La Zona - dvd recensie

In La Zona gaan de bewoners van een rijke, zwaar beveiligde buitenwijk op jacht naar de drie jongens die in hun wijk hebben ingebroken. Ze zijn razend en in hun woede gaan ze veel te ver in hun wraak. Een grimmig, zwart verhaal van de Uruguaanse filmmaker Rodriga Plá.

Het recht in eigen handen
La Zona is een wijk voor de rijken Met hoge muren, camera’s en prikkeldraad schermen de bewoners zichzelf af tegen het kwaad van de buitenwereld. De bewoners leiden er een beschermd en luxueus leven te midden van de schrijnende armoede in hun stad. De jonge Alejandro (Daniel Tovar) woont met zijn ouders in La Zona. Als op een regenachtige nacht een aantal straatjongens de kans krijgen om La Zona binnen te komen grijpen zij die. De inbraak mislukt en er vallen slachtoffers.

Eén van de daders, de jonge Miguel, verstopt zich in de kelder van Alejandro’s ouders. De bewoners van La Zona kunnen maar niet geloven dat dit ze is overkomen. Ze zijn woedend en willen wraak. Hun verontwaardiging over de inbraak is begrijpelijk, maar toch ergerlijk. De film roept een sterke weerstand op tegen deze manier van leven. Binnen de muren de rijken, met alle kansen van de wereld, die ineens tot alles in staat blijken als er iemand in hun wereld durft te komen.

Ze besluiten zelf het recht te laten spreken en de corrupte politie niet in te schakelen. De jacht naar de verstopte inbreker begint. Alejandro ontdekt de ontbrekende jongen in de kelder maar zwijgt erover. Hij beschermt hem, brengt hem eten, en is niet zeker aan wiens kant hij moet staan. De inbrekers zijn van zijn leeftijd, en het enige verschil is dat zij niet het geluk hadden in La Zona op te groeien. Alejandro beseft het toeval van zijn voorkeurspositie in de maatschappij en bedenkt een plan om Miguel te redden uit de wraakzuchtige klauwen van de La Zona bewoners.

Woede en wraak
La Zona heeft veel potentie om een clichématig drama te worden over de slechte rijken en de benadeelde zielige armen. Dit gebeurt niet. Al kijkend besef je dat de situatie hopeloos is; dat Mexico Stad verdorven is, dat de hele wereld verdorven is, en dat dat niemands en iedereens schuld is. In de film weet je niet goed voor wie je partij moet kiezen. De wijk La Zona is een walgelijk concept, maar je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze veilig willen wonen. De inbrekers zijn straatarm, natuurlijk grijpen die hun kans als die zich voordoet. Maar moord? Kijkend naar de film realiseer je je dat dit verhaal over La Zona helemaal geen fictie hoeft te zijn. De rijke wijken met hoge muren, camera’s en prikkeldraad te midden van brute armoede bestaan echt.
Het groepsgedrag wordt steeds bizarder en uiteindelijk moeilijk te geloven. Dat maakt de film niet minder. Bovendien, wat weten wij van de angst, woede en territoriumdrift van de Mexicaanse elite?

De gevolgen van de klopjacht worden steeds bruter. De vergeldingsacties die de groep van La Zona zichzelf permitteren zijn om gek van te worden. La Zona is geen makkelijke wegkijker. 98 minuten lang blijf je je boos maken over het onrecht, het verknipte systeem, de oneerlijke bewaker, Alejandro en z’n laffe vader en over alles wat er kapot gaat in de film.

La Zona is mooi gemaakt; veel regen, donker, snel. Het draagt goed bij aan de grimmige en soms bloeddorstige sfeer. Mooie beelden van de gigantische sloppenwijken en dan het contrast met La Zona.
De film opent ontroerend met een vlindertje dat in de lucht fladdert en van de sloppenwijk tussen de tralies door in la Zona terecht komt. Een onheilspellend vlindertje, dat wel.

Conclusie
La Zona is een sociaal drama, een aanklacht tegen de scheiding tussen rijk en arm. Een film met een boodschap, maar dan vermomd als een prachtige en spannende misdaadfilm. Plá heeft echt iets goeds gemaakt.

Als extra's is er alleen een trailer.