“You are part of a league of morons,” schreeuwt John Malkovich in de rol van Osbourne Cox. Hoewel hij er zelf ook onderdeel van uit maakt, is het de hilarische waarheid.
Vijf idioten
Harry Pfarrer (George Clooney) is een idiote, paranoïde, bebaarde man die in zijn kelder een geheimzinnig apparaat aan het maken is en na zijn vele seksuele uitstapjes compulsief moet gaan hardlopen. Osbourne Cox wordt om zijn drankprobleem ontslagen bij de CIA. Hij verwerkt dit op zijn eigen manier door te beginnen aan zijn memoires, een idioot idee waar niemand op zit te wachten. Zijn vrouw Katie (Tilda Swinton) is een kille, Britse bitch die na lang vreemdgaan met Harry besluit bij Osbourne weg te gaan. Voordat ze dit doet zet ze al zijn persoonlijke data op een cd-rom - van zijn memoires tot zijn financiële situatie. Op idiote wijze komt dit niet bij haar advocaat, maar bij Chad terecht.
Chad Feldheimer (Brad Pitt) en Linda Litzke (Frances McDormand) werken beide in de sportschool ‘Hardbodies’. Linda voelt zich doodongelukkig in haar lichaam en wil plastische chirurgie ondergaan. Zij en Chad denken met de cd-rom waardevolle vertrouwelijke informatie in handen te hebben en willen Osbourne ermee chanteren. Waarom Chad precies meedoet is niet duidelijk, waarschijnlijk omdat hij de grootste idioot is van het stel.
Zo onlogisch
Het klinkt als een complex verhaal, maar ergens halverwege Burn After Reading vraag je je af waar je in vredesnaam naar aan het kijken bent. Eigenlijk maak je in het eerste deel alleen kennis met vijf complete idioten, die allemaal hun eigen idiote dingen doen. Daarna ontvouwt het plot zich en wordt het wachten beloond. De voorgaande synopsis doet de film ook eigenlijk te weinig eer aan, maar het is dan ook allemaal zo onlogisch.
Absurditeit
De film is geschreven, geregisseerd en geproduceerd door de gebroeders Coen, die niet vies zijn van onlogische, ingewikkelde, grappige of onzinverhalen. Het script van Burn After Reading is vlak voor en tijdens dat van No Country for Old Men geschreven. De kwaliteit uit zich meer in de absurditeit en dialoog, dan in het verhaal of geloofwaardigheid. De karakters zijn geïnspireerd door de acteurs zelf. Hierdoor sluiten de personages naadloos aan bij de acteurs. Dit betekent overigens niet dat je deze zou verwachten, want zulke gerenommeerde acteurs als zulke idioten…
Het mag duidelijk zijn dat alle acteurs in Burn After Reading kunnen acteren. De broertjes Coen hebben hier natuurlijk ook een dikke vinger in de pap gehad. Hoe vreemdzinnig de personages ook zijn, Clooney, Pitt, McDormand en de rest zetten ze toch geloofwaardig neer.
Osbourne Cox
Malkovich verdient het om apart van de rest van de cast genoemd te worden. Dit is de eerste keer dat hij samenwerkt met de Coens. En hoe! Osbourne Cox is een van de meest memorabele personages uit het filmjaar van 2008. Het verval van dit personage uit zich op zoveel fronten en elk front is vrijwel perfect uitgewerkt. Beginnend als onderkoelde CIA-agent in een driedelig kostuum – met briljant vlinderdasje – en eindigend als moordlustige maniak in boxershorts en een badjas.
Na verschillende fantastische scènes (schreeuwend door een telefoon, zingend terwijl hij aerobics doet, stomdronken in een stoel, etc.) is de laatste scène met Osbourne alleen al de moeite waard om heel Burn After Reading te kijken. Het citaat aan het begin van deze recensie komt daar uit.
Onzin tot kunst
De Coens hebben van de lege huls dat deze film is - want het verhaal heeft echt niet zoveel om het lijf - toch een hele goede en vermakelijke komedie weten te maken. Het benadrukt de veelzijdigheid van de broers. Waar No Country for Old Men een serieus spektakel was, verheffen ze in Burn After Reading onzin bijna tot kunst.
Deze release van telt drie extra’s met een opgetelde lengte van een kleine twintig minuten. De ‘making of’ en ‘welcome back George’ zijn eigenlijk niet eens de moeite waard om te kijken. Meer dan wat beelden van achter de schermen en interviewtjes zijn het niet. Alleen de derde extra toevoeging is nog wel aardig. Naast de acteurs en de Coens komt hier ook de ‘costume designer’ aan het woord, die als enige iets toe lijkt te voegen aan wat je al wist. Dit is de zoveelste keer dat in deze recensie het woord ‘idioot’, of een variatie daarop gebruikt wordt, om aan te geven wat voor film is. Door het talent van alle acteurs en de Coens wordt dit zo uitgewerkt dat dit geen negatief, maar een positief punt is. De conclusie die getrokken kan worden is dat onzin bijna tot een kunst verheven kan worden. Te koop vanaf 2 april 2009.
