Lianne’s filmobsessie begon ergens in de jaren ‘90 met de film Hot to Trot . Toen al spuide ze als een ware filmjehova haar mening over films tegen ongeïnteresseerde vrienden. Inmiddels een bijbaan in een videotheek, een studie film- en televisiewetenschap, een eigen filmquiz en vijftien jaar later is Lianne zeer content dat er eindelijk eens iemand is die geïnteresseerd is in haar mening over fil
Ik hield natuurlijk altijd al van films, maar ik had niemand in mijn omgeving die me begeleiding gaf in het kaf van het koren te scheiden. Ik ging elk weekend compleet onbevooroordeeld naar de videotheek en pakte daar gewoon de meest recente thrillers uit het schap. Af en toe kreeg ik nog wel eens een tip van mijn tante die ver weg woonde. "De sjasjenk riedeptjon moet je zien", zei ze door de telefoon, terwijl ik de titel op een briefje schreef met het handschrift en de spelling van een negenjarige. Het personeel van de videotheek deed er dan ook even over om te begrijpen dat het om ging.
Actiefilms keek ik nooit, ik hield niet zo van schieten. Totdat ik op mijn zestiende een vriendje kreeg genaamd Danny. Danny was een paar jaartjes ouder en beweerde een echte Indonesische gangster te zijn. Naïef als ik was en afkomstig uit een Westfries dorp waar al twintig jaar een broodje aap verhaal de ronde deed over een meisje dat verkracht was in een park, nam ik de pocherij van Danny met een korreltje zout. Stiekem vond ik het misschien wel leuk dat Danny stouter was dan de gemiddelde Westfriese brommerterrorist. Danny was ook een groot liefhebber van fil Als ik hem in Ede bezocht, maakten we altijd een tripje naar de videotheek die over een heuse videomaat beschikte. Zelfs als de videotheek dicht was, kon je á la Febo een filmpje uit de muur halen. Geweldig!
Al snel werd duidelijk dat Danny zijn stoere houding bedoeld of onbedoeld een beetje had afgekeken van de film. Zijn favoriete genre was uiteraard het actiegenre en hij mocht ook graag een Aziatische film kijken. Zo kwam het dat ik bij Danny voor het eerst zag, een film die zeker indruk op me maakte. Maar er was één film die meer indruk wist te maken dan de Oscarwinnende verstopte draak. Een film die ik misschien wel meer dan honderd keer heb gekeken tussen mijn zestiende en achttiende. En een film die ik nu niet meer durf op te zetten omdat ik bang ben geconfronteerd te worden met de armzalige kwaliteit van de prent. Alhoewel de relatie met Danny na twee maanden strandde, ben ik hem eeuwig dankbaar dat hij mij heeft laten zien.
Blood in Blood Out is in de Verenigde Staten uitgebracht onder de titel Bound by Honor . Miklo (Damian Chapa) een half Mexicaanse jongen die tussen wal en schip valt vanwege zijn dubbele identiteit; hij hoort niet bij de blanken en de Mexicanen sluiten hem ook niet in hun armen. Daarom doet Miklo alles om te bewijzen dat hij een echte Mexicaan is. Zijn twee neven, en half broers, Paco (Benjamin Bratt) en Cruz (Jesse Borrego), nemen Miklo op in de familie en geven hem onderdak. Paco zit bij een bende genaamd Vatos Locos en Miklo heeft er alles voor over om tot die bende te mogen behoren. Het is geen rocket science om te voorspellen dat het met Miklo niet best zal aflopen.
Toen ik de film voor het eerst zag moest ik huilen, en elke keer wanneer ik hem opnieuw zag moest ik huilen. Drie jongens gedreven door passie, die elk een andere weg inslaan, maar dankzij hun bloedband een diepgaande liefde voor elkaar voelen. De film raakt je diep van binnen, zoals een nieuw vriendje dat toentertijd kon doen. Je leeft mee met de karakters zoals je dat met je eigen familie zou doen. In mijn herinnering stond ik daar bij de Vatos Locos in de kamer. En als zestienjarige is het niet moeilijk om begrip op te brengen voor Miklo, die zo graag ergens bij wilde horen; in die tijd wilde ik dat ook. Of tenminste, het speelde zeker een rol in mijn omgeving. Natuurlijk was ik verliefd op Benjamin Bratt, mijn hele agenda plakte ik vol met uitgeprinte foto’s van de man (want ja, in de Break Out! Viel niets over hem te lezen).
Uiteraard had ik in mijn bezit. Maar in 2005 sloeg het noodlot toe; een bijdehante dief drong mijn woning binnen om mijn dvd- collectie te plunderen. Er werden twee films gestolen: en . Wellicht was dat een voorbode; ik moest de film nooit meer zien. Want eigenlijk kan het niet anders dan dat het één grote teleurstelling zou zijn. Het verhaal is waarschijnlijk over-the-top, bijna kinderachtig zelfs en de acteerprestaties zullen vast een lachertje zijn. Geen van de acteurs, behalve Benjamin Bratt, heeft ooit nog een noemenswaardige film op zijn naam weten te zetten. Damian Chapa zei ooit: "Als ik een Oscar win dan smelt ik hem om en geef ik het geld aan de armen." Nobel voornemen, maar waarschijnlijk zal die gesmolten Oscar de armen nooit bereiken.
Blood in Blood Out , verdwenen uit mijn dvd-collectie maar opgeslagen in mijn mentale filmarchief om fijne herinneringen uit te putten. Het zijn de avonden zoals gisteren, waarop ik de nieuwste afleveringen van Dexter kijk en een bekend gezicht voor bij zie komen. Het gezicht van Jesse Borrego dat ik al honderden keren voorbij heb zien komen. Een gezicht dat direct weer mijn naïeve zestienjarige ik naar boven brengt, en me doet afvragen: zal ik hem dan toch maar weer gaan kijken?
