Drie jaar doodalleen opgesloten in een afgelegen ruimtestation, dan moet je bijna wel gek worden. Dan wil je héél graag naar huis.
Het energieprobleem is opgelost. Zo simpel is het en als we Moon mogen geloven, laat dat niet zo heel lang meer op zich wachten. Lunar Industries heeft in de nabije toekomst een oplossing bedacht voor alle vervuiling, hongersnood en fossiele brandstof die opraakt. Daar is maar één man voor nodig; Sam Bell (Sam Rockwell, Confessions of a Dangerous Mind , Frost/Nixon ).
Man on the moon
Nu woont die man wel op de maan, letterlijk. De oplossing ligt namelijk op de donkere kant van deze bekraterde bol. Met speciale oogstmachines die buitengewoon op de aardse lijken wordt helium-3 gewonnen, de brandstof waar de aarde om draait. Het ideale is dat er maar één persoon nodig is om een oogje in het zeil te houden en dat is Sam Bell. Echt arbeidsintensief is het niet, eenzaam wel. Zeker als je je bedenkt dat een ‘shift’ op het ruimtestation drie jaar duurt en van communicatie met het thuisfront eigenlijk geen sprake is. Dan kom je jezelf wel tegen en dat geldt ook voor Sam.
Nu woont die man wel op de maan, letterlijk. De oplossing ligt namelijk op de donkere kant van deze bekraterde bol. Met speciale oogstmachines die buitengewoon op de aardse lijken wordt helium-3 gewonnen, de brandstof waar de aarde om draait. Het ideale is dat er maar één persoon nodig is om een oogje in het zeil te houden en dat is Sam Bell. Echt arbeidsintensief is het niet, eenzaam wel. Zeker als je je bedenkt dat een ‘shift’ op het ruimtestation drie jaar duurt en van communicatie met het thuisfront eigenlijk geen sprake is. Dan kom je jezelf wel tegen en dat geldt ook voor Sam.
Niet méér verklappen
Méér ga ik er niet over zeggen. Ongeveer de eerste helft ben je bezig om je een weg te banen in de wirwar van wat er gaande is in het ruimtestation. In positieve zin. Het kan verschillende kanten op, maar gelukkig houdt regisseur Duncan Jones in zijn regiedebuut de verhaallijn strak aan. Als je samen met hem het grootste deel van de puzzel hebt opgelost lijkt de intrigerende eerste helft slechts inleiding.
Méér ga ik er niet over zeggen. Ongeveer de eerste helft ben je bezig om je een weg te banen in de wirwar van wat er gaande is in het ruimtestation. In positieve zin. Het kan verschillende kanten op, maar gelukkig houdt regisseur Duncan Jones in zijn regiedebuut de verhaallijn strak aan. Als je samen met hem het grootste deel van de puzzel hebt opgelost lijkt de intrigerende eerste helft slechts inleiding.
Zó beroerd en zó goed
Het verhaal gaat namelijk verder. Na bijna drie jaar wil Sam naar huis. Hij is aan het einde van zijn Latijn, hij zit er lichamelijk helemaal doorheen, hij kan simpelweg niet meer. Zelden heeft een acteur er zó beroerd uitgezien en tegelijk zó goed gespeeld. Niet alleen een goede laag make-up en een mank loopje zorgen ervoor dat het overkomt hoe zwaar Sam het heeft. Het lijkt alsof de regisseur eigenhandig Rockwell heeft afgetuigd en een paar weken op heeft gesloten in het ruimtestation.
Het verhaal gaat namelijk verder. Na bijna drie jaar wil Sam naar huis. Hij is aan het einde van zijn Latijn, hij zit er lichamelijk helemaal doorheen, hij kan simpelweg niet meer. Zelden heeft een acteur er zó beroerd uitgezien en tegelijk zó goed gespeeld. Niet alleen een goede laag make-up en een mank loopje zorgen ervoor dat het overkomt hoe zwaar Sam het heeft. Het lijkt alsof de regisseur eigenhandig Rockwell heeft afgetuigd en een paar weken op heeft gesloten in het ruimtestation.
Geleend
Dat zou overigens zomaar kunnen, want het is van alle gemakken voorzien, zonder dat het ongeloofwaardig wordt. De witte designmuren, de knipperende beeldschermen, de solide ruimtevoertuigen en de zoetgevooisde boordcomputer (in dit geval Kevin Spacey als GERTY) heb je allemaal weleens gezien in sci-fi- ilms als Star Wars , 2001: A Space Odyssey of zelfs Hitchhiker’s Guide To The Galaxy . Toch stoort het geen moment, maar versterkt het alleen maar het gevoel van claustrofobie, eenzaamheid en fascinatie. Gewoon de goede elementen uit dit soort klassiekers zijn geleend door regisseur en scriptschrijver Jones.
Dat zou overigens zomaar kunnen, want het is van alle gemakken voorzien, zonder dat het ongeloofwaardig wordt. De witte designmuren, de knipperende beeldschermen, de solide ruimtevoertuigen en de zoetgevooisde boordcomputer (in dit geval Kevin Spacey als GERTY) heb je allemaal weleens gezien in sci-fi- ilms als Star Wars , 2001: A Space Odyssey of zelfs Hitchhiker’s Guide To The Galaxy . Toch stoort het geen moment, maar versterkt het alleen maar het gevoel van claustrofobie, eenzaamheid en fascinatie. Gewoon de goede elementen uit dit soort klassiekers zijn geleend door regisseur en scriptschrijver Jones.
Weinig op aan te merken
Dat is echt niet het enige dat Jones heel goed doet. Behalve dat je een deel van de elementen weleens gezien hebt, is er bar weinig op Moon aan te merken. Alsof hij al jaren aan de lopende band dit soort films uit zijn mouw schudt, maar niets is minder waar. Het is eigenlijk de eerste ‘grote’ film die hij zelf heeft geregisseerd en geschreven.
Dat is echt niet het enige dat Jones heel goed doet. Behalve dat je een deel van de elementen weleens gezien hebt, is er bar weinig op Moon aan te merken. Alsof hij al jaren aan de lopende band dit soort films uit zijn mouw schudt, maar niets is minder waar. Het is eigenlijk de eerste ‘grote’ film die hij zelf heeft geregisseerd en geschreven.
Indie-film
‘Grote’ film staat daar niet voor niks tussen aanhalingstekens. Moon is een indie-film en dat betekent dat het budget niet in de buurt komt van de grote Hollywood-sciencefiction-spektakels. Er is veel gewerkt door op de ouderwetse manier dingen op schaal namaken en van dichtbij filmen, veel digitaal opgepoetst en vrijwel alles is binnen in een studio geschoten. Dat alles is gedaan met een enorme bak liefde en heel hard werken door de complete crew van Moon . Het feit dat het een onafhankelijk film is, geeft het juist geen vettig commercieel laagje mee. Het is iets rauwer en Jones had zo de vrijheid om te doen en laten wat hij wilde.
‘Grote’ film staat daar niet voor niks tussen aanhalingstekens. Moon is een indie-film en dat betekent dat het budget niet in de buurt komt van de grote Hollywood-sciencefiction-spektakels. Er is veel gewerkt door op de ouderwetse manier dingen op schaal namaken en van dichtbij filmen, veel digitaal opgepoetst en vrijwel alles is binnen in een studio geschoten. Dat alles is gedaan met een enorme bak liefde en heel hard werken door de complete crew van Moon . Het feit dat het een onafhankelijk film is, geeft het juist geen vettig commercieel laagje mee. Het is iets rauwer en Jones had zo de vrijheid om te doen en laten wat hij wilde.
Naast een trailer staat er ook een making of van ongeveer een kwartier op de dvd. Verassend genoeg is die heel interessant, vaak is dat wel anders. Juist omdat zo’n klein budget had en alle mensen die meewerkten dat met zoveel passie deden is het mooi om te zien hoe het allemaal in elkaar steekt.
Conclusie
Misschien zijn een aantal dingen die je ziet op het ruimtestation niet bijster origineel, maar verder is er weinig aan te merken op Moon . Sam Rockwell speelt een glansrol in het opgepoetste ruimtestation op een geloofwaardige maan en regisseur Duncan Jones zet het verhaal en de wereld van zijn eerste ‘echte’ film neer alsof hij een van de meest ervarenen is. Een film waar menig debuterend filmmaker jaloers op mag zijn.
Te koop vanaf 25 maart 2010.
Misschien zijn een aantal dingen die je ziet op het ruimtestation niet bijster origineel, maar verder is er weinig aan te merken op Moon . Sam Rockwell speelt een glansrol in het opgepoetste ruimtestation op een geloofwaardige maan en regisseur Duncan Jones zet het verhaal en de wereld van zijn eerste ‘echte’ film neer alsof hij een van de meest ervarenen is. Een film waar menig debuterend filmmaker jaloers op mag zijn.
Te koop vanaf 25 maart 2010.
