Een Engelstalige verfilming van een werk van Haruki Murakami; Japanse schrijver en woordtovenaar. All God's Children Can Dance is het perfecte voorbeeld van een film die beter alleen een boek had kunnen blijven.
Feit of fictie?
Kengo denkt dat hij de zoon van God is. Hij woont bij zijn moeder en heeft een vriendin die Sandra heet. Oh ja, hij heeft ook een hele grote penis. Dat zijn de feiten. De feiten die je voorgeschoteld krijgt, zijn echter minimaal en het zijn juist de dingen die je zelf ontdekt die deze film vorm geven.
Terwijl er geen dialoog is en de film op punten lijkt stil te staan, geven de beelden en de zwijgzame karakters vaak meer weg dan je in eerste instantie doorhebt. Er zitten ook geen bekende acteurs in de film die de aandacht zouden kunnen afleiden. Voor bijna alle hoofdrollen (Jason Lew als Kengo, Sonja Kinski als zijn vriendin) is het hun eerste rol. Dit is helaas wel te merken aan de acteerprestaties die niet van het hoogste niveau zijn.
Stilte.
Naast het feit dat er weinig dialoog in de film zit, is de soundtrack ook minimaal. Op punten dat er wel muziek in de film aanwezig is, lijkt deze echter niet bedoeld om op te vallen, maar juist ineen te vallen met de achtergrond en de gebeurtenissen in beeld.
Hoewel dit op sommige momenten lijkt te werken, is het ontbreken van muziek op andere momenten irritant opvallend aanwezig. Het lijkt dan alsof je een film aan het kijken bent die nog niet helemaal af is.
Saai
All God's Children Can Dance is een film waar niet veel actie in zit. Het draait om de beelden en het gevoel die deze bij iemand los kunnen maken. De regisseur Robert Logevall slaagt hier helaas niet in.
Het enige resultaat dat dit heeft, is dat de film saai wordt. Wanneer Kengo het grootste gedeelte van de film door de straten van Los Angeles loopt, merk je dat dit op een gegeven moment niet meer interessant is. Waar het goed denkbaar is, dat dit in een boek prima zou werken, heeft het niet hetzelfde effect in een film. In een film kun je immers niet in iemand's hoofd kijken om te zien wat er allemaal in omgaat. Hoewel de regisseur probeert dit wel te bewerkstelligen, faalt hij hierin. Afgezien van een trailer, bevat de dvd geen extra's.
Conclusie
All God's Children Can Dance is de eerste Engelstalige verfilming van een verhaal van de Japanse schrijver Haruki Murakami. Hoewel de regisseur zijn best doet de stilistische sfeer van het verhaal over te brengen, slaagt hij hier slechts gedeeltelijk in. De film blijft redelijk oppervlakkig en naar het verhaal is het vaak gissen. De basis van het verhaal is sterk aanwezig, maar de regisseur weet dit niet goed om te zetten in een interessante film. Hij krijgt hierbij ook geen hulp van de acteurs, die de karakters weinig diepgang meegeven.
Het is daarom ook jammer dat de dvd geen extra's bevat, want alleen de film is niet interessant genoeg voor het schijfje. Het was leuk geweest als je de motivatie van de regisseur had kunnen meekrijgen om een extra dimensie aan de film te geven die nu plat lijkt te blijven. Een gemiste kans, want Murakami is het zeker waard om verfilmd te blijven worden, al wordt het door deze film zeker niet populair om dat in Amerika te blijven doen.
Te koop vanaf 16 juni 2009.
