Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd al wekelijks de videotheek leeg en kwam dan thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met de goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit 's avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijd de film The Shining al te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd en geeft hij maar al te graag zijn mening over fil
Het bioscooppubliek, ze is me er eentje. Dan heb ik het niet over het publiek dat bij art-house films zit, dat is nog stiller dan de trilstand op mijn mobiel. Neen, ik heb het over het mainstream publiek. Het Pathé-publiek om precies te zijn, want in een Pathé-bioscoop ben ik wekelijks te vinden. Nu ben ik ook wel de grootste bioscoop-kijkregeltjes-nazi die er is, zelf vertrek ik geen spier tijdens het kijken van een film en praten is uit den boze, maar soms sta je echt te kijken van de manier waarop mensen zich in een bioscoopzaal gedragen. Je zou ze bijna in hokjes kunnen plaatsen, want daar houden we van in Nederland en weet je wat, dat ga ik nu ook gewoon doen.
Dames en heren, met gepaste irritatie presenteer ik u: De grote bioscooppubliek-irritatie-categorisatie!
1. Hahahaha, je zag een piemel/een vagina/borsten/billen
Ze bestaan; mensen die moeten lachen wanneer ze wat naakt op het grote witte doek te zien krijgen. Van wat onschuldige billetjes tot fiere tepels die trots naar de hemel staren en zelfs full close-ups van vagina’s waarvan je de schaamlippen kunt tellen, het is genoeg om het bioscooppubliek zachtjes te laten grinniken en helaas nog vaker in lachen te doen uitbarsten.
Pathé Zaandam
Zo weet ik nog goed dat bij de film Eastern Promises in een vechtscène in een doucheruimte er voor luttele seconden een penis was te bespieden en een bioscoopganger was hierdoor zo verrast dat het luid bulderen van het lachen en klappen in de handen een 'logisch' gevolg was. Waar komt deze reactie vandaan? Wil hij daarmee eigenlijk zeggen “ik ben toch geen homo!”, want deze meneer ziet voor het eerst een andermans penis? Komt het uit pure schaamte vandaan? Op het witte doek lijkt zo’n penis immers nog een stukje groter, dan kan zo’n heerschap zich natuurlijk nogal snel op zijn pik (hihi) getrapt voelen. Nee, dat was niet bij deze meneer het geval. Het was namelijk een donkere man en dan weet je al hoe laat het is (positieve discriminatie mag!). Nee, wat de precieze reden was, is mij een compleet raadsel. Wie het weet mag het zeggen.
Vrouwen beperken zich gelukkig tot instemmende geluidjes (mmm..) en fluiten komt maar heel zeldzaam voor (kanttekening; zouden ze dat ook bij hun partner doen, voordat ze het bed in duiken?).
2. Aaaaaaaaah, horror!
Horror. Het is bedoeld om je te laten schrikken, dus enige kreten van angst zijn op zijn minst op zijn plaats te noemen bij een goede horrorfilm. Persoonlijk heb ik daar dan ook niet vreselijk veel op tegen, sterker nog, het voegt een hoop spanning toe, wetende dat de mensen om je heen al natte voeten hebben van de liters plas die in hun schoenen druipt.
publiek bij Paranormal Activity
Maar er bestaat een grens. Dit keer richt ik mijn pijlen (nog) niet op de mannen, maar op het andere geslacht. De vrouwtjes… hebben namelijk… nog weleens de neiging… OM HEEL HARD TE SCHREEUWEN BIJ EEN HORRORFILM. Niet wanneer er een schrikmoment is, maar juist voordat er nog van enig schrikeffect sprake is. De spanningsopbouw is nog bezig en de dames kunnen hun zenuwen al niet de baas. Dit kan een horrorfilm compleet verpesten, aangezien een belangrijk onderdeel nou eenmaal de sfeer is. Waarom naar een horrorfilm gaan als je jouw zenuwen niet kunt beheersen? Meegesleept door je vriendje? Misschien, maar laatst zat ik bij de film The Last Excorsism en daar zat een groepje met uitsluitend dames die bleven lachen en gillen als een stel heksen, om uiteindelijk onder veel herrie met z’n allen naar de toiletten te vertrekken en even luidruchtig weer terug te komen.
Goed, niet alleen dames hebben er een handje van om zich nogal luidruchtig te gedragen bij een horrorfilm. De mannen krijgen spontaan de neiging om in de trend van “..bwaaarararaaghghgh..woeee..” te gaan schreeuwen wanneer er iemands hoofd wordt afgehakt, alsof er een soort oergevoel aangewakkerd wordt bij het zien van deze beelden. Een horrorfilm blijkt elke keer weer een perfect recept om het bioscooppubliek in haar meest vreselijke vorm te laten reageren.
Bovenstaande zin heb ik meerdere malen mogen horen en in het meest schrijnende geval wisten we al vanaf minuut één wie de moordenaar was, waardoor een opmerking als hierboven op zijn minst stupide is te noemen. Ja, er zijn films die nogal veel personages hebben, waardoor het moeilijk bij te houden is wie ook alweer wie was. Niet voor niets vindt bioscoopgaand Nederland een film als al “bijzonder complex” en “moet je goed opletten, want anders snap je er niks meer van”. Dat lijkt mij schromelijk overdreven en het toont aan wat de grens qua complexiteit is voor een Hollywoodfilm, maar alsjeblieft mensen. Ga alsjeblieft niet TIJDENS een film al vragen wie wie is, wat er nou precies is gebeurd, hoe het verhaal in elkaar steekt en meer van dat soort vragen. Nu is het bij voorbaat al vervelend wanneer iemand dat doet, maar een logisch vervolg is dat er een of andere Ted (no offense naar de naam Ted, uiteraard) met het IQ van een stoeptegel het in zijn bewoordingen gaat uitleggen. Pijnlijk!
Ook opmerkingen als “ja, dat ken ech nie hoor” mag je achterwege laten en nog een tip voor de mensen die vooraf trailers van films bekijken of zelfs de film al hebben gezien; ga geen stukjes verklappen nét voordat die gaan plaatsvinden. Moeten we het echt knap vinden dat jij de trailer twee uur geleden hebt gezien en nog uit je hersenpan weet te toveren bij welke scène er iets gaat gebeuren? Nee, dat is niet knap , het is niet leuk en het verpest de scène, dus laat dat achterwege.
Goed, je begrijpt mijn punt en misschien denk je wel, waar heeft deze kerel het over?. Zoals ik al zei, ben ik dan ook de grootste bioscoop-kijkregeltjes-nazi die er is. Maak je geen zorgen, ik geniet heus wel van films en bij een film met humor zal ik dat ook echt wel doen. Maar dat doe ik dan wel op de gepaste lachsterkte. Soms is iets grappig, maar echt niet zó grappig dat het nodig is om dermate hard te lachen, dat ik achteraf nog steeds iemands hinnikend gelach kan horen, alsof er een SpongeBob Squarepants marathon aan de gang is op de televisie.
Tot zover de grote, en vooral zure, bioscooppubliek-irritatie-categorisatie, tot morgen! (Nee niet echt, maar ik wilde even mijn DWDD-momentje pakken). Oh.. en vergeet niet jouw irritaties te vertellen, van bellende mensen tot lebberende koppels, komt u maar.
