De Eenzaamheid Van De Priemgetallen - dvd recensie

Mattia en Alice hebben op jonge leeftijd iets verschrikkelijks meegemaakt. Hierin vinden zij elkaar, maar dit maakt de problemen en eenzaamheid niet minder.

Alle intelligentie die Mattia kreeg bij zijn geboorte, is ten koste gegaan van de slimheid van zijn tweelingzusje Michela. Hij is hoogbegaafd en mag zijn moeilijke, zwakbegaafde zusje niet uit het oog verliezen. Door zijn ouders is hij aangewezen als haar persoonlijke begeleider. Alice wordt door haar vader van jongs af aan de berg op gesleurd om zo een goede skiër te worden. Hoe hoger de berg, hoe beter. Weer of geen weer, zin of geen zin, Alice moet de lange latten op.

Zowel Mattia als Alice lopen hierdoor een trauma op dat hen hun hele leven blijft achtervolgen. Op de middelbare school lopen de twee elkaar tegen het lijf en vinden elkaar in hun eenzaamheid. De twee zwarte schapen bouwen een bijzondere band op. Ze kunnen zo samen het leven min of meer aan, totdat Mattia naar een andere stad verhuist.

Fragmentarisch
Dit lijkt een duidelijk, rechtlijnig verhaal. Het resultaat is dat echter niet. De Eenzaamheid Van De Priemgetallen ( La Solitudine Dei Numeri Primi ) is een verfilming van het gelijknamige boek, dat met een dikke driehonderd pagina’s lastig tot een twee uur durende film om te vormen lijkt. Terwijl in het boek alle gebeurtenissen chronologisch achter elkaar worden beschreven, heeft regisseur en scriptschrijver Saverio Costanzo deze in de film opgeknipt en in – zo lijkt bij vlagen – willekeurige volgorde achter elkaar gezet. Kijk je het ene moment nog naar een paniekerige Alice die in een sneeuwstorm de berg probeert af te skieën, vervolgens wordt deze scène abrupt onderbroken door een romantisch moment tussen hetzelfde meisje en Mattia… tien jaar later. Soms zijn de scènes zo kort en de tijdsprongen zo groot, dat het verhaal te fragmentarisch wordt. Zeker als de kijker in het begin de personages nog niet zo goed kent en herkent, is dat verwarrend en moeilijk te volgen.

Verschillende gezichten
Herkennen van verhaallijnen en personages is sowieso lastig. Niet alleen door de tijdsprongen, maar ook doordat de acteurs op de verschillende momenten in het verhaal er compleet anders uitzien. Het jonge jochie dat Mattia speelt, de tiener-Mattia en de volwassen Mattia lijken ver weg nog op elkaar, maar Alice ziet er elke paar jaar compleet anders uit. Onherkenbaar door de vertolking door totaal verschillende actrices.

Generaties
Hoewel elke generatie van de hoofdrolspelers er compleet anders uit ziet, weten zij stuk voor stuk wel het vervreemde duo neer te zetten. Luca Marinelli ís gewoon die masochistische jongen met een dramatische geschiedenis en Alba Rohrwacher zal niet snel in een andere rol te zien zijn, zonder dat je aan de breekbare Alice denkt. Vooral deze ‘volwassen verhaallijn’ weet te overtuigen. Met hulp van regisseur Costanzo hult de cast het verhaal in een eigenaardige en beklemmende mist met een continue spanning. Wat is er nu precies gebeurd? Waar kom ik in de volgende scènewisseling terecht? Hoe vergaat het de twee nu? Je wilt het als kijker weten, omdat het alle kanten op kan gaan. Zelfs binnen dezelfde dialoog zou het verhaal een compleet andere kant op kunnen schieten.

Dik aangezet is niet verkeerd
Elke minuut klinkt anders en ziet er ook weer anders uit. Stilistisch is er weinig op de film aan te merken. Degelijke, onopvallende shots worden plots afgewisseld met plaatjes van zo'n schoonheid dat het bijna kunststukjes zijn. Op de achtergrond zwelt de muziek dan aan, want Costanzo zet emoties dik aan. Van beukende dance op een feestje via klein klassiek op moeilijke momenten tot eighties-pop waar nodig. Soms is het wat in your face , soms mooi subtiel. En dat de traumatische gebeurtenis van Alice na deze enorme opbouw dan niet zo schokkend blijkt, neem je voor lief.

Extra’s
Een interview, een filmpje achter de schermen, één deleted scène, trailers en twee verlengde stukken uit de film; de extra’s op de dvd lijken op het eerste gezicht heel wat, maar eenmaal bekeken, zijn ze een stuk minder interessant. De half uur durende 'behind the scenes' is als enige wel aardig, omdat het enig inzicht in de gemaakte keuzes en iets meer achtergrond van de acteurs geeft.

Conclusie
De Eenzaamheid Van De Priemgetallen is goed, maar zeker geen meesterwerk. Het is een fragmentarische, verwarrende, maar ook beklemmende en bij vlagen briljante film. Hoewel de kijker geheid af en toe de draad kwijt raakt, blijft de film intrigeren door de sfeer, het acteerwerk, de muziek en de prachtige plaatjes.