Feed - dvd recensie (heruitgave)

De gedreven internetdetective Philip komt terecht in de wereld van vetfetisjisten en hun buitensporig dikke slachtoffers. Philip gaat op jacht naar de feeders en ontdekt iets dat veel gruwelijker is dan het vetmesten van gewillige vrouwen.

Feed is in elk opzicht een film om niet snel te vergeten. De monsterlijk dikke vrouwen, het slechte acteerwerk, de vieze beelden, de zieke maar originele verhaallijn… Een film waar je wel aan moet blijven terugdenken, want denk maar niet dat die beelden gauw van je netvlies zullen verdwijnen. Voer voor de horrorliefhebber. En een traumatische ervaring rijker voor de gevoeligere kijker.

Feed is een complex verhaal van regisseur Brett Leonard. Een overspannen Australische computerdetective, Philip (Alex O’Loughlin) komt in de virtuele wereld van vetfetisjisme terecht. Die wereld blijkt bizar; extreem dikke vrouwen liggen naakt op een bed, en worden vetgemest door hun ‘feeder’; mannen met een fetisj voor vet. De vrouwen, gainers, worden dag en nacht gefilmd in hun benarde positie, op de ongure website feedersx.com geshowd.

Ze voelen zich geen slachtoffer, maar houden van hun feeder, en voelen zich gewaardeerd en geliefd. Michael Carter (Patrick Thompson) is één van de fetisjisten. Zijn lievelingsslachtoffer weegt al 300 kilo, maar Michael blijft haar ‘feeden’, met trechters, sondes en kilo’s cheeseburgers. Het zijn heerlijke beelden.

Philip ontdekt dat feeder Michael zijn slachtoffers, of vriendinnen, vetmest met de dood tot gevolg. De depressieve Philip is geschokt en woedend, en is vastberaden Michael op te sporen. Hij krijgt geen toestemming van zijn baas, die het hele feeden en gainen geen misdaad vindt, en dus gaat de Australiër alleen op pad naar het hol van de leeuw, Ohio.
Philip is nog wat labiel van zijn vorige klus; de Duitser oppakken wiens penis werd gebakken en opgegeten, en hij trekt zich deze feederzaak bijzonder aan. Na wat hacken op de feeder website en speurneuzen in Michael's geboorteplaats vindt hij hem, en komt hij erachter dat het feeden nog maar het topje van de ijsberg is.

Het is moeilijk te besluiten voor wie je bent in deze film. Philip, de overspannen detective is wel heel erg resoluut om de feeder te pakken te krijgen. We zien hem grenzen overschrijden, z’n vriendin aftuigen en je vraagt je af waarom hij zo bezig is met deze zaak. Feeder Michael wordt duidelijk geplaagd door zijn traumatische jeugd. Bovendien, iemand vetmesten is natuurlijk geen misdaad. Ook zijn slachtoffers stemmen er mee in om daar hulpeloos te liggen en dikker en dikker te worden. Pas aan het eind wordt duidelijk hoe gruwelijk Michael's daden zijn. Het is een idioot complex verhaal, niet reëel, weerzinwekkend, onsmakelijk en daardoor toch lichtelijk intrigerend.

Er zijn zoveel smerige momenten in de film waar je je tijdens het kijken doorheen moet slaan. De acteurs in de film zijn over het algemeen slecht. En dat in combinatie met het viezige verhaal is de hele film afkijken nogal een opgave. De regisseur wil niet alleen shockeren, maar ook een boodschap meegeven. Die van onze menselijke drang om aan het slanke schoonheidsideaal te voldoen. De beelden van kotsende, met trechters gevoede 300 kilo wegende vrouwen helpen niet echt om dat ideaal aan de kant te zetten. Het pleit voor regisseur Brett Leonard dat hij de karakters in de film een diepere laag wil geven. Daarmee is Feed geen makkelijk wegkijkende thriller geworden.

Michael's motieven worden uitgelegd aan de hand van flashbacks van zijn jeugd met een dikke moeder. En Philips vastberadenheid om de zaak op te lossen komt natuurlijk voort uit zijn ervaring met de Duitse kannibaal. Goed geprobeerd, maar toch wat makkelijk. Als je de hele film uit weet te zitten, word je toch nog beloond. Het einde is sensationeel. Feed is geen film om voor het eten te bekijken. Ook niet na het eten. Eigenlijk is Feed een film om helemaal niet te bekijken, behalve als je nieuwsgierigheid naar de monsterlijke dikke gainers is gewekt.

Deze heruitgave bevat behalve een trailer geen extra's.