik ben bang van niet. Die arme hanen hebben immers alsnog de stress van het gevecht moeten verduren en dan ook nog al die mensen die ze ridderlijke pakjes aan moesten trekken.
Het zou dan misschien zonde zijn voor de rauwheid van de film om CGI te gebruiken, want je ziet het er altijd aan af. Maar toch had ik dat liever gezien. Op mij maakt het in ieder geval net zoveel indruk, want ondanks de techniek krijg ik steeds weer de kriebels als ik aan dat ene moment in War Horse denk.
