Vrouwen zijn tere wezens. Ze zijn in films regelmatig ziek, zwak en misselijk. Tegenwoordig merken we steeds vaker dat het ziekbed van de vrouw zelfs uitmondt in haar begrafenis. Dat aanschouwen we niet zelf, maar wordt verteld in het lijden van de achtergebleven man.
Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaarheid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: de veelal ontbrekende, geschikte representatie van vrouwen.
Niet verkracht of vermoord, ik heb het over vrouwen die letterlijk en figuurlijk doodziek zijn. In 2012 zagen we in sci-fi found footagefilmChroniclehoe hoofdpersoon Andrew Detmer er alles aan doet om voor zijn zieke moeder Karen medicijnen te regelen en in actiefilmThe Hunger Gamesis de moeder van Katniss ook niet al te gezond. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit vooral in de boeken naar voren komt en in de film wel meevalt, maar ziek is ziek. Maar dan hebben we films als familiekomedieWe Bought A Zoo, waarin papa Benjamin Mee er alles aan doet om zijn kinderen gelukkig te maken na de dood van zijn zieke vrouw. Ook Ottway in overlevingsthrillerThe Greyheeft met zo’n akelig verleden te stellen waarin de liefde van zijn leven het verloor van een slopende ziekte. En die arme Arthur Kipps in horrorfilmThe Woman in Black, ook zijn liefde legde het loodje. Niet zozeer door een slepende ziekte, maar tijdens de bevalling van hun enige zoon.
Als mannen in de film zoiets hebben meegemaakt, dan kun je er donder op zeggen dat je steeds als de film lekker op gang is, weer wordt meegevoerd in zo’n melodramatische flashback waarbij de mannen vooral hun kalmte bewaren en zeker geen tranen laten. De vrouwen lachen altijd in de oude homevideo’s die voorbij schieten en de man die staat erbij en die kijkt ernaar. Lieve filmindustrie, waarom kiezen jullie hiervoor? Kunnen jullie je geen andere situaties voorstellen waarin mannen het moeilijk hebben? Is het de enige manier om te tonen dat ‘stoere’ mannen ook gevoelig kunnen zijn? En waarom huilen ze er nooit bij? Alleen in de sci-fi actiefilm In Timeheb ik Justin Timberlake ‘hysterisch’ en half-huilend zien reageren toen zijn moeder stierf. Zij was niet ziek, maar haar tijd was mooi wel op. Complimenten voor dat acteerwerk, Justin.
Ik vraag me bovendien af waarom het nooit andersom is. Waarom is er nooit (tenminste, ik heb het niet gezien) in een film een vrouw die haar man heeft verloren na een lang ziekbed? Het is zelfs met cijfers te onderbouwen dat vrouwen gemiddeld vijf jaar ouder worden dan mannen, dus het komt sowieso veel vaker voor dat de vrouw de achterblijver is. Is dat dan omdat we niet mogen denken dat mannen te zwak zijn? Je hoort de filmmakers denken: “Een beetje gevoelig omdat de vrouw is overleden, oké, maar dood? Jeetje mina, de hemel valt op de aarde.” Volgens mij is verdriet universeel en zijn de verdrietjes van vrouwen net zo mooi te verfilmen als die van mannen, zonder dat de dames hysterisch of gestoord overkomen. Zijn regisseurs stiekem bang dat vrouwen erachter komen dat ze het wel zonder mannen kunnen stellen en durven ze daarom zo’n film niet te maken? Nou, meneer Webb, van mij mag die Spider-Man wel ziek worden en sterven in de volgende film. Dan kunnen we met zijn allen zien hoe tante en Mary Jane het ervan af brengen. Grapje… ;)
