Een virus waart rond; eenieder die ermee in aanraking kwam, wordt plotseling blind. Als de epidemie zich verspreidt voordat de gemeenschap plannen kan maken, zien we wat de slechtste en beste aspecten van de menselijke natuur zijn.
Blindness is een dramatische thriller die de donkerste menselijke emoties laat zien wanneer een groep blinde mensen, bij elkaar in quarantaine worden gehouden. Één vrouw (Julianne Moore) begeeft zich onder de blinden om voor haar man te kunnen zorgen en is daarmee de enige die ziet wat er om haar heen gebeurt.
Het rampenplan
Met de film Blindness wordt door de filmmakers ingegaan op hoe de autoriteiten reageren bij een crisis zoals bijvoorbeeld die van orkaan Katrina. Welke misdaden zullen mensen begaan als niemand hen kan zien? Hoe snel zal civilisatie afbreken als structuur en autoriteit ontbreekt? En hoe snel zal het instinct om te overleven het winnen van menselijkheid?
Met de film Blindness wordt door de filmmakers ingegaan op hoe de autoriteiten reageren bij een crisis zoals bijvoorbeeld die van orkaan Katrina. Welke misdaden zullen mensen begaan als niemand hen kan zien? Hoe snel zal civilisatie afbreken als structuur en autoriteit ontbreekt? En hoe snel zal het instinct om te overleven het winnen van menselijkheid?
Helaas, regisseur Meirelles en schrijver Don McKellar hebben zo'n haast om deze vragen te onderzoeken dat ze belangrijke details als plot en uitdieping van karakters vergeten zijn. Een gemiste kans wat mij betreft. Blindness is gebaseerd op de gevierde roman van Nobelprijswinnaar José Saramago. Volgens enthousiaste lezers, biedt het boek een rijkelijk genuanceerde beschrijving van de afbraak van beschaving onder ‘De gemeenschap der blinden’. Echter in de film, wordt deze afdaling naar chaos in sneltreinvaart gemonteerd. Het ene moment gedragen de patiënten zich als normale burgers om even later als beesten te leven.
Meirelles bedoelde ongetwijfeld te laten zien dat de afbraak over langere tijd gebeurt, maar faalt hierin doordat de film bij tijden verwarrend is bewerkt. Zo zien de ruimten er het ene moment rommeliger en chaotischer uit dan het volgende. Blindness doet me een beetje denken aan de Duitse film Das Experiment , al is deze laatste een film die wél een diepe indruk achter heeft gelaten. De titel van de film kan op verschillende manieren worden opgevat, wat waarschijnlijk ook de bedoeling is geweest. Aan de ene kant worden de karakters letterlijk blind, aan de andere kant zien we de ‘blindheid’, oftewel; kortzichtigheid van mensen die zich in het nauw gedreven voelen.
De cast
Gelukkig maakt een deel van de cast het een en ander goed. Julianne Moore, die de rol van de doktersvrouw overtuigend speelt, laat in Blindness een zeer pure kant van zichzelf zien. Mark Ruffalo doet zijn best als vertwijfelde arts die alle controle over zijn leven lijkt kwijt te raken. Danny Glover laat zijn glanzende karakter over het scherm glijden in iedere scène waarin we hem zien en zelfs Gael García Bernal is vreemd genoeg charismatisch als de opportunistische (en uiteindelijk boosaardige) barman. Echter geen enkele hoeveelheid acteertalent kan compenseren voor de onderontwikkelde verhaallijn die de karakters dwingt dingen te doen en zeggen die niet overtuigend worden gerechtvaardigd door het verhaal.
Gelukkig maakt een deel van de cast het een en ander goed. Julianne Moore, die de rol van de doktersvrouw overtuigend speelt, laat in Blindness een zeer pure kant van zichzelf zien. Mark Ruffalo doet zijn best als vertwijfelde arts die alle controle over zijn leven lijkt kwijt te raken. Danny Glover laat zijn glanzende karakter over het scherm glijden in iedere scène waarin we hem zien en zelfs Gael García Bernal is vreemd genoeg charismatisch als de opportunistische (en uiteindelijk boosaardige) barman. Echter geen enkele hoeveelheid acteertalent kan compenseren voor de onderontwikkelde verhaallijn die de karakters dwingt dingen te doen en zeggen die niet overtuigend worden gerechtvaardigd door het verhaal.
Visueel is Blindness een succes. Meirelles blijft imponeren met zijn bekwaamheid om een sterk beeld vast te leggen. De veelvuldig onverzadigde beelden maken, samen met de steriele gevangenisachtige ruimten, een krachtig visioen van een gemeenschap op het randje van beschaving. De minimalistische soundtrack, in zijn geheel door Uatki, helpt een tijdje de illusie in stand te houden, maar is uiteindelijk niet in staat de vele minpunten van de film uit te effenen.
Op de cast is weinig aan te merken, al hadden de meer ervaren acteurs hun visie misschien kunnen overbrengen bij het maken van de film . De boodschap wordt in ieder geval overgebracht, zij het vaag en bij tijden veel te gehaast. De makers zijn in zekere zin geslaagd de donkere eigenschappen van het boek over te brengen naar de film, maar doen dit zonder al te veel diepgang. Af en toe zien we geniale beelden maar uiteindelijk is het niet mogelijk te voldoen aan de verwachtingen.
