'Waarom niet? Hoe weet je nu of je het wat vindt als je het nog nooit geprobeerd hebt?' Ik moet mezelf voor de zoveelste keer verantwoorden. 'Maar als iedereen het geweldig vindt, kun je het toch gewoon een kans geven?'. Nee, we bevinden ons niet op een schoolplein eind jaren '90, waar ik door de groepsdruk mijn eerste sigaret probeerde. We hebben het hier over een groep bijna-dertigers in de lunchruimte op een kantoor, die samenspannen omdat ze allemaal vinden dat ikGame of Thrones moet kijken. 'Maar het is de beste serie die je kunt kijken, in het begin vond ik het ook niks, maar als je eenmaal verder kijkt ga je het vanzelf waarderen'. Het lijkt op de gesprekken die ik ook heb over koffie drinken. Ik haat koffie maar kennelijk moet je dat 'leren drinken'. En zo moet je series ook 'leren kijken'.
TV-series zijn het nieuwe roken. Als je niet meedoet mag je niet bij de 'cool kids'. Dan ben je persona non grata en kun je maar beter gaan hangen met de sukkels die nooit verder zijn gekomen dan het eerste seizoen vanThe Sopranos. Iedereen is vandaag de dag een seriesnob. 'Kijk jij de AmerikaanseKilling? Nee toch?!'. Als je niet snel genoeg bent met binge-watchen heb je niets meer om over te praten bij de spreekwoordelijke waterkoeler. Zo was ik er ook niet op tijd bij toenStranger Things op Netflix verscheen. De acht afleveringen stonden nauwelijks online of de berichtjes stroomden binnen. Had ik nog niet gekeken? Belachelijk! Het is de beste serie van het jaar! Vijf dagen later werd me vriendelijk - onder lichte dwang - verzocht om mijn vrije tijd door te brengen op de bank met het nieuwe gespreksonderwerp. De som is eenvoudig. Je hebt ogen, je hebt Netflix, dus geen reden om niet mee te doen. Of het nu je smaak is of niet, er wordt op z'n minst verwacht dat je alles 'even proeft'. En dan voel ik me weer het meisje dat naast de kring stoere rokers staat, terwijl ze krampachtig proberen elkaar te overtuigen dat ze het echt heel lekker vinden.
Maar kunnen we het nog wel bijbenen? Er is zoveel beschikbaar dat er elke week wel weer een nieuwe hype te ontdekken is. Is het dan slim om te vertrouwen op de mening van de massa, of kun je beter afgaan op je eigen instinct? Met het gevaar dat je in de afvoerput van het televisie-aanbod terecht komt. En hoe kan het dat mensen lyrisch zijn over series, maar ze toch gecancelled worden? Ik ben een van die irritante mensen die iedereen het liefst Twin Peaks en Freaks and Geeks door de strot duwt, terwijl ik weet dat de series zijn geannuleerd. Zo iemand die zucht omdat mensen in 25 jaar nog niet de moeite hebben genomen om het meesterwerk van David Lynch en Mark Frost te bekijken. Maar iemand kwalijk nemen dat ze niet binnen een week een heel seizoen hebben verslonden, is mij te veel groepsdruk.
En hoe harder iedereen roept dat je 'moet kijken', hoe meer ik bang ben dat ik teleurgesteld word. Dat ik straks de enige ben die niet in kan zien waarom iedereen zo enthousiast is. De enige die niet weet waarom de wereld zich zo druk maakt over Jon Snow en het lot van Dexter. Nee, rokers zijn niet meer stoer, die club is passé. Als er nu een groepje buiten staat op een feestje, hebben ze het hoogstwaarschijnlijk over de laatste aflevering van Better Call Saul. En ongeacht hoeveel andere series je ook kijkt, als je niet mee kan met de meest recente hype, stel je niet zoveel voor. En zoals al die jaren geleden gaat het kleine meisje in mij dan toch twijfelen. Misschien stel ik me wel aan, misschien moet ik het wel een kans geven. Want als iedereen het doet moet het wel goed zijn, toch? Maar net als met roken zal je zien dat ik degene ben die dan jaren later nog verslaafd is aan iets dat allang niet meer lekker is, terwijl de rest zich alweer stort op het volgende 'dat ik echt moet proberen'.
