Lianne: De penis domineert

Tegenwoordig is het best leuk om een vrouw te zijn. We hebben tal van mogelijkheden om onszelf te ontplooien, we mogen keuzes maken en we hoeven niet perse kinderen te baren als we dat niet willen. Het feminisme heeft ons weggelokt uit de keukens en babykamers en we zijn vrij om mee te doen aan alle mogelijk denkbare activiteiten in deze maatschappij. De feministen die deze deuren openden, geloven dat de vrouw in alle opzichten gelijk is aan de man (alhoewel er binnen het feminisme ook weer verschillende stromingen bestaan).

Voor mij geldt dat ik de gelijke rechten voor mannen en vrouwen zeer hoog in het vaandel heb staan, maar daarnaast vind ik dat vrouwen en mannen wel degelijk verschillen in bijvoorbeeld persoonlijke interesses en communicatieve vaardigheden. De meeste vrouwen hebben nou eenmaal geen interesse in autotechniek en voor velen van ons geldt winkelen als een van de grootste hobby’s. Gelukkig worden deze verschillen door een hoop mensen en bedrijven erkent, er is echter een domein waarbij de mannelijke stem nog steeds het luidst klinkt en dat is in de wereld van de filmkritiek.

Niet alleen de filmkritiek maar alle filmwebsites, filmtijdschriften en filmopinie’s zijn doordrenkt van een mannelijke visie. De meeste filmrecensenten zijn mannelijk en daarom worden films als , en met een warm welkom onthaald. Maar hoe zit het met de typische vrouwenfilms? kreeg bijvoorbeeld erg slechte kritieken deze week. Wie de Popcornmeter er op na slaat, ziet dat er zeven van de twaalf negatief geschreven hebben over de film en van die zeven waren er overigens vier vrouwen.

Misschien was Going the Distance wel een slechte film als ik de kritieken mag geloven, maar als ik Going the Distance intoets op Twitter search krijg je korte recensies uit de eerste hand van de overwegend jonge blonde en vrouwelijke bioscoopbezoeker. En die reacties zijn over het algemeen positief: " Going the Distance was funny, awesome and cute", zijn de veelgelezen tweets. Ik probeer hetzelfde met Machete , ook deze week uit gekomen, van de zeventien geschreven filmrecensies zijn er maar drie die zure gezichten trekken. Op Twitter reageren over het algemeen mannen met reacties als: " Machete was the shit and Michelle Rodriguez was hot".
Beide films worden door het publiek en de doelgroep dus evenredig gewaardeerd, de filmrecensenten blijven echter stug vasthouden aan de voornamelijk mannelijke normen die een film het bekijken waard maken.

Going the Distance en Michelle Rodriguez in Machete

Vrouwelijke recensenten kunnen dus lyrisch zijn over ‘mannenfilms’ andersom lijkt het minder goed te werken. De vraag is of vrouwen werkelijk positief zijn over een mannenfilm, of dat ze zich scharen achter de geldende normen voor wat door moet gaan voor een goede film. Ik heb wel eens van een vriendin gehoord dat ze zegt dat Pulp Fiction haar favoriete film is om zo bij mannen in de smaak te vallen. Ik geloof best dat er duizenden vrouwen zijn die ook oprecht van actiefilms houden, maar ik geloof ook dat veel vrouwen zich bij hun opinie over een film niet meer laten leiden door hun gevoel, maar meer door de overheersende populaire filmcultuur die gedomineerd wordt door mannen.

En dat is jammer, want als er iets is waar vrouwen goed in zijn, dan is dat wel het oppikken en verwerken van emoties. Vrouwen zijn goed in staat om zich in te leven en mee te leven met een personage in de film, juist dat element van film vind ik belangrijk. De hamvraag zou moeten zijn; met welk gevoel verlaat je de bioscoopzaal? En niet; welke regisseur heeft de grootste wapens, letterlijk. In plaats van het hart lijkt de penis in de filmkritiek te domineren, en die dominantie mag wat mij betreft wel verslappen.