Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en fil Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er echter niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.
Op kreeg ik, zowel op deze site als in mijn directe omgeving, interessante kritiek die mijn “Het horror-genre is dood maar er is weer hoop”-argument ondermijnde. Hoewel ik niet van mijn mening afwijk, vind ik het nodig er toch nog een extra column aan te wijden. Allereerst een paar kleine kanttekeningen.
‘Entertainment en horror zijn hetzelfde.’
Ik schreef eerder dat het in horrors niet om het griezelen maar om het entertainment gaat. Ik had het beter kunnen verwoorden, hoewel ik me afvraag of griezelen niet vaak wordt verward met spanning. Op dit punt geef ik horror-fans gelijk; horror en entertainment kunnen in elkaar vervloeien.
Ik schreef eerder dat het in horrors niet om het griezelen maar om het entertainment gaat. Ik had het beter kunnen verwoorden, hoewel ik me afvraag of griezelen niet vaak wordt verward met spanning. Op dit punt geef ik horror-fans gelijk; horror en entertainment kunnen in elkaar vervloeien.
‘Horror is niet dood, alleen in de mainstream’
Uh, ik had verwacht dat dit wel duidelijk was, beste lezers. Een filmgenre gaat nooit echt dood. Zo worden er nog steeds stomme films in zwartwit geschoten en zijn we slechts een Google-bezoekje verwijderd van lesbische dwergenporno. Feit is dat je een genre naar mijn mening dood (of niche) kunt verklaren zodra de mainstream (in dit geval dus Hollywood) er nauwelijks meer interesse voor toont. Ze maken nog steeds horrors bij de vleet maar die zijn net zo generiek als een Idols-winnaar. Momenteel zitten we in de “Bekende acteur komt in aanraking met eng (spook)meisje”-fase, dankzij Ringu. Ik kijk naar jou, Renee Zellweger !
Uh, ik had verwacht dat dit wel duidelijk was, beste lezers. Een filmgenre gaat nooit echt dood. Zo worden er nog steeds stomme films in zwartwit geschoten en zijn we slechts een Google-bezoekje verwijderd van lesbische dwergenporno. Feit is dat je een genre naar mijn mening dood (of niche) kunt verklaren zodra de mainstream (in dit geval dus Hollywood) er nauwelijks meer interesse voor toont. Ze maken nog steeds horrors bij de vleet maar die zijn net zo generiek als een Idols-winnaar. Momenteel zitten we in de “Bekende acteur komt in aanraking met eng (spook)meisje”-fase, dankzij Ringu. Ik kijk naar jou, Renee Zellweger !
Nu wil ik graag nog een paar horrortips geven aan alle aspirant filmmakers die wellicht deze column lezen en - God verhoedde het - waarde hechten aan mijn opinie.
1. Weet waar je aan begint
Horrors zijn over het algemeen succesvol in bioscopen, om dezelfde reden dat bruidswinkels succesvol zijn; L’amour! Verliefde stelletjes gaan naar een horror toe in de hoop dat de één dicht tegen de ander aankruipt. En het maken van een ongemakkelijke situatie is gesneden koek voor een beetje regisseur. Extreme close-ups, spannend muziekje door een strijkorkest, drie seconden voor de jump-scare totale stilte, en niet vergeten twee seconden ná het hoogtepunt pas de schok toepassen om kijkers een vals gevoel van rust te geven. De sleet zit in deze formule maar het is onvermijdelijk in een horror. Doe dus als Sam Raimi en verzin variaties op horror-clichés. Moet er bloed in een horror? Laat het dan met liters in beeld komen! Toon ballen, maar vergeet niet je film te behandelen alsof er niet op het genre wordt neergekeken.
Horrors zijn over het algemeen succesvol in bioscopen, om dezelfde reden dat bruidswinkels succesvol zijn; L’amour! Verliefde stelletjes gaan naar een horror toe in de hoop dat de één dicht tegen de ander aankruipt. En het maken van een ongemakkelijke situatie is gesneden koek voor een beetje regisseur. Extreme close-ups, spannend muziekje door een strijkorkest, drie seconden voor de jump-scare totale stilte, en niet vergeten twee seconden ná het hoogtepunt pas de schok toepassen om kijkers een vals gevoel van rust te geven. De sleet zit in deze formule maar het is onvermijdelijk in een horror. Doe dus als Sam Raimi en verzin variaties op horror-clichés. Moet er bloed in een horror? Laat het dan met liters in beeld komen! Toon ballen, maar vergeet niet je film te behandelen alsof er niet op het genre wordt neergekeken.
2. Geen bekende gezichten
Gerenommeerde mensen in je horror staan leuk op posters maar het werkt gewoon niet. Horrors worden zelden als hoogtepunten in carrières gezien, maar je zult je verbazen hoeveel acteurs in dit genre zijn begonnen. Ga voor het nog onbekende talent en investeer je budget liever aan scriptschrijvers. Wat me op m’n laatste en meest rudimentaire tip brengt.
Gerenommeerde mensen in je horror staan leuk op posters maar het werkt gewoon niet. Horrors worden zelden als hoogtepunten in carrières gezien, maar je zult je verbazen hoeveel acteurs in dit genre zijn begonnen. Ga voor het nog onbekende talent en investeer je budget liever aan scriptschrijvers. Wat me op m’n laatste en meest rudimentaire tip brengt.
3. Interessante mensen + interessante gebeurtenissen= Goed verhaal
Hou op met grinniken! Je zult je verbazen hoe weinig horrors dit goed doen. Acteurs worden gebruikt als slachtvee en niemand die het ook maar een ruft kan schelen wat ze overkomt. Personages hebben een motief nodig; iets dat ze drijft tot hun daden. Ze hoeven niet slim te zijn, alleen menselijk. Idem voor het plot. Er hoeft geen rijk achtergrondverhaal verteld te worden, zolang alles maar goed onderbouwd blijft. Drag Me To Hell is zo’n voorbeeld van een simpel maar treffend verhaal, met personages die menselijke fouten hebben maar toch consequent blijven reageren op lugubere gebeurtenissen.
Hou op met grinniken! Je zult je verbazen hoe weinig horrors dit goed doen. Acteurs worden gebruikt als slachtvee en niemand die het ook maar een ruft kan schelen wat ze overkomt. Personages hebben een motief nodig; iets dat ze drijft tot hun daden. Ze hoeven niet slim te zijn, alleen menselijk. Idem voor het plot. Er hoeft geen rijk achtergrondverhaal verteld te worden, zolang alles maar goed onderbouwd blijft. Drag Me To Hell is zo’n voorbeeld van een simpel maar treffend verhaal, met personages die menselijke fouten hebben maar toch consequent blijven reageren op lugubere gebeurtenissen.
Wat maakt een goede horror? Ik ben zelf ook gaan twijfelen daaraan. Maar wat me wel verrast heeft, is dat er nog veel gepassioneerde fans voor zijn, die zichzelf nog graag bang laten maken door het zilveren scherm. Alleen al voor hen zou de kwaliteit omhoog moeten kunnen.
