Zoals ik wel vaker als een broken record rondroep, ik durf eerlijk niet te zeggen welke hobby me meer plezier geeft: films of games.
Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en fil Waar hij meer van houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.
Maar als ik dan toch een facet van die tweestrijd moet uitkiezen dat ik makkelijk in plusminus 500 woorden kan behandelen, dan wordt dat scenario’s. Op dat gebied hebben filmfanaten het nog altijd veel luxer; gamesscenario’s moeten nog een lange weg gaan.
Hoe dat komt? Nou ja, de term videogames verraadt het eigenlijk al. Veel van de populairste spellen zijn gebaseerd op (oude) Hollywood-concepten, en zelfs de originelere franchises zitten propvol filmreferenties, zoals Donkey Kong, Solid Snake (gebaseerd op het hoofdpersonage van Escape from L.A. ). Ik hoef niet eens namen te noemen in het horror-gamegenre, alleen een grote rode kring er omheen zetten. Toch is het begrijpelijk dat games ook vandaag de dag steeds meer op films willen lijken. Een groot deel van de fanbase wordt afgesnoept van (of eerder gedeeld door) de Hollywood-blockbuster. Deze groep consumenten wil het liefst de games zo realistisch mogelijk zien, hoe vervormd hun versie van de realiteit ook is dankzij fil
Vandaag de dag zijn de populairste titels dan ook veelal spectaculaire actiegames en grauwe shooters met Michael Bay-achtige plotten. Call of Duty, Gears of War, Resistance, Battlefield, Uncharted , sommige gamers spelen alleen de multiplayer van deze spellen en zien de singleplayer als iets leuks voor erbij. Daardoor kan ik moeilijk volledig in cynische snob-mode gaan, maar het blijft zuur dat anno 2011 - terwijl meer mensen dan ooit gamen - er minder dan ooit geëxperimenteerd lijkt te worden door de grote studio’s. Games zijn daarom één van de minste zorgen voor de filmindustrie.
Maar als ik dan zo’n eigenzinnig product op m’n bord krijgt – ja - dan is het smullen. Neem nu de Metal Gear Solid -serie, het schoolvoorbeeld van hoe Japan een Amerikaanse actieserie á la 24 vertaalt. De serie zit niet alleen vol zelfspot, het experimenteert met het genre op een manier dat filmfans mee kunnen genieten. Het geeft je keuzes in het verhaal en persoonlijke interactie. Hoe schokkend het voor sommige mensen (zelfs gamers) ook is, goede games putten kracht uit hun nonlineairiteit. MGS is misschien niet het beste voorbeeld omdat je er praktisch alles in kunt doen dat in Call of Duty ook kan. Tegelijkertijd is de serie veel beter geregisseerd en geschreven, waardoor je werkelijk het gewicht voelde op het eind van deel 3, wanneer de laatste eindbaas verslagen op de grond ligt en het filmpje opeens interactief wordt, zodat je zelf de trekker van het pistool moet overhalen. In de nieuwste Call of Duty: Black Ops martel je iemand, maar dan gloeien er enorme knoppen in beeld, zodat het idee verandert in een veredelde ‘druk op de play-knop om de film te vervolgen’-handeling.
Het beste, meest recente voorbeeld van hoe een scenario zo veel meer impact kan krijgen in een game, is Heavy Rain , dat ik onlangs speelde. Ondanks de levenloze animaties van de personages, het slechte acteerwerk én het feit dat het scenario en de sfeer zwaar op Se7en hinken, is het één van de spannendste avonturen die ik ooit beleefd hebt. De game laat je via meerdere personages keuzes maken die invloed hebben op de speurtocht naar een seriemoordenaar. Tegelijkertijd zorgt het via knoppencombinaties voor interactiviteit. En wat krijg je als je die twee dingen combineert? Nou, wat dacht je van keuzes zoals een personage z’n vinger eraf snijden om dichter bij de moordenaar te komen, of vergif innemen voor een hint óf juist weigeren en hopen dat iemand anders hem eerder opspoort!
Maar dit soort experimenten krijgen dus steeds minder groen licht. Mijn innerlijke filmfanaat hoeft zich nog geen zorgen te maken over de scenariostrijd. Ik weet alleen niet of daar blij of boos om moet zijn.
