Lianne: De Grote Blonde Dood

Anthonie Kamerling is hard op weg om een iconische status te verwerven. Maar is dat eigenlijk wel terecht?

Woensdag rolde er een tweet binnen op mijn computerscherm: "Peter Kelder is dood." In eerste instantie deed de naam Peter Kelder geen belletje rinkelen maar toen ik later de verhelderende woorden "Anthonie Kamerling is dood" las, wist ik weer wie Peter Kelder was. Peter, de beste vriend van Arnie, ging altijd gehuld in een lederen jekkie, was goedlachs en soms een tikkeltje agressief. Zijn veerkrachtige blonde haardos was zijn handelsmerk dat vast in die periode ’s lands grootste goochelaar, Hans Klok, inspiratie gaf voor diens nimmer veranderende look. Anthonie Kamerling, iedereen die puber was in de jaren ’90 wist wie hij was en velen volgden zijn avonturen tijdens Goede en Slechte Tijden. Dat het slechte tijden voor Kamerling waren blijkt des te m

eer uit het feit dat hij zichzelf die woensdag om het leven heeft gebracht. Maar hebben we de man eigenlijk wel gevolgd tijdens zijn goede tijden?

Blijkbaar niet. Want toen ik een beetje beduusd in de auto zat op donderdagmiddag hoorde ik op de radio dat er een stormloop is op het werk van Kamerling. Vooral films waarin de acteur een rol vertolkt racen de iPhone 4 bijna in populariteit voorbij, distributeur Indies laat tienduizend exemplaren van De Kleine Blonde Dood produceren. En zelfs Just Bridge heeft moeten constateren dat fans van Peter Kelder beslist de eerste seizoenen van Goede Tijden Slechte Tijden in huis moeten hebben nu zij zeventien jaar!? na dato opeens beseffen dat Peter Kelder nooit meer zijn lederen jekkie aan zal trekken. Of komt het gewoon, omdat hij dood is? Zo gaat dat toch bij alle groten der aarde. Michael Jackson sterft en we kopen meteen zijn Greatest Hits, Jim Morisson, Bob Marley en ook te vroeg gestorven Hollanders zoals Hazes, zorgen dood voor meer brood (op de plank). Blijkbaar stijgt de waarde van het werk van overleden artiesten, maar in kan me niet aan het idee onttrekken dat het hier meer om emotionele waarde van ramptoeristen gaat dan de artistieke waarde van het product. Anthonie Kamerling is hard op weg om net een zo iconische status te krijgen als wijlen Kurt Cobain; de goudblonde lokken die een bedrieglijk omhulsel waren voor wat er zich in hun hoofden afspeelde en een onbegrijpelijke zelfberoving van het leven dat voor velen zo gek nog niet leek. Met een dochter genaamd Vlinder moet je de zaken toch wel positief zien? En een vrouw als Courtney Love, die laat je toch zomaar niet schieten? Wellicht dat Toen ik je Zag over een paar jaar in de Top 1000 aller tijden Smells Like Teen Spirit van de tiende plaats verstoot, het zou zo maar kunnen.

Wie een maand geleden Anthonie Kamerling in dezelfde categorie als Kurt Cobain had geschaard, zou voor gek worden verklaard. Want laten we er niet om heen draaien; Kamerling was geen briljant acteur. Het schijnt dat hij in de rol van zijn leven speelde, maar juist die film heb ik niet gezien. Ik ken de man het beste van zijn optredens in waarin hij de zweverige Hero speelde. Het was vermakelijk, luchtig maar nergens memorabel. Kamerling twijfelde volgens vele bekenden aan zijn eigen talent, maar die twijfel weerhield hem er niet van om een poging tot goede tijden te wagen in Hollywood. Deze poging legde hem geen windeieren; in , een matige thriller met Val Kilmer en LL Cool J, speelde hij ‘ man aan de bar’. Een grotere rol had hij in . Maar verder dan dat begin is hij nooit gekomen. En verder dan dat zal hij helaas ook niet komen. De Grote Blonde Dood, tragische en onbegrijpelijk, en hoogstwaarschijnlijk een ware hel voor de achtergebleven familie, een bijna bizarre plotwending in een soap waarmee Kamerling uiteindelijk toch de meeste faam mee heeft verworven.