End Of The Line - dvd recensie

Als de metro met de noodrem wordt stilgezet, beginnen geloofsextremisten vanuit hun overtuiging de passagiers een voor een te vermoorden.

Anti-abortus christenen
Ooit zag ik een documentaire over een groepering in Amerika die abortusartsen vermoordde. De preken tijdens de dienst hadden meer weg van een briefing in het Amerikaanse leger waar de soldaten op het punt stonden de strijd in geworpen te worden dan dat het een inspirerende tekst over het geloof was. Maar wat me vooral is bijgebleven, is hun overtuiging dat het doden van abortusartsen een goede daad was. Ze zijn zo vriendelijk en zo aardig, maar tegelijkertijd zo wreed en respectloos dat dit contrast me kippenvel bezorgde. Het vermoorden van abortusartsen is voor hen bijna hetzelfde als elke werkdag vroeg opstaan om naar je werk te gaan, wat ze nog angstaanjagender maakt dan een gewetenloze psychopaat.

Nu gaat End Of The Line niet over deze moorden, maar wel over Christenen die uit volle overtuiging mensen om het leven brengen. De Canadese horrorregisseur Maurice Devereaux wilde deze overtuiging gebruiken om zijn film naar een hoger macaber niveau dan normaal te tillen. Geen monsters die een bedreiging zijn voor de personages, maar de medemens zelf.

Apocalypse
Karen (Ilona Elkin) is een jonge zuster van een psychiatrische kliniek. Ontdaan door de dood van één van haar haar patiënten, moet ze die avond na haar dienst de laatste metro naar huis nemen. Lege stations, donkere gangen; de metro krijgt op zo'n laat tijdstip altijd iets onbehaaglijks. Verontrustende tekeningen van demonen die haar patiënt voor haar achterliet maakt die duisternis alleen maar enger. En als tijdens de rit plots iemand aan de noodrem trekt, is ze blij dat medepassagier Mike (Nicolas Wright) haar gezelschap houdt. Maar dan beginnen extremistische Christenen plots iedere passagier een voor een te vermoorden. De Dag Des Oordeels zou aangebroken zijn. Zij behoren tot Gods leger en zijn in de volle overtuiging dat eenieder gered moet worden voordat de demonen vanuit de hel naar de aarde komen.

Tekens
Al vanaf de titels aan het begin bekroop mij een ongemakkelijk gevoel. Helaas niet vanwege een gitzwarte, maar eerder vanwege een amateuristische sfeer, begeleid door houterige muziek verschijnen de titels nogal rap en zonder gevoel voor timing in beeld. Dit is vanzelfsprekend niet een aspect dat we mogen meenemen in ons uiteindelijke oordeel over de film, maar het blijkt later dat het voorgevoel dat door de opening werd gecreëerd, bevestigd wordt: End Of The Line is een magere, amateuristisch aandoende film.

De eerste woorden die de film rijk is, worden namelijk op belabberd niveau uit het hoofd opgedreund. Toch heeft deze film naast talloze lovende kritieken ook enkele prijzen gewonnen dus wellicht zijn de andere acteurs wat beter of komt iedereen wat beter op gang naarmate de film vordert. Maar nee, over de gehele linie is End Of The Line een film waarbij je jezelf bij elke zin moet inprenten dat de uitgesproken tekst gemeend is. Wat uiteindelijk nooit lukt enwaardoor je de rit met kromme tenen moet uitzitten.

Schrikken
Toch is er enig vakmanschap te ontwaren bij Maurice Devereaux. Want hoe houterig de acteurs hun werk ook doen, mijn achterwerk verloor even het contact met de bank toen Devereaux een schrikmoment inlastte. Deze momenten worden veelvuldig gebruikt binnen het horrorgenre en zijn dus verre van origineel, maar deze regisseur weet ondanks dat de sfeer op het betreffende moment al erg unheimisch is en een schrikmoment te verwachten valt, toch ineens heel onverwacht hard uit te halen.

Als de film genoeg griezelige momenten zou bevatten, dan valt het lage acteerniveau wel te vergeven. Toch ontspoort End Of The Line als de extremistische Christenen hun werk beginnen te voltooien. Neem als voorbeeld weer die anti-abortus christenen die ondanks hun goedaardige overkomen uiteindelijk ook koelbloedige moordenaars kunnen zijn. Dat contrast is in deze film nergens te vinden. Devereaux' Christenen zetten een veel te overdreven brede grijns op en hun vocabulaire reikt niet verder dan het woord "redding". Zo lijken ze eerder grappige persiflages, weggelopen uit een foute komedie. De sfeer wordt zodoende ontdaan van haar kracht en de claustrofobie in de donkere tunnels van het metrostelsel smelt als sneeuw voor de zon.

Extra's
Naast de Making Of vallen vooral de trailer en de interviews van de extra's op. Helaas op negatieve wijze, want de trailer misleidt de kijker volkomen door via montage te liegen dat dit om een monsterfilm gaat. De personages lijken namelijk te schrikken van rondkruipende demonen, terwijl het in de film eigenlijk de geloofsextremisten die schrik aanjagen, zijn.

De interviews zijn behoorlijk vervelend, omdat elk interview met de regisseur over hetzelfde gaat; "shark infested" Hollywood. Hij haat de distributie daar, omdat het meer om geld en onderhandelen gaat, dan om creativiteit en de film zelf. Hij mag zijn mening hebben, maar in drie interviews steeds weer hetzelfde herhalen is ronduit irritant.

Conclusie
Veel lovende kritieken, prijzen en ook een plaats op het prestigieuze Toronto Filmfestival. Het leek er op dat End Of The Line een onderhoudende huiveringwekkende horror zou zijn. Maar uiteindelijk kan Maurice Devereaux alleen bewijzen dat smaken inderdaad erg verschillen. Ondanks alle lof voor zijn film, zitten er echt teveel fouten en uitglijders in. Slecht acteerwerk, belachelijke vertolkingen van de geloofsextremisten en een scenario met belabberde dialogen en bordkartonnen karakters. We zien echter wel een talent om de kijker te laten schrikken, maar als je voor de rest op alle fronten te kort komt, heb je lang niet genoeg in je mars om een avondvullende griezelfilm te maken.