Ruud Stift houdt van taal in al haar verschijnings-vormen (boek, krant, tv, film, muziek, internet). Met als tweede passie voetbal (DHL veteranen 1) wil hij ook nog weleens tegen een paar schenen schoppen.
“Beauty is in the eye of the beholder”. Het is maar hoe je het bekijkt. De één zweert bij een karakteracteur met een pokdalig gezicht (de ons helaas ontvallen Pete Postletwaithe) of een slecht gebit (Steve Buscemi), de ander gaat voor het type ideale schoonzoon (Shia LaBeouf, Jude Law, Hugh Grant). Met als middenweg de ruwe bolsters met gevoelige inborst, ongenaakbaar in hun soort (Clive Owen, Daniel Craig, Vincent Cassel).
De filmwereld levert een palet aan karakters, van oerlelijk (Denis Lavant in Holy Motors ) tot super knap (George Clooney). Waren het voorheen voornamelijk ‘mooie mannen’ die een film droegen, tegenwoordig lijken ook de ‘lelijkerds’ hierin steeds meer hun bijdrage te leveren. Denk maar aan eeuwige bijrolacteur John C. Reilly ( Carnage ).
Bij mijn filmkeuze laat ik mij niet leiden door uiterlijkheden. Toch heb ook ik mijn voorkeur voor bepaalde acteurs, daar zal ik niet over liegen. Mijn criterium? Hoofdrolspelers waar ik een bepaalde klik mee heb. Ik noem een Danny Trejo ( Machete ), James Woods ( Any Given Sunday , tv-serie Shark ) of een Peter Mullan (briljant in Tyrannosaur ). Aan de andere kant van het spectrum ga ik voor George Clooney, Ryan Reynolds, Jake Gyllenhaal en Brad Pitt. Een andere ‘hunk’ die als een komeet door Hollywood stormt, is Ryan Gosling. Slechts 32 lentes jong en al in het bezit van een indrukwekkend cv. Doorgebroken met The Notebook (2004) en daarna zeer opvallend in Half Nelson (2006), Blue Valentine (2009), Crazy, Stupid Love (2011) en het fantastische Drive (2011). De laatste rolprent dook in menig rijtje top vijf films van dat jaar op. Het leuke aan Ryan? Zijn uiterlijk zit zijn rollen niet in de weg. Hij speelt vaak stille, emotioneel afstandelijke rollen en komt daar - ondanks of dankzij zijn good looks - mee weg. Een acteur om in de gaten te houden. Beauty with brains? Feit is dat hij zijn rollen zorgvuldig kiest en op diverse vlakken al heeft uitgeblonken. Daarnaast zoent hij, naar het schijnt, ook nog eens met Eva Mendes! Some guys have all the luck...
Keren we terug naar de ‘beast’. De bijrolacteur die langzaamaan hoofdrollen verwerft. In dit kader wil ik Paul Giamatti noemen. Van ‘man in slaapzak’ ( NYPD Blue , 1994) uitgegroeid tot een gevestigde naam. Van bijrollen in onder meer The Truman Show, Saving Private Ryan, Man on the Moon en Shoot Em’ Up (naast Clive Owen) naar meer dragende rollen in het bijzondere American Splendor (2003, als de gecompliceerd in het gewone leven staande Harvey Pekar), het mistroostige The Hawk Is Dying (2005) en The Ides of March (2011, naast - hoe toevallig - Ryan Gosling). Maar Giamatti is waarschijnlijk het bekendst van zijn hoofdrol in de met een Oscar bekroonde wijnroadmovie Sideways (2004). Met het prachtige Barney’s Version (2010) verdiende hij een Golden Globe voor zijn rol van Barney Panofsky. Helaas werd de film, ondanks de fantastische kritieken, een financiële flop.
Wat maakt iemand een ‘goed’ acteur? Mijn theorie? Iemand die je vaak ziet, maar nooit verveelt. Ongeacht zijn of haar uiterlijk.
