De kunst van een ingehouden verhaalvertelling.
Kinderen zijn zo onschuldig, zo goedgelovig en dus zo breekbaar. Als je vol geuren en kleuren vertelt dat je, als je kind ligt te slapen, je vleugels uitslaat om te vliegen naar de andere kant van de wereld, kijkt het kind je vol goedgelovige ogen aan en vraagt of het de volgende keer niet mee zou kunnen. Des te ontroerender is het wanneer de roodharige circusvrouw Patty in plaats van haar weggelopen hond het kleine meisje Asia vindt dat helemaal alleen op een schommel zit. Op dat moment gelooft ze nog in haar moeder, die zo wel zal komen. Zo is het toch twee jaar lang elke dag gegaan? De zoektocht die Patty en Asia ondernemen, levert echter niets op. En eenmaal thuis, wanneer Patty besloten heeft zich over het meisje te ontfermen, valt er een brief uit het kleine roze jasje waarin staat dat de moeder haar kleine dochter over een tijdje wel zal komen ophalen.
Eenvoud
In principe registreert de camera slechts wat zich ervoor afspeelt, zoals hoe de bewoners van het woonwagenkamp zich steeds meer hechten aan het kleine meisje Asia. Het gevoel kan dan ontstaan dat de filmmakers het zich nogal makkelijk hebben gemaakt. De kracht moet je echter niet zoeken in poëtische camerastandpunten, intelligent verwerkte personages of een sterke verhaallijn. De kracht van La Pivellina zit hem in de eenvoud en het gebruik van subtiliteit. Soms is het simpelweg de kunst om je bij de verhaalvertelling juist in te houden, wat hier precies door regisseurs Rainer Frimmel en Tizza Covi wordt tentoongesteld.
In principe registreert de camera slechts wat zich ervoor afspeelt, zoals hoe de bewoners van het woonwagenkamp zich steeds meer hechten aan het kleine meisje Asia. Het gevoel kan dan ontstaan dat de filmmakers het zich nogal makkelijk hebben gemaakt. De kracht moet je echter niet zoeken in poëtische camerastandpunten, intelligent verwerkte personages of een sterke verhaallijn. De kracht van La Pivellina zit hem in de eenvoud en het gebruik van subtiliteit. Soms is het simpelweg de kunst om je bij de verhaalvertelling juist in te houden, wat hier precies door regisseurs Rainer Frimmel en Tizza Covi wordt tentoongesteld.
Dat komt voornamelijk naar voren in de talloze tedere momenten die de film bezit. Deze scènes zijn heel simpel opgebouwd en laten gewoon zien hoe voornamelijk Patty en haar buurjongen Tairo kleine Asia proberen te vermaken, zoals in plassen stampen, naar de pizzeria of een liedje zingen voor het slapengaan. Meer is er niet voor nodig om te laten zien hoeveel ze van Asia gaan houden. Nog duidelijker wordt dit door subtiele toevoegingen aan die scènes, zoals de te grote laarzen die Asia krijgt wanneer ze met Tairo in de plassen stampt.
Niet te verkroppen
Wat de liefde voor Asia echter nog veel meer onderstreept, vloeit voort uit wat er aan het begin van de film is gebeurd. Walter, de man van Patty, is namelijk wat nuchterder over de situatie en maakt zich zorgen om het extra mondje wat gevoed moet worden. Ook is het illegaal om zo'n kind zomaar te houden en vind hij dat Patty naar de politie had moeten gaan. Dit besef vormt de trieste onderlaag van het geluk dat zich tentoonspreid tijdens al die tedere momenten. Als de moeder niet langskomt, zal op den duur de politie wellicht het kind wegnemen. Ook dit gevoel wordt met dezelfde subtiliteit die de film rijk is, versterkt door met name de gesprekken van Patty met Walter en een routinecontrole op het woonwagenkamp door de politie.
Wat de liefde voor Asia echter nog veel meer onderstreept, vloeit voort uit wat er aan het begin van de film is gebeurd. Walter, de man van Patty, is namelijk wat nuchterder over de situatie en maakt zich zorgen om het extra mondje wat gevoed moet worden. Ook is het illegaal om zo'n kind zomaar te houden en vind hij dat Patty naar de politie had moeten gaan. Dit besef vormt de trieste onderlaag van het geluk dat zich tentoonspreid tijdens al die tedere momenten. Als de moeder niet langskomt, zal op den duur de politie wellicht het kind wegnemen. Ook dit gevoel wordt met dezelfde subtiliteit die de film rijk is, versterkt door met name de gesprekken van Patty met Walter en een routinecontrole op het woonwagenkamp door de politie.
Bij elkaar opgeteld geeft deze film je een oprecht liefdevol gevoel. Een blijdschap dat Asia zo goed terecht is gekomen en de liefde krijgt die ze verdient. Tegelijkertijd is het ook niet te verkroppen dat de moeder, dan wel de politie, het kind uiteindelijk weer uit een liefdevol nest losrukt. Natuurlijk zou ze in eerste instantie met haar moeder moeten verenigen, maar daarmee komen we terug op de onschuldigheid van kinderen en de goedgelovigheid die ook Asia laat zien. Zo snel als ze zich aanpast aan haar nieuwe omgeving, zo snel vergeet ze haar moeder en zegt ze uiteindelijk bij Patty en Tairo te willen blijven. En wie zijn wij om dat tegen te spreken? De film La Pivellina legt dus realistisch bloot hoe zielig het is voor zo'n klein kind om geen vaste liefdevolle grond onder de voeten te hebben.
Extra's
Op deze dvd bevinden zich geen extra's.
Op deze dvd bevinden zich geen extra's.
Hoe mooi eenvoud kan zijn, laat met veel emotie zien. Het spelen met Asia door Patty en de buurjongen Tairo zijn vertederend, juist doordat ze zo simpel zijn opgezet. Met subtiele toevoegingen aan die scènes weten Tizza Covi en Rainer Frimmel het gevoel erbij te versterken. De realiteit wordt echter niet vergeten en de dreiging dat het meisje, hoeveel liefde ze ook krijgt, wordt losgerukt van haar nieuwe thuis blijft als een koude wind door de hele film voelbaar. Ook hier wordt met subtiliteit het gevoel versterkt. De film wordt hierdoor een realistische inkijk hoe wreed het is als een klein kind geen vaste en liefdevolle grond onder de voeten heeft. laat derhalve geen kijker onberoerd achter. Te koop vanaf 22 augustus 2011.
