William de Vries is filmmaker en filmverslaafd. Toen zijn ouders ontdekten dat een film op teevee het enige was wat de drukke kleuter rustig kon krijgen, waren zij het eerste gezin in hun buurt met een videorecorder en leeft hij sindsdien op een vast dieet van minimaal een film per dag. Behalve op zondag; dan kijkt hij er drie of vier.
Wat is het toch met die James Cameron films? Ze worden een hype die veroorzaakt dat een groep mensen uit principe de film niet wil zien, zelfs niet als deze jaren later op de televisie wordt uitgezonden. Zelf ben ik niet onschuldig aan dit eigenlijk nergens op gebaseerde gedrag, want het duurde lang voor ik ging kijken. Toen ik hem eenmaal op tv had gezien, baalde ik ervan dat ik hem niet in de bios had meegemaakt.
Bij gebeurde mij bijna hetzelfde. De hype zorgde ervoor dat ik de film links liet liggen en dat werd nog even versterkt door de Academy Awards waar , die ik daarna meteen ben gaan huren, alle belangrijke 'prijzen' in de wacht sleepte. Jammer genoeg viel de mij nogal tegen. Het was niet de bijzondere film die mij werd beloofd en ik vond hem eerlijk geschreven, de vier euro niet waard.
Een paar weken later kon ik het niet laten om dankzij het opvallend fel blauwe reclamebord op de stoep bij mijn favoriete videotheek naar binnen te gaan en een exemplaar van de luxe 'Smurfen' mee te nemen. Thuis met een bak chips en niet al te hoge verwachtingen mikte ik het schijfje in mijn speler en drukte ik op play.
Wat een film. Op en top cinematografisch entertainment. Cameron had het, net zoals met , , , en weer geflikt. Ik zat er helemaal in, voelde mij meer dan drie en een halve meter lang, kreeg op gepaste momenten kippenvel en dat is voor mij de indicatie dat ik met een goede film te maken heb, een gevoel vergelijkbaar met dat wat ik kreeg toen ik voor het eerst naar de bioscoop ging; heerlijk. Gelukkig draaide de 3D versie nog in de bioscoop en ben ik de dag daarop met de niet al te ongemakkelijke 3D bril over mijn eigen montuur gaan genieten van de nog realistischer ogende Neytiri.
Op weg naar huis kwam voor mij het onvermijdelijke vergelijken van Avatar met The Hurt Locker en was het mij meteen duidelijk waarom de relatiegeschenken, Oscar genaamd, niet in overvloed werden overhandigd aan Cameron, maar aan Kathryn Bigelow. Afgezien van het feit dat Avatar op alle fronten superieur is aan The Hurt Locker is Avatar een keiharde schop tegen de enkels van de Amerikaanse regering en haar manier van doen, terwijl The Hurt Locker een patriottische reclamefilm is gericht op de waaghalzen onder de Amerikaanse jongeren die er dan hopelijk minder problemen mee hebben om zich aan te melden voor de ultieme kick en bommen te gaan ruimen in Irak. Het is maar al te duidelijk dat men geen zin had om een dergelijke protestfilm te steunen en men strooide nog wat zout in Cameron's wonden door zijn ex het leeuwendeel van de meest begeerde Academy Awards of Merit te geven.
Eenmaal thuis ontdekte ik de lege plastic popcornzak in mijn broekzak, stopte deze in mijn Leeg Plastic Verpakkingsafvalzak en voelde mij trots dat ik daarmee een bijdrage aan een beter milieu leverde waar ik Eywa mee tevreden kon stemmen.
