Ik heb een hekel aan filmrecensies. Ze spoilen elke film die je kijkt. Niet dat ze per se vertellen of ze nog lang en gelukkig leven, maar je weet wel precies over wie het gaat en wat er ongeveer gebeurt. Doodzonde.
Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaarheid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Terwijl mijn vriend en ik op onze wekelijkse bioscoopdate zijn, kan hij mij op de heenweg altijd precies vertellen hoe het er op de set aan toe ging, wat er ongeveer gebeurt in de film en vooral wat de filmcritici er goed en slecht aan vinden. Je gaat op die manier natuurlijk heel anders naar een film kijken, dan als je die informatie allemaal niet vooraf nuttigt. Zo vertelde hij zelfs laatst dat er wel een gekke plottwist in een nog uit te komen horrorfilm zit. Ik weet nog niet wat die twist dan inhoudt, maar ik weet dus wel de hele anderhalf uur lang dat er ergens ineens iets geks staat te gebeuren. Nogmaals: doodzonde.
Nu kun je als überconsument van filmmagazines en -sites natuurlijk zeggen dat je nu eenmaal enorme fan bent van films en er daarom alles van wil weten. Dat is je goed recht, dat moet je zelf weten, maar ik zal het niet met je eens zijn. Natuurlijk ben je niet een grotere filmfan omdat je weet van welke winkel het bloesje van The Iron Lady komt. Ik denk zelfs dat het lezen van een recensie voordat je naar de film gaat, je filmbeleving verpest. Je weet al dat Pietje vindt dat het verhaal wat langzaam op gang komt, dat die ene actrice wel wat beter haar best had mogen doen of dat er een bepaalde scene in zit die heel grappig moet zijn.
Je kent dat wel als een vriend tegen je zegt dat je die ene film zeker moet kijken, omdat hij razend goed is. Echter, omdat je je al gaat voorbereiden op iets wat dan wel dé film van het decennium moet zijn, zal hij automatisch wat tegenvallen. Je vriend zal er waarschijnlijk helemaal blanco naar toe zijn gegaan, en dan valt een film natuurlijk veel sneller positief uit omdat je vooraf 'neutraal' bent en niet in de 'I'm so excited'-modus bent. Ik hoef niet te weten wat iemand van de film vindt, laat mij dat eerst maar zelf uitzoeken.
Kerstpakketten, goodiebags en cadeautjes zijn dan ook goed aan mij besteed, omdat ik houd van verrassingen. Voor mij is het kopen van een tijdschrift, het lezen van een boek of het kijken van een film een soort cadeautje wat je langzaam opent. Of zoals de veel te vaak gequote Forrest Gump zegt: 'Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get.' Als je een recensie leest, weet je dat dus mooi wel. Ongeveer tenminste.
Ik heb dus een hekel aan filmrecensies. Maar alleen als ik ze van te voren lees. Heb ik de film al gezien, dan kan ik er enorm van genieten om mijn mening met die van iemand anders te vergelijken. Dan kan ik me enorm verbazen over recensenten die bijvoorbeeldAttack the Blockeen dikke onvoldoende geven en vind ik het grappig om erachter te komen dat bijvoorbeeld Anne Hathaway en Kate Hudson niet zo lekker met elkaar omgingen op de set vanBride Wars. Dat is ook nog eens een verrassing na de film.
