La Antena - dvd recensie

“Er was eens een stad zonder stem. Iemand had de stemmen van al haar inwoners gestolen. Vele jaren verstreken en niemand leek bezorgd te zijn om… De stilte.”

Jawel, ongegeneerd begint regisseur en schrijver Esteban Sapir ( Picado Fino ) zijn filmkunstwerk als een klassiek sprookje, maar buiten deze openingszin is het alles behalve standaard. Doe moderne cinema in een blender met stomme film, gooi daar filosofisch existentialisme, meer én minder subtiele symboliek en wat film noir bij, top dat af met wat pretentieuze surrealistische kunst en je krijgt een verrassend originele cocktail: La Antena .

Snode plannen
Er was eens een stad waar het altijd sneeuwde, waar de stemmen van alle bewoners waren gestolen, maar één iemand heeft nog een stem: La Voz. In het land der blinden is eenoog koning, dus La Voz (Florencia Raggi) heeft ongekende krachten. Señor TV (Alejandro Urdapilleta) is eigenaar van het enige televisiekanaal van de stad en heeft snode plannen om via zijn massamedium de bewoners voor eeuwig te onderdrukken. Daarvoor heeft hij wel de kracht van La Voz nodig. Ondertussen verliest De Uitvinder (Rafael Ferro) zijn baan bij het televisiekanaal. Op het eerste gezicht lijkt hij weinig met de plannen van Señor TV te maken te hebben, maar zijn dochtertje Ana brengt daar verandering in.

Eigenlijk wil ik het daarbij laten. Hoewel ik op het verhaal van La Antena weinig heb aan te merken, is het feitelijk ondergeschikt aan de vorm. La Antena is absoluut geen film voor het grote publiek, maar meer een kunstwerk voor wie ervoor open staat.

Bewegend storyboard
Het kunstwerk bestaat uit meerdere lagen. De eerste, meest opvallende, is de visuele. Sapir lijkt vanaf moment één exact te hebben geweten wat hij wilde zien, hoe hij dat wilde zien en hij had als regisseur alle vrijheid om het zo uit te voeren. Hij maakte een zwart/wit sneeuwuniversum, waarin elk shot een kunstwerk is. Een bewegend storyboard, kun je zeggen.
Tekenend is de manier waarop Sapir zijn personages laat communiceren. Ze hebben dan wel geen stem, maar wel woorden die verschijnen als ze met elkaar praten. Sapir speelt hiermee. Het resultaat is op zijn minst creatief te noemen.

Peter en de wolf
De tweede opvallende laag doet een beetje denken aan Peter en de wolf , de muziek dus. Het is briljant in zijn eenvoud. Vrijwel alle personages hebben hun eigen geluiden en muziek. Violen, trommels, fluiten, trompetten… Eigenlijk vult een compleet orkest het gat van het gebrek aan stemmen op.

Diepere gedachte
Buiten deze twee lagen aan de oppervlakte zit er, zoals het hoort in moderne kunst, een veel diepere laag achter. Een diepere gedachte die Sapir met symboliek en metaforen laat zien. Hij verweeft het met de stijl, maar is híerin juist niet consequent. Hoewel in La Antena de ene na de andere subtiele metafoor rustig langs komt zweven, krijg je af en toe zó’n onsubtiel en idioot symbool op je afgeslingerd dat het bij vlagen te pretentieus wordt. Deze lopen uiteen van filosofisch tot de macht van de massamedia. Gelukkig blijf je door de stijl, de vorm en het verhaal hangen.

Die stijl is goed. Het is prachtig, maar het blijft een trucje. In deze context kan alleen misschien beter gesproken worden over een ‘kunstje’. Het spelen met het beeld en de woorden is ontzettend creatief, maar dat is niet genoeg om anderhalf uur boeiend te blijven. balanceert op het randje; de regie is fantastisch, maar op den duur weet je het wel… Het is dan wel mooi geweest, het is dan wel genoeg.

Conclusie
Houd Esteban Sapir in de gaten, dat is eigenlijk wat ik kan concluderen. Met La Antena heeft hij laten zien dat hij prachtige, creatieve films kan maken. Mét inhoud, mét stijl en vooral mét een onvoorstelbare hoeveelheid originaliteit. La Antena is een kunstwerk geworden en zoals vaak bij kunst; niet voor iedereen.

Extra’s
De dvd heeft geen extra's.