Lianne: Hartelijk Hatelijk

Ik heb een hekel aan televisiekijken. Dat was op zich niet erg handig toen ik vorig jaar aan een baan begon bij omroep VARA, want al snel merkte ik dat ik aan de koffietafel niets te melden had over de venijnige opmerkingen van Jeroen Pauw of het lelijke decor van het nieuwste actualiteitenprogramma. Over films had ik wel degelijk iets te melden, maar daar waren mijn collega’s blijkbaar minder van onder de indruk. Mijn interesse in televisiekijken neemt met de jaren steeds meer af, en zeker nu we geniale series als , , en, vooruit, , gewoon bij de videotheek kunnen huren. Of nog beter, ze kunnen bekijken in marathonvorm.

Jawel, u leest het goed, marathonvorm. De VPRO organiseerde vorige week een marathon van het vierde seizoen van de bloedstollende serie Dexter . Voor degenen die niet bekend zijn met het reilen en zeilen van Dexter volgt hier een beknopte samenvatting: Dexter Morgan is een forensisch medewerker bij de politie van Miami waarbij hij bloed onderzoekt. Dexter verstaat zijn vak, en dat is ook niet gek, aangezien hij ’s avonds graag zelf letterlijk met het bijltje hakt. Dexter leeft op als hij levens neemt en dat is een gevaarlijke hobby. Maar omdat Dexter werkt met een code die bedacht is door zijn ouweheer, vermoordt hij alleen de mensen die het echt verdienen. De serie focust zich op Dexter en de capriolen die hij uithaalt om uit zicht van de politie te blijven, daarnaast zijn er ook nog verschillende extra verhaallijnen die de serie diepgang en context geven. Goed, de VPRO was zo lief om gratis en voor niets de echte Dexter fans te voorzien van het gloednieuwe seizoen. En geheel in duistere stijl werd deze marathon van 22:00 tot 10:00 vertoont in het Ketelhuis. Omdat ik geen lid was van de VPRO, had ik me snel aangemeld zodat ik verzekerd zou zijn van een plekje in de zaal, helaas was het al snel uitverkocht. Toch wist ik nog een kaartje te bemachtigen door mee te doen aan een prijsvraag en kon ik alsnog plaatsnemen aan de snijtafel. Zoals de VPRO dat noemde.

In de uitnodigingsmail stond ‘kom in Dexter stijl’. Er vanuit gaande dat echte Dexterfans zich niet aan dergelijk verkleedfestijn zouden wagen, besloot ik enkel lederen handschoenen aan te trekken. Een attribuut dat hoogstwaarschijnlijk niemand is opgevallen. Onderweg naar het Ketelhuis voelde ik me opgewonden, vreemd, want de laatste keer dat ik me opgewonden op weg naar een cinema begaf was in groep 3 toen ik met mijn moeder en zusjes naar ging. En toen besefte ik het, dit uitstapje was bijzonder. We verkleden ons nooit voor de bioscoop, nemen plaats in de on-comfortabele rode stoelen terwijl we met water aangelengde Pepsi wegslurpen. Maar deze marathon in het Ketelhuis wist het speciale bioscoopgevoel van weleer weer op te roepen.

De VPRO ontving ons hartelijk in hatelijke Dexter kostuums en exact op tijd begon de eerste aflevering. Tot mijn verbazing waren er mensen die echt aandacht aan hun outfit hadden besteed, wat de ervaring des te leuker maakte. Ik had er meteen spijt van dat ik niet iets beter mijn best had gedaan. In de pauzes organiseerde de VPRO verschillende activiteiten en konden we als Dexter op de foto gaan. Natuurlijk komt er maar een keer per jaar een nieuw seizoen van een serie uit, en zijn dergelijke vormen van entertainment niet haalbaar bij elke vertoning van een gemiddelde blockbuster. Maar deze marathon wist bij mij een gevoel op te roepen dat ik jarenlang miste in de bioscoop en ik vind dat het bioscoopbezoek in het algemeen wel weer wat specialer zou mogen worden.

Uiteindelijk ben ik na vier afleveringen alweer vertrokken omdat ik de dag erna met mijn nieuwe baan begon en ik niet geradbraakt aan mijn eerste werkdag kon beginnen. Maar via deze column wil ik het initiatief van de VPRO prijzen en hopelijk zullen distributiemaatschappijen en bioscopen in de toekomst ook een creatievere blik op kijkervaringen werpen.