3D: hit or miss? De meningen blijven verdeeld.
Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en fil Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er echter niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.
“Heb je de kaartjes voor X-Men: First Class al besteld?”
“Jep, voor zaterdagavond.”
“Is de film in 3D?”
“Nee, dat niet.”
“Oh. Gelukkig.”
“Jep, voor zaterdagavond.”
“Is de film in 3D?”
“Nee, dat niet.”
“Oh. Gelukkig.”
Die tweede vraag is onderhand standaard geworden wanneer ik met m’n vaste filmgroepje naar de bios ga. Het is nog niet zo dat ze weigeren een 3D-film te zien, maar je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om te zien dat ze de extra dimensie liever kwijt zijn dan rijk.
Laat ik eerst even duidelijk maken dat ikzelf graag geloof in 3D-beelden als toekomst. Ik herinner me nog een attractie in Warner Bros. Movieworld Duitsland, waar je in een echte Amerikaanse bioscoop met van die roodblauwe brilletjes naar een Daffy Duck-cartoon ging kijken. De brokstukken en veren vlogen het beeld uit, en wanneer Daffy zijn speeksel in de camera spetterde, gingen een paar sprinklers aan. Dat was leuk. Je had een beetje vermoeide ogen na het kijken, maar het was bonafide 3D.
Nu ben ik tientallen jaren ouder en volgroeid (vooral om de middel), maar ondanks dat alle gezondheidsvoorschriften beweren dat 3D pas werkt bij de ogen van tieners en volwassenen, ben ik praktisch nooit meer zo onder de indruk als toen in Movieworld. Jack Sparrow steekt twee keer een zwaard naar me toe in Pirates 4 en dat was het wel wat betreft het bonafide 3D-gevoel. Daar betaal je dan 4 á 5 euro extra voor en daarvoor kijk je naar een donkerder beeld vanwege de getinte brilglazen. En dan heb ik niet eens zo’n last van het gewicht van die 3D-kijker. Ik draag namelijk al sinds m’n derde zo’n ding, dus ik kan me niet voorstellen hoe afleidend het werkt bij iemand zonder een dubbele cilindrische afwijking.
Dus ja, Hollywood, kijk niet vreemd op dat er meer mensen naar de 2D-versie van zijn gegaan dan naar de . 3D begint alweer langzaam uit de mode te raken, en dat is jammer want ik geloof erin! Ik klap dagelijks mijn Nintendo 3DS open en ik kijk nog steeds graag naar het verschil in diepte in het 3D-scherm. Het helpt dat je geen bril hoeft te dragen bij de spelcomputer, maar er is meer aan de hand: de slider aan de zijkant van het scherm laat je de intensiteit van het 3D-effect veranderen. Er is verschil in de kwaliteit van 3D, zelfs al in het nog kleine game-aanbod van de 3DS. Ik raad sceptici van harte aan een gamewinkel in te lopen en de demo van te spelen met de slider op de hoogste stand. Er zullen geen brokstukken je gezicht invliegen, maar je hebt wel het idee dat je in een portaal naar een andere wereld tuurt. Schuif daarna de slider naar 2D en vraag je af waarom zoveel mensen dit platte beeld nog steeds als toekomst willen.
De kwaliteit van 3D in blockbusters is niet hoogstaand. Het bestaat in sommige gevallen niet eens, zoals bij The Last Airbender . Je leest regelmatig hoe films als Thor in de laatste maanden nog even via een externe studio door de 3D-mangel zijn gehaald. Zo bedoelde James Cameron het niet. Terwijl de Hollywood-studio’s het als een tijdelijke gimmick blijven behandelen en iedere cent uit hun façades schrapen, wordt ons de toekomst door de neus geboord.
