William de Vries is filmmaker en filmverslaafd. Toen zijn ouders ontdekten dat een film op teevee het enige was wat de drukke kleuter rustig kon krijgen, waren zij het eerste gezin in hun buurt met een videorecorder en leeft hij sindsdien op een vast dieet van minimaal een film per dag. Behalve op zondag; dan kijkt hij er drie of vier.
Een paar dagen geleden vond ik in mijn postvak een uitnodiging waarin werd vermeld dat na de succesvolle eerste editie van de VPRO previewdag, ik ook dit jaar weer in één dag alle hoogtepunten kon gaan zien. Als het om het Internationaal Film Festival Rotterdam was gegaan, dan had ik waarschijnlijk niet snel genoeg kunnen reageren, maar in het geval van de nationale, zich in Utrecht afspelende, variant, had ik toch zo mijn twijfels.
Ik dacht terug aan die 'succesvolle' eerste editie en hoe ik daar knarsetandend naar een anderhalf uur durende GO FAST Energy Drink reclame zat te kijken met een aanstellerige Tygo Gernandt in de hoofdrol, die mij na de eerste vijftien liet hopen dat zijn personage een kogel door zijn kop zou krijgen. Waar het aanbod verder uit bestond heb ik, op Alles Stroomt en een korte film over een meisje in een ziekenhuis na, ergens diep in de onbezochte spelonken van mijn geheugen weten te verstoppen en voor zover ik mij weet te herinneren ben ik eerder weg gegaan.
Om ze enigszins het voordeel van de twijfel te geven, en ik toch al achter mijn computer zat, surfde ik naar de website en kwam ik daar als eerste de teaser van Tirza tegen. Gijs Scholten van Aschat liep door de woestijn en aan zijn opgedroogde gezicht te zien had hij dorst. Op de bijbehorende foto had een meisje een cello tussen haar benen en bleek het inderdaad om een boekverfilming van een van Grunberg's meesterwerken te gaan. Een goed boek betekent niet,een goede film, dus ik was niet onder de indruk en had ook niet het idee dat de openingsfilm tijdens een previewdag zou worden vertoond.
Vervolgens kwam ik de trailer van Sterke Verhalen tegen en sloeg ik stijl achterover vanwege de originaliteit; een film met een Marokkaan als 
protagonist. Je zou bijna gaan denken dat Nederland alleen maar bestaat uit Nederlanders en van oorsprong Marokkaanse Nederlanders, want Chinezen, Polen, Molukkers en wat wij gelukkig nog meer voor etniciteiten hebben, die bestaan in de Nederlandse film niet of nauwelijks. Lijkt mij dat het aantal films met Marokaanse jongens in de hoofdrol, zoals Gangsterboys , waarin een Marokkaanse en een Turkse jongen legaal op het criminele pad gaan om te infiltreren (?), blijk geeft van een bepaald soort -noem het positief, noem het negatief-, racisme.
Toen kreeg ik de trailer van Schemer en wat ik eruit op kon maken ging het over, heel erg gedurfd mag ik wel melden, racisme en drugsgebruik onder jongeren. Wat is het toch dat dit land voornamelijk 'films' produceert die meer weg hebben van Nederlandstalige After School Specials waarin het belerende vingertje hoogtij viert? Oh maar nee; het ging over een moord en was ook nog eens gebaseerd op een waar gebeurde; ik kon niet wachten, oh wacht.... dat kon ik wel!
Ik wierp nog kort een blik op de trailer van R U There en had mijn buik meer dan vol na het horen van accentvol Engels en het 'overweldigende originele' idee om een film te baseren op de wonderlijke virtuele wereld van computers en computergames.
Met plaatsvervangende schaamte mikte ik de uitnodiging in mijn virtuele vuilemmer en klikte de link aan waarmee ik kon voorkomen om ooit nog voor zoiets teleurstellends te worden uitgenodigd.
