“Is een dictatuur in Duitsland opnieuw mogelijk?” vraagt leraar Rainer Wenger aan zijn klas. De leerlingen zijn het unaniem eens dat Duitsland geleerd heeft van het verleden. Het volk is nu alert en een persoon als Hitler zou vandaag de dag niet meer aan de macht komen. Wenger bewijst de leerlingen ongelijk in een gevaarlijk experiment.
Tijdens een studieweek wil Wenger zijn studenten zelf laten beleven hoe een dictatuur tot stand komt. Het begint onschuldig met begrippen als groepsdruk en discipline en door de speelse wijze waarop Wenger het onderwerp behandelt, hangen de studenten aan zijn lippen. Het experiment groeit echter uit tot een serieuze beweging genaamd Die Welle , met een eigen logo en begroeting. Al snel sluiten ook andere studenten zich aan bij de groep en andersdenkenden worden uitgesloten. Is het experiment nog wel te stoppen of geniet Wenger teveel van de verafgoding van zijn studenten?
Waar gebeurde feiten
Regisseur Dennis Gansel baseerde zijn film op het The Third Wave experiment dat de Amerikaanse leraar Ron Jones zou hebben uitgevoerd op zijn studenten. Er zijn echter weinig externe bronnen die het verhaal kunnen bevestigen. Het verhaal van Jones leidde tot een tv special The Wave in 1981, een boek, meerdere theaterbewerkingen en musicals.
Macht door discipline
De boodschap van de film wordt versterkt doordat het verhaal zich in Duitsland afspeelt. Een dictatuur is blijkbaar overal mogelijk, zelfs met de geschiedenis die dit land heeft. Ook de kijker wordt in het begin meegevoerd in het experiment van de charismatische Wenger, uitstekend vertolkt door Jürgen Vogel. “Het is toch mooi dat studenten positiever zijn en het opnemen voor elkaar?” denk je nog eerst, maar al snel wordt duidelijk dat het volslagen uit de hand loopt en dat Wenger teveel macht krijgt over zijn leerlingen.
Gansel weet het verhaal geloofwaardig te verkopen en toont hoe ongelooflijk beïnvloedbaar mensen, en vooral jongeren, zijn. Hij kiest ervoor om de nadruk te leggen op de gevolgen van het experiment en de karakters niet teveel uit te diepen. Zo maken we kennis met Tim (Frederick Lau), een onstabiel figuur en het lachertje van de klas, die in Wenger zijn grote voorbeeld ziet. In slechts één korte scène zien we zijn thuissituatie, waaruit we zijn achtergrond moeten begrijpen. Deze aanpak zorgt er dan wel voor dat de film meer gericht is op het handelen van de personages en daardoor toegankelijker is voor een breder publiek. Ook dankzij de snelle montage en hippe muziek weet Gansel de aandacht vast te houden. Het is jammer dat de eindscène vanaf de eerste minuten al te voorspellen is, maar desondanks weet de film grote indruk te maken en zelfs een boodschap mee te geven. Er is alleen een trailer op de dvd te vinden.
Conclusie
Regisseur Gansel houdt de vaart goed in zijn film en staat niet te lang stil bij de achtergrond van de karakters. Hierdoor zal de gemiddelde arthouse liefhebber enige diepgang missen, maar de film wordt daardoor wel toegankelijk voor kijkers met minder geduld. Een interessante film over een net zo interessant experiment.
Te koop vanaf 16 april 2009.
