William de Vries is filmmaker en filmverslaafd. Toen zijn ouders ontdekten dat een film op teevee het enige was wat de drukke kleuter rustig kon krijgen, waren zij het eerste gezin in hun buurt met een videorecorder en leeft hij sindsdien op een vast dieet van minimaal een film per dag. Behalve op zondag; dan kijkt hij er drie of vier.
Tromakapitein Lloyd Kaufmann liet ons in een uitverkochte Filmmuseumzaal zien hoe je iemands ogen tot bloedens toe met een paar wortels kon penetreren, liet daarna nog wat ander 'behind the scenes' materiaal zien en vertelde het een en ander over hoe je Tromavilliaans waardige cinema kon maken, iets wat hij al sinds 1974 doet. Het was een vermakelijke middag, ook dankzij de screenings van en waarvan de tweede geschreven en geregisseerd werd door Kaufmann. Toch was de Masterclass volgens sommigen een beetje teleurstellend en had men meer informatie verwacht, misschien zelfs de bevestiging dat iedereen een film kan maken.
Ieder mens met een beetje inkomen kan tegenwoordig een camcorder aanschaffen en montagesoftware ligt niet langer buiten amateuristisch bereik. Toch is er een bepaalde karaktertrek nodig om het beoogde doel te bereiken. Ik heb het dan niet over de onmisbare creativiteit die, gecombineerd met techniek, een machtig wapen vormt. Techniek is te leren, zeker met al die tutorials op het internet en wat betreft creativiteit; dat heb je of dat heb je niet, maar wat is dan dat ene dat ervoor zorgt dat er een film komt? Er zijn genoeg technische creatieven die nog altijd een keer een film willen maken, maar hoogst waarschijnlijk op hun zeventigste in een doos op zolder dat onder stof bedekte script weer vinden en terugdenken aan die gemiste kans.
Als je met je neus in boeken duikt als o.a. Kaufmann's Make Your Own Damn Movie , Robert Rodriguez' Rebel Without a Crew , Werner Herzog's Herzog on Herzog en Peter Jackson's A Film-Maker's Journey , dan lees je over filmmakers die vanwege de filmbond alleen onder een valse naam aan hun eigen projecten mochten werken, voor financiering hun lichaam aan de wetenschap verhuurden, filmcamera's stalen omdat ze het als hun recht zagen en jarenlang werkten aan een film over mensetende ruimtewezens.
Het is niet makkelijk om een fatsoenlijk ogende film te maken, aangezien het publiek elke dag met kwalitatief hoogwaardige voorbeelden wordt bekogeld, maar het is ook niet de bedoeling dat het makkelijk is, anders zou iedereen het kunnen. Verzin maar eens een origineel verhaal, probeer maar eens acteurs te vinden die geen last hebben van gêne, de perfecte locaties met de gewenste weersomstandigheden en dat is nog maar het topje van de Paramount. Het is nogal een onderneming, er gaat altijd iets fout en stel dat je het ding afkrijgt; wie is er dan gek genoeg om het op een bioscoopscherm te projecteren? Dit soort vooruitzichten doen een weldenkend mens twijfelen voor hij er aan begint, maar de onafhankelijke filmmaker? Nee, die kan zich dat soort gedachten niet permitteren.
De echte onafhankelijke filmmaker laat zich door niks of niemand dwarsbomen, vooral niet door zichzelf en hij zal niet rusten voor het af is, ook al is hij nooit tevreden. Als hij dan na zesendertig jaar uit New York komt naar een met fans gevulde Filmmuseumzaal om daar zijn werk te laten zien, dan geniet hij met volle teugen, want dat is waar hij het voor doet.
